Het gebeurt niet vaak, maar gister was ik mijn telefoon kwijt. Dus even mijn eigen nummer bellen…. Gevonden! Ik had natuurlijk ook Find My Iphone kunnen gebruiken. Mon gebruikt die functie wel regelmatig. Niet omdat hij zijn telefoon zoekt, hij volgt mij graag overal waar ik ga en sta. ‘Vind je niet vervelend dat hij je overal volgt? Je kunt nergens meer ongemerkt naar toe. Ik weet niet of ik dat zou willen.’ Een vriendin hoort het en vindt er duidelijk wat van. Nee, ik vind dat niet vervelend. Mon is snel bezorgd, wanneer hij op deze manier minder ongerust is, vind ik het helemaal prima dat hij weet waar ik uithang. Dat snapt ze. Omdenken noemt ze het. Stiekem denk ik dat Mon het leuk vindt om mijn wandelroute te volgen, hij is ook helemaal blij als er ondertussen foto’s van mijn onderweg in de Cloud binnenploppen. Zoals vandaag. Met mijn zonnebril en zonnehoedje rij ik richting Maastricht voor een panoramische wandeling rond en over de Sint Pietersberg. Vanaf de parkeerplaats gaat het al gelijk omhoog langs de hellingen van d’Observant en het ENCI-bos. Via leuke voetpaadjes daal ik af naar het Belgische Kanne. Geen grenspaal gezien maar aan het betonnenplatenwegdek zie ik dat ik de landgrens gepasseerd ben. Langs uitgestrekte korenvelden en prachtige dekens van klaprozen steek ik via een mooi bruggetje de Jeker over voor een mooi stuk langs het Albertkanaal. Dan via een steil bospad flink omhoog, het pad wordt smal en smaller en overwoekerd door steeds meer grote brandnetels, distels en andere doornen struiken. Het wordt zoeken waar het pad is….even ben ik het pad zelf helemaal kwijt. Maar het lukt om de Komoot-route te blijven volgen en na wat gebanjer door een weiland kom ik aan de achterkant van Chateau Neercanne. Ook vanaf deze kant is het chateau prachtig. In de tuinen wordt geschoffeld, de wijn uit de grotten gehaald en de vrachtwagen met vers linnengoed rijdt behendig over het pleintje achter het chateau. Ik geniet van de sfeer. Dan gaat mijn route steil omhoog het Cannerbos in. Ik word beloond met prachtige uitzichten. Over België, over Maastricht en de Limburgse heuvels. Boven op de Cannerberg loop ik via avontuurlijke bospaadjes langs indrukwekkende hellingen en via een pittig graspaadje kom ik bij de wijngaarden van de Apostelhoeve en Hoeve Rekum. Bij de Rekummer watermolen steek ik de Jeker opnieuw over en begin aan de klim van de Sint Pietersberg. Boven geniet ik van een prachtige uitkijkpunt over de Oehoe-vallei. Na een stukje asfaltweg – ik loop een stukje Pieterpad zie ik – wijst Komoot me naar een grindpad rechts van me. En dan voorbij het eindpunt van het Pieterpad rechtdoor naar het uitkijkplateau over de ENCI-groeve…… I’m impressed….. een voormalige mergelgroeve, teruggegeven aan de natuur…adembenemend is het uitzicht. Ik kom ogen tekort bij een groeve zo groot dat de hele stad Maastricht erin past. Prachtig hoe de historie van miljoenen jaren op bordjes langs de 200 treden van het trappenpad wordt verteld. Het blijft imponerend, ook als ik langs imposante mergelwanden naar beneden loop. Een laatste stuk langs de stoffige en grauwe ENCI-fabriek. Het is er stil. Zou er nog bedrijvigheid zijn? Even later gaat mijn telefoon. Mon belt. Of ik in de waterpoel van de groeve ben gevallen? Mijn Iphone bleef een tijdje op dezelfde plek. Nee, ik zit aan de koffie en heb mijzelf getrakteerd op een heerlijk stuk Maastrichtse rijstevlaai.