‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan!’ Een prachtige, bijna legendarische uitspraak van Pippy Langkous. Het zegt iets over durven, niet bang zijn om het te kunnen. Ik moest er aan denken toen de thuiszorgmeneer zei: ‘Het is niet eng, ik kan het u leren’. We spraken over een nieuwe dagelijkse medische handeling in de zorg voor Mon. Hij schat waarschijnlijk in dat ik niet durf, maar voor mij zit het eerder in: Wil ik het wel kunnen? Wil ik zoiets überhaupt dagelijks doen? Mijn pakketje is al behoorlijk vol en als ik niet alert blijf sluipt er telkens meer bij. Alternatief is de thuiszorg deze extra zorg te laten doen, consequentie is dan nog meer en vaker mensen in huis. Of ik dat fijn vindt…tja, ik weet het zo net nog niet…. Mon en ik hebben elke dinsdag bewust een ‘vrije’ dag, heerlijk zo’n dag zonder afspraken of aanloop. Zijn we dan onze samen-dag dan ook kwijt?! Ik kom er niet uit en bespreek dit dilemma met een dierbare vriendin. Ik rij met haar vandaag richting Maastricht waar onze wandeling in Amby begint. De stad zelf laten we letterlijk links liggen. Op weg naar Bemelen passeren we al direct een paar prachtige rijksmonumentale carré-boederijen en herenhoeves. Al pratend lopen we verder, d.w.z. ik praat, zij luistert. Ze luistert en stelt af en toe een vraag. De uitgestrektheid van de velden en graslanden is ondanks het zwaarbewolkte weer imponerend. Overdonderd door alle natuur zo dicht bij de stad laten we mijn dilemma even hangen. Want ondanks de dikke bewolking hebben we onderweg een paar keer een mooi uitzicht op de stad. We lopen over een haagjespad dat de holes van de golfbaan Het Rijk van Margraten doormidden snijdt. Een gulden middenweg dacht ik nog. Richting Bemelen lopen we door het Klinkenberghbos, een mooi jong bos, aangeplant in 1999, maar al mooi volwassen met grote imposante bomen. Ondanks de regen zijn de grotten van de Mettenberg behoorlijk indrukwekkend. Het pad gaat vlak langs de mooie mergelwand van de Bemelerberg, heel bijzonder. Mergel en Limburg zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hier besef je pas echt hoe mooi het landschap van Limburg is. We lopen verder langs de bosrand van het Bemelerbos, een mooi hellingbos en over het traject van de voormalige trambaan Maastricht-Vaals die van 1925 tot 1938 operationeel was. Over de Ambyerheide terug naar Amby. De koffie met vlaai na afloop smaakt na al de regen voortreffelijk. Als ik ‘s avonds mijn verhaal bij de wandeling schrijf en schrijf over die gulden middenweg bij de golfbaan dan bedenk ik: misschien zit daar de oplossing voor thuis ook, ik bedoel die gulden middenweg. Beetje meer door de thuiszorg, beetje door mijzelf en vooral die dinsdag-samen-dag zo laten. Ik ben weer wat wijzer.
