Vandaag is er een nieuwe thuishulp. Ik maak haar een beetje wegwijs. Een beetje. Want Mon doet de rest van hoe, wat en waar. En dat gaat helemaal goed. Want hij helpt haar graag op weg. Zo kan hij immers voor haar iets betekenen. Het herinnert me aan een vorige thuishulp die net oma was geworden en met veel trots de foto’s van de baby wilde laten zien. Dat lukte niet echt, ze kloemelde wat met haar telefoon en wist niet goed hoe ze de foto’s ook op haar tablet kon laten zien. Schijnbaar was dit het gesprek geweest tijdens het douchen, want na afloop zette ze Mon in zijn trippelstoel voor zijn PC, pakte haar tablet en ging naast hem staan. Mon wees haar hoe ze de foto’s op haar tablet kreeg. Opeens waren de rollen omgedraaid. Mon hielp haar, zij liet zich helpen. Het ontroerde me toen ik dit zag, realiserend wat ik zag. Mon kon voor haar van waarde zijn! Hoe mooi is dat? Dit gebeurde al een tijd geleden, maar voor mij was het een enorme eyeopener: ieder mens wil van waarde zijn voor een ander. Niet lijdzaam zich (moeten) laten helpen, maar zelf ook iets willen betekenen voor een ander. Een eyeopener die me helpt niet de zorg voor Mon in de hoofdrol te zetten, maar onze relatie op de voorgrond te houden. En hem ook voor mij laten zorgen. Het gaat door mijn hoofd als ik vandaag aan een zonovergoten wandeling begin door een verrassend mooi glooiend landschap tussen Beek, Spaubeek en Genhout. Slechts 5 km van mijn thuis wandelde ik vanmorgen over veldwegen en bospaden, langs akkers en graslanden waar ik nog niet eerder was. Door het Vrouwenbos en Spaubekerbos omhoog naar verrassende, adembenemende uitzichten over dit deel van de Westelijke Mijnstreek. Over holle wegen waar de regen van de afgelopen winter diepe groeven sneed. Gelukkig is de modder verdwenen, maar die groeven vol kleine en dikke keien gecombineerd met afgewaaide takken en takjes maken de paden behoorlijk grillig. Dus niet alleen van de schitterende blauwe lucht genieten vandaag, maar vooral ook voor me op de grond kijken waar ik stap. Ik heb enkele bijzondere ontmoetingen vandaag, ik maak praatjes met wandelaars met honden, voer ‘gesprekjes’ met nieuwsgierige paardjes en verbaas me over de intelligentie van koeien die gezamenlijk langs de afrastering wachten op de boer die hen naar een fris weiland brengt. Ik verleen zelfs voorrang aan een paar loeiende achterblijvers en geniet ondertussen van dit prachtig schouwspel. Ik zie hier en daar al stoere bomen met witte of lichtgele bloesem. En langs de rand van de bospaadjes kleurden de bermen steeds meer van bruin naar zachtgroen. Lente! Bij Genhout loop ik langs kilometers fruitboomgaarden. Er lijkt geen einde aan te komen. Wat zal dat mooi kleurig zijn in de oogstmaand later dit jaar. Terug bij mijn startplek is daar het terras helemaal vol, maar na zo’n pittige ochtendtrip smaakte koffie met vlaai binnen ook voortreffelijk. Thuis was het ook allemaal prima gegaan, ik had niet anders verwacht.
