Begrip wordt met begrip beloond

Leven in balans, Mantelzorg, Werk en Mantelzorg 2 Reacties

Deze week werd mij 2x de vraag gesteld of ik ook tips heb voor werkgevers met  medewerkers die naast hun werk ook mantelzorgtaken verrichten. Tijdens de conferentie ‘Modern Burgerschap en de rol van de mantelzorger’ in Maastricht en via de mail. De digitale afzender vroeg zelfs naar een gouden tip voor werkgevers. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Mijn persoonlijke ervaringen zijn heel wisselend geweest, maar brachten mij bij het besef en DE gouden tip (voor werkgevers) dat begrip met begrip beloond wordt.

De kernboodschap van een blog al in de inleiding zetten? Je zou kunnen zeggen dat er dan geen heel blog over geschreven hoeft te worden. Toch ga ik dat doen om deze gouden tip, die voortkomt uit mijn eigen ervaringen, toe te lichten.

Mon, mijn echtgenoot, is op 21 december 2008 in huis gevallen en was vanaf dat moment geheel verlamd. ’s Avonds om 00.30u viel hij en lag vervolgens bewegingsloos op de keukenvloer. Ik belde 112 en dus ’s nachts met loeiende sirene naar het UMC in Maastricht, waar de eerste dagen gevuld waren met onderzoeken, testen, veel slapen en heel veel pijn. Voorzichtig en met kleine stapjes kwamen steeds meer bewegingsfuncties terug. Met Kerst kon hij zijn rechterduim en -voet weer bewegen, maar op dat moment nog steeds geen besef van de impact wat er gebeurd was en waar en wat uiteindelijk weer goed komt.

Na de kerstvakantie sprak ik er met mijn manager over: ik kreeg alle ruimte voor thuiswerken, flexibele werktijden, tussendoor naar het ziekenhuis en later ook naar revalidatiekliniek. Overleggen in het midden van het land, daar hoefde ik niet naar toe. En als ik ook meer verlof nodig had, dan was dat geen probleem en was er alle ruimte. “Thuis gaat voor”, was het uitgangspunt van mijn toenmalige manager. Ik was ontzettend blij met zoveel begrip, zeker in de eerste weken. Maar na een tijdje heb je je leven weer enigszins in een acceptabel ritme en toen ik weer landelijke projecten wilde oppakken, merkte ik dat ik ‘beschermd werd’ want ‘Thuis gaat voor” aldus mijn leidinggevende. Dat was ook zo, maar toch overheerste het gevoel van aan-de-zijlijn staan, ik wilde juist graag meedoen en mijn hersenen prikkelen met projecten die in de lijn van mijn kennis en kwaliteiten lagen. Waar ik niet alleen afleiding maar ook energie van kreeg. Energie die ik voor thuis zo hard nodig had. Achteraf heb ik dit een valkuil van teveel begrip genoemd.

Mijn job was tijdelijk en in 2009 solliciteerde ik naar een nieuwe baan binnen de overheid. Tijdens de sollicitatieperiode was Mon opgenomen in de revalidatiekliniek. Daar zit je dan, in je sollicitatiegesprek met meer dan een gezonde dosis nervositeit. De voorafgaande dagen lopen wikken en wegen of je de thuissituatie wel of niet moet vertellen. Kwetsbaar en eerlijk zijn heeft veel voordelen, maar gelijk problemen meenemen naar je nieuwe werkgever kan doorslaggevend zijn voor een nieuwe baas om jou niet te selecteren. En je wilt al helemaal niet nadenken in hoeverre je doorgroeimogelijkheden beïnvloed kunnen worden. Uiteindelijk koos ik er voor om het gewoon aan het moment over te laten. Tijdens de 2e ronde, in het arbeidsvoorwaardengesprek, heb ik verteld over de thuissituatie en heb ik gevraagd naar parkeergelegenheden bij mijn werkplek. De organisatie voerde een openbaarvervoer-policy, maar dat betekende voor mij dat ik 2x zoveel reistijd nodig had voor woon-werk-verkeer, Met een parkeerplaats kon ik met de auto en was ik in staat om mijn man zelf te gaan verzorgen.
 Ze snapten het en ik kreeg de voor mij zo belangrijke parkeerplaats toegewezen. Ik was daar ontzettend blij mee, het vergrootte mijn loyaliteit naar deze leidinggevende. Ik kreeg ook meer oog en begrip voor koers en resultaten van de organisatie en mijn leidinggevende. Begrip wordt met begrip beloond.

In 2010 ging veel van mijn verlof op aan de zorg thuis. Ik had iets gelezen over zorgverlof in de CAO en personeelsregelingen. Ik deed een verzoek, het was een heel gedoe eer alle handtekeningen erop stonden en de bijzin in de regelgeving ‘mits de dienst het toestaat’ was een waar struikelblok. Toen het verlof uiteindelijk werd toegewezen, werd gedaan alsof het een cadeautje was waar ik heel blij mee moest zijn. Ik voelde weerstand en dacht ook: volgende jaar knok ik er weer voor. Of ik het zorgverlof dan ook echt nodig zou hebben was voor mij niet gelijk de belangrijkste reden, ik dacht: ik wil het dan weer gewoon hebben. Begrip wordt met begrip beloond en onbegrip met… precies!

Ik ben altijd heel open en eerlijk geweest over de thuissituatie en hoe het met Mon ging. Ik heb lang gedacht dat ik mijn mantelzorgtaken en het balanceren tussen werk en privé bespreekbaar maakte, maar achteraf gezien was het eerder ‘mijn hart luchten’. Want de vraag “Wat heb je nodig?” werd niet gesteld en ik vertelde dat ook niet, het kwam zelfs niet bij me op. Ik zocht zelf steeds naar passende oplossingen. In allerlei adviezen over werk en mantelzorg lees je: maak het bespreekbaar. Mijn zilveren tip: Bespreekbaar maken is meer dan ‘je hart luchten’ , de vraag ‘Wat heb je nodig?’ hoort daar absoluut bij.

Een nieuwe leidinggevende had geen begrip. Ze vroeg hoe mijn vakantie was geweest en toen ik antwoordde en zei dat ik geen vrij had gehad en het heel zwaar was geweest met mijn man, gaf ze een korte reactie (“Oh, dat is minder.”) en vervolgde met vragen over mijn werkinhoud en de bijbehorende targets en resultaten. Dat was in 2011 ergens, maar ik herinner me nog heel goed hoe eenzaam ik me daar ter plekke toen voelde.

Tijdens de conferentie deze week merkte een mantelzorger op dat zij 7 jaar geleden nauwelijks begrip zag bij haar werkgever, dat zij ook niet veel over haar zorgtaken sprak op het werk en dat zij vooral zelf naar oplossingen zocht. Het raakte me, want dat is ook wel kenmerkend: mantelzorgers zoeken zelf naar oplossingen, valkuil daarbij is dat ze ook vaak veel zelf (blijven) doen, maar dat betekent ook dat wanneer je een mantelzorger wilt helpen, je dan geen oplossingen hoeft aan te dragen, mantelzorgers weten immers heel goed wat de juiste oplossingen zijn. Ik herken dat.

Ik hoor veel werkgevers hun veronderstellingen uiten: dat mantelzorgende medewerkers vast vaker en meer ziek zijn, dat ze met hun hoofd minder bij hun werk zitten. Ze kijken met meer argwaan naar het thuis- en flexwerken van mantelzorgende medewerkers. Vaak wordt ook door werkgevers minder bekendheid gegeven aan de regels omtrent zorgverlof, calamiteitenverlof ed. Maar gelukkig zijn er steeds meer managers en organisaties die zich minder laten leiden door vooroordelen en veronderstellingen, zij beseffen dat begrip met begrip beloond wordt.

Ik schreef dit blog vanuit mijn rol als medewerker en hoe ik afspraken op het werk heb ervaren. In mijn eerdere blog ‘Manager en Mantelzorg’ benader ik het vanuit het perspectief van leidinggevende en vertel mijn ervaringen als leidinggevende met een mantelzorgende medewerker. Ik vond het als leidinggevende zeker niet gemakkelijk, maar ondanks dat kwam ik samen met haar tot goede afspraken, die in goede verhouding stonden tussen enerzijds haar ambitie, kwaliteiten en haar werk&privé-balans en anderzijds de afdelings- en organisatieresultaten. Omdat begrip met begrip beloond wordt.

17 mei 2014

 

 

 

 

 

 

 

 

< VorigeVolgende >

Reacties 2

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *