Ik sta er niet altijd bij stil. Maar als ik dat wel doe, dan zie ik dat mijn leven compleet verandert na het overlijden van Mon. Geen 24/7 zorg meer, geen medicijnen meer klaar zetten voor de volgende dag, niet meer ‘s nachts een paar keer eruit, geen telefoon meer altijd en overal binnen handbereik. In plaats daarvan verwonder ik me over dat wat mij best goed alleen lukt. (In een volgend verhaal vertel ik hier meer over.) Ja, ik ga meer van huis nu en geniet regelmatig van de vele verrassende ontmoetingen en bijzondere gesprekken. Zoals ik die steeds heb met een dierbare, fijne vriendin. We wandelen vandaag samen door het Danikerbos naar de Muldersplas bij Schinnen en weer terug naar langs de Geleenbeek door het Stammenderbos. Ik vind het een van de meest verrassende stukjes Limburg. Ik lucht mijn hart bij haar en vertel haar ook over wat ik beleef nu. Over het besef dat langzaamaan en in kleine beetjes de onwennigheid plaats maakt voor hoe ik verder leven wil. Hoe ik mijzelf vaak verras ook. Ze snapt het en ziet dat ook. We beginnen onze route gelijk met een pittige klim de Danikerberg op. Gelukkig nog niet veel modder (vorig winter lag ik hier plotsklaps languit). Boven is het uitzicht over Munstergeleen en Sittard als altijd adembenemend. Langs de rand van Puth lopen we over het plateau van Doenrade over veldwegen langs uitgestrekte graslanden. Via een mooi voetpad dalen we af naar de buurtschap Wolfhagen en steken via gladde, natte stapstenen de Kakkertbeek over en komen via het Wolfhagerbos in Schinnen. De zomer wordt steeds meer herfst. De bomen wisselen dagelijks van kleur, de bodem van het bos verandert in een bont tapijt en de wolken zijn vaak fascinerend mooi. Ik word vrolijk van al die mooie kleuren. Koeien grazen tussen de dauwdruppels door, een enkele koe komt nieuwsgierig naar de afrastering en blijft rustig staan voor de foto. Een fascinerende ontmoeting dit. Het Krekelkenspad leidt ons de Krekelberg op, even later dalen we weer tot aan de Mulderplas. Meerkoetjes zwemmen relaxed onze kant op. Alsof ze goedemorgen willen zeggen. Het is ons keerpunt hier in Schinnen, we passeren nog enkele mooie vijvers. Dan staan opeens grote machines, kraanwagens en sterke mannen op ons pad. We kunnen niet verder. Wegomlegging, of eigenlijk is het padomlegging. Komoot laat ons gelukkig de alternatieven zien. We zijn niet de enigen vandaag die even moeten zien hoe verder. We raken in gesprek met drie andere wandelaars. Dan blijkt dat we dezelfde route lopen. Zij met een geprinte versie, wij met Komoot. We lopen samen langs de Geleenbeek verder. Het zijn mooie ontmoetingen, mensen met mooie verhalen. Na de kasteelboerderij Terborgh klimmen we door het Stammenderbos flink omhoog, dan over veldwegen en kleine paadjes naar en langs Sweikhuizen. Dassenburchten onder aan de wijngaard, de dassen ontmoeten we op dit tijdstip niet. Via een mooi pad langs de Geleenbeek lopen we terug naar de blokhut van De Dikke Daniker. We hebben daar alle tijd voor koffie en vlaai. Ook dat begint te wennen. Dat ik thuis niet meer kan vertellen ik over al de mooie, verrassende ontmoetingen en mooie gesprekken. Dat went nog lang niet.
