Bikerparty

Mantelzorg 2 Reacties

In onze vriendenkring vieren we al jaren samen Koninginnedag. Ook dit jaar weer. Was het in het verleden wel eens een tuinfeest, een alternatief schuttersfeest of een vrijmarkt in het klein, dit jaar was het een Bikerparty. Een bikerparty omdat een aantal vrienden vorig jaar een motortourtocht langs de zuidkust van de VS maakten. Louisiana, Memphis en nog veel meer mooi plekken met muziek en motoren. En met zo’n gezelschap levert dat natuurlijk honderden foto’s en kilometers film op. Een bikerparty op Koninginnedag organiseren bood een mooie gelegenheid om de film en foto’s aan de thuisblijvers te tonen vergezeld met een hapje en een drankje. Mijn echtgenoot en ik zijn 2 van die thuisblijvers. Omdat mijn echtgenoot niet fit genoeg was voor de party ging ik er alleen naar toe. Sinds 2,5 jaar ga ik regelmatig alleen, omdat mijn man niet mee kan wanneer hij te veel pijn heeft of zich niet goed voelt. Ik mis al een hele tijd mijn sociale leven van vroeger en vond het heel lang verschrikkelijk om alleen naar feestjes te gaan die we vroeger zo vaak samen deden. Dit keer leek het anders, ik zag er minder tegen op en ik ging er dus vol goeie moed naar toe. De sfeer was goed, iedereen maakte een praatje en vroeg hoe het ging. Belangstelling voor mijn echtgenoot was er ruimschoots.

Halverwege de avond startte de 2uur durende film met prachtige beelden uit de VS. Ze hadden een geweldige vakantie gehad, dat kon je zien. Veel kilometers op de motor, ’s avonds lekker eten, genieten van bandjes en artiesten. In de avonduren in luxe hotels relaxen, hangend in het zwembad, want je moet fit zijn om de volgende dag weer minstens 350 kilometer verder te reizen.
Op enig moment zie je een scene in de film waarbij een van de bikervrienden een ludieke duik van de jacuzzi naar het ernaast gelegen zwembad neemt. Een superleuk moment in de film, de filmmakers hadden het idee gehad om deze scene 3 keer te herhalen. Hoe hard gelachen werd door alle thuisblijvers, kun je je vast voorstellen. En ik, wat deed ik? Ik heb zeker gelachen uiteraard, maar er gebeurd ook iets anders met me. Bij deze beelden realiseerde ik me hoe sterk ons leven veranderd is na het ongeval van mijn man, 2,5 jaar geleden. Hij viel toen thuis op de keukenvloer, liep nekletsel op en raakte geheel verlamd. Dat duiken of zelf zwemmen kan hij niet meer, hij kan immers zijn armen en handen slechts heel beperkt gebruiken. Zo ver op vakantie zit er ook niet in, daar heeft hij onvoldoende dagelijkse energie en te veel pijn voor. Zo’n grote reis kan niet meer, hij loopt immers maar hele korte stukjes. Mijn hemel, wat is mijn (ons) leven veranderd. Maar gek genoeg deden me de beelden geen pijn, ook bespeurde ik geen jaloezie in mijn lijf. Daarvoor in de plaats realiseerde ik me dat we al zo gewend zijn aan ons nieuwe leven, mijn man gehandicapt en ik zijn partner, zijn mantelzorger, een werkende mantelzorger.

Terugkijkend hebben we ons een weg gebaand in de zorgsector en de zorgmensen om ons heen, in alle bureaucratie en andere hoofdbrekers om ons heen. Terwijl je aan het herstellen bent en aan alle revalidatie je hoofd en handen eigenlijk al helemaal vol hebt. Lichamelijk herstel is hardwerken en daarnaast is er het herstel in je hoofd: frustraties over wat niet meer kan, zoeken naar hoe het anders kan, je afvragen hoever het herstel nog doorzet. En accepteren zoals het nu is, is ook iets wat je niet zomaar op een vrijdagavond even doet.

Zijn werk kan hij niet meer doen, ik meldde hem destijds ziek. Mijn fulltimebaan, teamleider in de Rijksoverheid, ging gewoon door, maar mijn verlofdagen raakten op. En ziek worden wilde ik niet, dus ging ik in gesprek met mijn leidinggevende. Gelukkig was er begrip en vertrouwen en hebben we goede afspraken kunnen maken. Ik was en ben daardoor in staat mijn werk goed te blijven doen.

Het voelt goed te weten dat we in dit alles de kracht hebben gekregen en gehouden om door te gaan en ons leven opnieuw in te richten. Zoals de revalidatiearts tegen mij zei: “Ja, mevrouw Brouns, uw man heeft het, maar u hebt het samen.”

De komende tijd vertel ik in mijn blog over mijn nieuwe leven, de ervaringen en de frustraties, mijn leerpunten en doelen en over nog veel meer.

12 juni 2011

< Vorige

Reacties 2

  1. Mooi artikel Marjo! Jij vertelt het verhaal vanuit jouw insteek van de mantelzorg. Waar het uiteindelijk omgaat is de betrokkenheid van leidinggevenden bij hun medewerkers, dat is vaak iets wat ontbreekt. Leidinggeven wordt vaak enkel gezien als medewerkers aansturen in hun werk. Wat vaak vergeten wordt is dat er geen knop op mensen zit waarbij je je privegedachten en -zorgen kunt uitzetten als je op het werk aankomt. De één kan makkelijker zijn zinnen verzetten dan de ander, wat ook samenhangt met ernst van de situatie thuis. Iedereen is anders en zo zul je ook met mensen om moeten gaan. Scheer je iedereen over 1 kam, dan kun je wel eens van een koude kermis thuiskomen, ook een leidinggevende. Betrokkenheid en oprechte interesse bij je medewerkers is een enorm belangrijk punt bij de motivatie van medewerkers.
    En wat betreft het terugkrabbelen…. vaak een kwestie van onbekendheid, onwetendheid en onzekerheid. Jammer, ook leidinggevende mogen zich van een wat kwetsbaardere kant laten zien, is juist sterk in mijn ogen.

Laat een antwoord achter aan yvonne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *