‘Wilt u dan hier even uw handtekening zetten? Maar graag binnen de lijnen van het hokje blijven.’ Het is eigenlijk niet te doen: mijn handtekening in dat piepklein hokje op het a4tje dat de mevrouw van de gemeente naar me toe schuift.
Mijn eerste voorletter (een zwierige J) is al gelijk een uitdaging. Ook de slingerende S op het eind is normaliter te groot voor deze paar cm2. Het wordt dus niet mijn allerbeste, maar het lukt. Volgende week kan ik mijn nieuwe paspoort ophalen, zegt ze.
Ik deel mijn vakantieplannen van later dit jaar met een dierbare vriendin. We wandelen vandaag samen op en rond de Sint Pietersberg in Maastricht. Ik was hier al vaker, dit stukje Limburg blijft voor mij een fascinerend deel van de wereld. On-Nederlandse, immense mergelwanden, flinke steile klimmen en fenomenale uitzichten.
We starten bij Fort Sint Pieter en lopen via een steil trappenpad omhoog. We hebben al gelijk een indrukwekkend uitzicht over het fort en over geheel Maastricht. Midden voor ons de twee torens van de St. Servaasbasiliek, de bijna 80 m hoge rode kerktoren van de protestantse St. Janskerk. Links Belgie en rechts het gouvernement en het witte MUMC.
We gaan verder over de graspaden boven op de Sint Pietersberg. Het uitzicht reikt opnieuw ver over de grenzen van Maastricht. We zien Belgie en aan de andere kant de Limburgse heuvels. We lopen langs de indrukwekkende diepte en mergelwanden van de Oehoevallei. In deze groeve bivakkeert de oehoe, de grootste uil ter wereld.
Dan dalen we af richting Kanne (B). Paden langs meidoornhagen hebben hier mooie heilige namen. We komen langs het voormalig hoofdkwartier van de NATO/NAVO. Fascinerend hoe hier in de mergelgrotten zo’n belangrijk deel van de wereld was gevestigd. De Cannerberg omhoog en daar vanaf de achterkant van Chateau Neercanne een mooi uitzicht over de terrrassentuin van het kasteel met daarachter opnieuw het heuvelland en de veel witte huizen van het Belgische Kanne.
Terug over de landsgrens gaan we langs de Duivelsgrot weer over de Pietersberg naar de Enci-groeve. We lopen door de groeve, genieten van de enorme uitgestrektheid. De stad Maastricht past als geheel in dat grote gat.
De mergelwanden met de grotten en vuursteenlagen zijn goed zichtbaar wanneer we de 128 stalen en 80 betonnen traptreden omhoog klimmen naar het 18 meter overstekende stalen uitkijkpunt om nogmaals te genieten van het prachtige uitzicht over de groeve. We memoreren hoe in onze jeugd de protesten van de mergelwinning bijna dagelijks de krant haalden. Nu is het prachtige natuur gecombineerd met industrieel erfgoed. Limburg is prachtig, eigenlijk hoef ik niet naar een ver land.
Langs het eindpunt van het Pieterpad (dat 490 km noordelijk in het Groningse Pieterburen start) lopen we langs de andere kant van de oehoevallei terug naar de auto.
Thuis lees ik een berichtje van een lieve nicht. Of ik nog oude familie-foto’s heb. Als ik later op zolder in de fotokisten zoek vind ik ze. Samen o.a. met foto’s van de bouw van ons huis. Met daarbij ook het dagboek dat Mon en ik tijdens de bouwtijd bijhielden. Ik blader en ben even stil. In mijn handtekening zit zijn J en het is zijn slingerende S op het eind. Blijf bij mij zingt Paul de Leeuw door mijn hoofd. Mon blijft bij mij. Voor altijd…zolang als ik kan schrijven en langer. Waar kan ik nog meer tekenen?
