De rode boom bloeit weer! Dat is altijd een mooi gezicht en ieder jaar het begin van de lente in mijn tuin. Iedere keer als ik het zag en zei, vroeg Mon voor een foto van de rose/rode bloesem.
Mon kwam al een aantal jaren niet meer buiten. Zijn blik op onze tuin ging via foto’s of met de camera’s op de achtergevel van ons huis. Foto’s maken hoeft nu niet meer….onhoorbaar vertel ik hem over de rosé/rode bloei…hij luistert vast….
Ook langs het Julianakanaal bij Nattenhoven begint de lente. Voorzichtig ontspringen de eerste knopjes in de bomen en struiken langs de kant van de weg. Samen met wilde narcissen en plukjes sneeuwklokjes worden alle bruine en grauwe takken steeds meer verdrongen.
Vandaag loop ik samen met een vriendin van Nattenhoven via Obbicht naar Schipperskerk en terug. Er schijnt een heerlijk lentezonnetje. Eendjes, ganzen en allerlei andere vogels vergezellen ons op onze route. Het wordt duidelijk voorjaar. De sneeuw en andere nattigheid van de afgelopen dagen is verdwenen, de modder daarvan is er nog wel.
De gekozen route voor vandaag is dan ook vooral verhard. Met uitzondering van een paar honderd meter wegwerkzaamheden lukt dat ook. Na een mooi stuk langs de Kingbeek bij Nattenhoven gaan we via de brug over het Julianakanaal verder en dan langs het kanaal in noordelijke richting naar het sluizencomplex bij Born. Het is altijd indrukwekkend hoe hier schepen ruim 11 meter omhoog en weer naar beneden getild worden. Vandaag is het rustig. Door een lekkage in het kanaal is de scheepvaart momenteel gestremd. Nu maakt vooral de oude sluis (gebouwd in 1934) een stoere, imposante indruk.
We lopen verder noordwaarts en komen langs vervallen maar soms ook mooi opgeknapte woonboten, die hier vlak bij het pittoreske Schipperskerk een rustige plek hebben. Via brede veldwegen vervolgen we onze weg en genieten de hele middag van het lentezonnetje. De frisheid van het voorjaar kleurt onze wangen. Over de uitgestrekte velden zijn de kerktorens van Born, Grevenbicht en Obbicht mooie herkenningspunten. De lenteluchten zijn prachtig, zo af en toe maak ik een foto.
Voorbij het monument van de overtocht van Willem van Oranje in 1568 aan het begin van de tachtigjarige oorlog lopen we langs de Maas terug naar Nattenhoven. Hier liep ik een paar weken geleden ook, toen nog door de uiterwaarden. Vandaag kan dat niet, want als een doodgewone vanzelfsprekendheid heeft de Maas haar ruimte gepakt.
Fascinerend hoe de natuur in een paar weken tijd heel anders kan zijn. Net als mijn leven, zo vertel ik mijn wandelgezelschap, het kan zomaar totaal anders zijn. Hoe ontzettend veel het anders werd, maar ook hoe ik langzaam wen aan dit nieuwe leven. Mon overleed 7 maanden geleden, het werd daarna zoveel anders.
Thuis geniet ik nog even na van de mooie lentewandeling en de fijne gesprekken. Vanuit mijn keukenraam heb ik mooi zicht op de rode boom. Deze boom was 25 jaar geleden bij de aanleg van onze tuin een idee van Mon. De tuin ondergaat de komende zomer een verandering: minder bestrating, meer groen en met meer bomen. De rode boom blijft. Het is dan ook een pracht exemplaar, een goede keuze destijds en nu vooral een mooie herinnering….
