‘Brigitte heeft er voor gezorgd dat ik ben zoals ik ben en daar ben ik heel blij om.’ Guido Bindels doelt natuurlijk op zijn dochter en niet op zijn boek met dezelfde titel. Hij schrijft in ‘Brigitte’ openhartig over zijn leven en zijn dochter. Die openhartigheid raakt me vooral ook omdat hij daarmee de nuancering in de zorg voor een naaste daarmee goed laat zien. Het is niet allemaal heftig en ellendig, maar zeker ook niet allemaal lief en romantisch. ‘Op enig moment had ik drie banen: mijn werk, de zorg voor onze dochter en de bureaucratie in de zorg’, schrijft hij. In één zin zoveel zeggen, dat kenmerkt Guido in dit boek. Maar het boek is geen aanklacht op de zorg of de regelgeving, het is vooral ook een oproep aan de samenleving om de angst die ons vaak drijft los te laten en meer vanuit vertrouwen met elkaar samen te leven. Prachtig eerlijk is ook de openhartigheid van zijn beide andere kinderen, zeker een aanvulling in dit boek.
