‘Ik ga en laat jullie nu’, zo zei ik vanmiddag gedag tegen Mon en de thuishulp. Mon kan goed zelf het verhaal doen van ons ziekenhuisbezoek van jl vrijdag. Ik laat jullie…. Want ze kunnen heel goed zonder mij. Ik moest daarbij denken aan De kunst van het laten. Dat is de titel van een boek van Lilian Linders waarin zij haar onderzoek verwoordt hoe professionals beter kunnen helpen door niet te helpen. Door mensen gewoon te laten, dat betekent niet ingrijpen, geen grotere afhankelijkheid creëren en vooral geen ongevraagde oplossingen aandragen. Een interessante onderzoek met een mooie titel. De kunst van het laten, ik zie het vandaag ook terug in de natuur waar de lente veel vrolijkheid uitstraalt. Waar omgewaaide bomen en afgewaaide takken voor nieuwe verrassende nieuwe natuur zorgt. Waar veel jong groen tussen alle bladeren- en takkenmassa krachtig ontspringt. Vandaag toerde ik door een prachtig witgekleurd Bunderbos. Nee, geen sneeuw, maar de bodem van het bos is nu in de lente bezaaid met een tapijt van wit bloeiende bosanemonen. Een prachtig gezicht. Overal waar ik kijk prachtig wit maar ook geel, paars, roze en frisgroen in bomen, struiken en voor mijn voeten. Ik vind het Bunderbos sowieso een prachtig bos. Dat het het steilste hellingbos is van ons land merk ik een dag later in mijn benen. Over smalle, slingerende bospaadjes, steil omhoog, soms met een trappenpad, maar vaak ook ‘gewoon’ de stevige hellingen op. Op het worldwideweb lees ik dat het een bos vol leven is, met veel bronnen en beekjes, waar de zeldzame vuursalamander woont en dat het ook een thuisplek is voor dassen, vossen en bevers. De vele omgevallen bomen zijn flinke uitdagingen vandaag. De omwegpaadjes die eerdere wandelaars voor ons maakten, ik kan ze zeker waarderen maar vaak werd de natuur gelaten….en werd het klimmen en klauteren. Bij het buurtschap Kasen gaat het over de A2 door twee indrukwekkende ecoducten. Het is dat je het weet dat het ecoducten zijn…. je hoort immers het verkeer onder je voeten doorrijden, maar met het vele groen van planten, flinke struiken en behoorlijke bomen om je heen en de door wilde zwijnen omgewoelde paden heb je absoluut niet in de gaten dan je twee keer een soort ‘brug’ overgaat. Prachtig indrukwekkend! De route gaat verder door het Kalverenbos, het landgoed Schietecoven en over veldwegen en weilanden loop ik terug door het Bunderbos. Het gaat weer omlaag, maar niet voordat ik een prachtig uitzicht heb over het Maasdal. Samen met een van de vele beekjes door een duiker onder de spoorlijn door, nog een laatste klauterstuk en dan is er na afloop koffie en vlaai op een heerlijk zonnig terras. Thuis hadden ze het heel gezellig had, Mon had weer fijne hulp vanmiddag. Ik laat dat vooral zo.
