Cadans

Leven in balans, Mantelzorg, Zorg & Welzijn 4 Reacties

7 jaar geleden
Het is 21 december 2015 als ik de eerste woorden van dit blog tik. Het is vandaag precies 7 jaar geleden dat Mon thuis is gevallen. Ik heb zijn ongeval vaak met een aardbeving vergeleken. Dat was het ook, het zette alles, echt alles in mijn/ons leven op zijn kop. Niet direct alles tegelijk, maar in de loop der tijd werd heel veel anders.

Je positiviteit draagt je
Zo’n ‘verjaardag’ is steeds een moment om terug te kijken en deed ik dat eerder vooral met een blik ‘Wat ben ik allemaal kwijt geraakt’; ik merkte vandaag dat ik steeds meer kijk met: ‘Wat heeft het me allemaal gebracht.’ Misschien komt dat ook wel door de tijd van het jaar, waarin we allemaal even terugblikken en vooruitkijken. Maar misschien ook wel ‘omdat je positiviteit je draagt’ zegt een lieve vriendin.

Doodmoe
Inderdaad, er is echt veel gebeurd in die 7 jaar. Mon en ik hebben een ander leven nu. Niet meer of minder of beter of slechter, gewoon anders. En dat andere leven werd weer gewoon. Zeker, de eerste jaren na het ongeval waren ronduit moeilijk. Na drie jaar ging ik helemaal onderuit. Doodmoe was ik. Ik denk achteraf: ik heb die burn-out nodig gehad. Om mijn valkuilen te voelen en er van te leren, vooral ook over mijzelf. Ik zag ook dat ik met name en ook heel lang bezig was geweest met het vooral anderen naar de zin te maken: thuis, mijn schoonmoeder, op mijn werk en ook bij vrienden en familie. Dat begon al in mijn jeugd. Ik was degene die altijd braaf als enige thuis mijn jasje aan de kinderkapstok hing. En apetrots was ik toen mijn moeder tegen mijn beide zusjes zei: ‘Kijk Marjo eens, ze kan al zelf haar veters strikken. Nu jullie nog.’

Typerend
Het zijn voor mij 2 typerende voorbeelden uit mijn jeugd van: 1) vooral braaf volgen wat van me verwacht wordt en 2) de waardering buiten mij zelf halen. In de afgelopen 7 jaar ging ik op een ander manier kijken naar de wereld om me heen, maar misschien ging ik wel het meest anders kijken naar mijzelf.

Andere kijk op de wereld
Het klinkt theoretisch, maar het is zeker waar: ik zie en waardeer nu meer dan voorheen de kleine dingen van het leven. Hoe bijvoorbeeld het winterzonnetje zijn best doet steeds verder onder onze terras-overkapping te kruipen, ik heb het vroeger nooit gezien. Mijn hele kijk op de wereld veranderde en ik kreeg zelfs een nieuwe politieke kleur. Ik ontdekte opnieuw hoe graag ik schrijf. Wat begon als mijn verhaal delen en ‘van me af schrijven’: mijn blog bracht me bij bijzondere gesprekken en verrassende ontmoetingen. Er ontstonden enkele diep intense vriendschappen, wie had dat kunnen denken?

Andere kijk op mijzelf
Ik kreeg ook een sociaal leven zonder Mon, iets wat voor het ongeval voor mij ondenkbaar was, maar waarvan ik nu volop geniet. Mijn #zorgvoormijzelfavondjes zijn inmiddels ‘wereldberoemd’ op twitter. Maar die zorgvoormijzelf-momentjes werden al snel meer dan alleen ontspanning. Ze brachten mij dichter bij mijzelf: ik besef nu heel goed wat ik leuk vind, realiseer me waar ik energie van krijg en (her)ontdekt waar ik goed in ben. Tegelijkertijd voel ik dat ikzelf het belangrijkste ben in mijn eigen leven en dat ik vooral zelf mijn eigen leven leuk, energiek en inspirerend kan maken. De hulp die Mon vraagt nam in die 7 jaar behoorlijk toe, toch lukt het die zorg voor Mon een deel van mijn leven te laten zijn en niet allesoverheersend. De zorg voor Mon in de context van mijn hele leven  plaatsen en dus regel ik voor mijzelf regelmatig een inspirerende ontmoeting of goed gesprek.

Zelfwaardering
Voor mij is de mantelzorg in mijn leven een aaneenschakeling van levenslessen. Ik kreeg (en krijg) behoorlijk zelfinzicht, ik snap nu zelf beter waarom ik doe wat ik doe en vind wat ik vind. Ik leerde mijzelf te zien en te waarderen. Complimenten vind ik nog steeds heel prettig, maar ik snak niet meer naar de waardering van een ander.

Zelfvertrouwen
Ik besef opnieuw hoe belangrijk autonomie, flexibiliteit en vooral vrijheid voor me is. Ik durf nu bewust te kiezen voor vrijheid en autonomie. Het helpt me om niet opnieuw in de wensen van iemand anders verstrikt te raken. Het allerbelangrijkste ervaar ik de groei in mijn zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen werd mijn belangrijke schakel voor geluk. Het is voor mij het verschil tussen een leven vol angst, wantrouwen en onzekerheden en een inspirerend en rijk leven vol energie en leuke ervaringen.

Niet meer in de verdediging
Door mijn groeiende zelfvertrouwen ben ik beter in staat een ander met vertrouwen te benaderen. Ik werd minder wantrouwend en mijn interpretatie van de woorden van een ander veranderde. Als ik Mon help, bijvoorbeeld met aankleden, geeft hij aanwijzingen over dat wat voor hem belangrijk is. Dacht ik eerder: ‘Ik doe het ook nooit goed, Grrr..’ Nu denk ik: ‘Hij wil meewerken, het is zijn manier van meedoen en mij helpen’. Ik laat me helpen en schiet niet meer in de verdediging. Ik ben ervan overtuigd dat ik, door de groei van mijn zelfvertrouwen, er op deze manier naar kijk nu. Niet alleen thuis, maar zeker ook buiten de deur. Kritiek op wat ik doe of zeg is geen afwijzing van mijzelf meer.

Geen moeilijke gesprekken meer
Want meer zelfvertrouwen is voor mij ook minder angst (voor afwijzing). Ik ga de moeilijkste gesprekken niet meer uit de weg en doe deze met veel minder angst. En wonderbaarlijk blijken het dan opeens geen moeilijke gesprekken meer. Alsof het vertrouwen dat ik in mijn gesprekspartner stel, dat ook van hem of haar terug krijg. Ik vind dat prachtig! Dat zelfvertrouwen werkt door in alle aspecten van mijn leven. Het kleurt mijn leven.

Ik vier feestjes
Moeilijke gesprekken of lastige keuzes. Ik doe het en ik vier een feestje omdat dit goed gaat. Als zo’n gesprek goed gaat, waarbij ik ook durf voor mijzelf op te komen, kan ik ontzettend trots zijn op mijzelf. Ik voel dan hoe ik gegroeid ben. In durf en zelfvertrouwen. In zelfinzicht en met minder angst voor de ander. Feestje dus!

Onzeker?
Ben ik dan nooit meer onzeker? Natuurlijk wel, maar minder vaak en anders. Ik weet dat zulke twijfelmomenten nodig zijn voor afweging en voor groei. Het zijn uitdagingen die me doen groeien.

Plannen voor 2016
Wat mijn plannen zijn voor het nieuwe jaar? Op mijn website staat nu: van onmacht naar kracht en balans. Ik denk dat het inmiddels van onmacht naar cadans is. Cadans, daar ga ik nog wel even mee door.

24 december 2015

< VorigeVolgende >

Reacties 4

  1. Lieve Marjo, je hebt je ontwikkelproces prachtig beschreven. Ik wens je een goede cadans in 2016 en alle jaren daarna. Volgens mij is het met cadans de kunst om erin te blijven 😉 Altijd licht bijsturen. Ik vind het fijn dat ik van je ontwikkelingen mag meegenieten! Dank je!!

  2. Mooi geschreven Marjo.
    Ik herken er veel in uit de tijd dat ik werkloos raakte en vervolgens chronisch depressief werd. Dat laatste ben ik nog steeds maar toch: ik ben destijds een ander mens geworden. Ik heb mijn beperkingen maar mijn leven is door die ellendige jaren van toen verrijkt. Tot op de dag van vandaag.
    Ik ben dankbaar dat ik een vrouw heb, die mij altijd is blijven steunen ondanks dat ik zo veranderd ben. Jij en Mon weten precies wat dat betekent.

    Ik wens jullie heel mooie kerstdagen en alvast alle goeds voor 2016!

  3. Beste Marjo, veel dank voor het delen van je levenslessen, je ervaringen en verhalen. Confronterend, inspirerend en herkenbaar.
    Ik wens je van harte veel heil en zegen toe in het nieuwe jaar.

  4. Je beschrijving van jouw ontwikkeling doet mij ook kijken naar de mijne. Dat doet ook mij goed. Dank je wel! Mijn man is chronisch ziek. Ik heb hem nooit anders gekend. Maar hij gaat langzaam maar zeker achteruit. Ik groei daar in mee, en heb in de loop der jaren veel geleerd over mezelf: wat ik wil, wat ik kan, hoe ik dat kan uiten. Ik heb geleerd te accepteren zonder me ergens mij neer te leggen. En met de jaren ben ik zeker geen minder gelukkig mens geworden! En wij hebben een heerlijk leven samen!

Laat een antwoord achter aan jozan coenen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *