Daag leeve…

Het is zaterdag 20 mei, vandaag WAS hij jarig. Of IS het zijn verjaardag? Is het verleden tijd of blijft dit voor altijd tegenwoordige tijd? Ik weet het eigenlijk niet, maar dat geeft ook niet. Het is blijvend een speciale dag voor me. 

Op deze mooie zonnige meidag wandel ik in de buurt van Epen. Ik kom hier graag, het is een plek met mooie herinneringen. In de jaren voor zijn ongeval wandelden Mon en ik hier bijna elke week. Ik herken de paadjes en de veldwegen steeds opnieuw.

Vandaag op deze speciale dag ben ik hier terug en ruik de lente. Genietend van de omgeving wentel ik me in de herinneringen. Ik volg bekende waterstroompjes en loop een flink stuk langs de Geul, het is prachtig hier. In elk seizoen, maar zeker nu, nu in het voorjaar alles fris groen is. Hier en daar afgewisseld met bloesemende bomen en struiken. Ik loop over bruggetjes, door het gras van de weilanden, over bospaadjes, veldwegen en via stegelkes. Voorbij mooie kapelletjes en versierde veldkruizen. Het lijkt wel alsof de witte gevels van de vakwerkhuizen vandaag extra schitteren in de zon. 

Op een bankje langs de kant van de weg rust ik even samen met jou. Ik heb je bij me. Want hier waar we toen na pittige periodes in ons leven diep gelukkig waren samen (en misschien ook wel weer opnieuw verliefd) strooi ik vandaag op deze speciale dag je as uit. 

Via stapstenen over de Terzieterbeek loop ik langs de meanderende Geul. Hier in Epen laat ik je rusten. Hier – waar onze meest gelukkigste jaren samen waren – laat ik je gaan. Voorzichtig loop ik naar de afgebrokkelde oever en bij een prachtige deken van boterbloemen strooi je as uit in het water, ik laat je stromend gaan. Op weg naar de Maas en de zee.  De eerste tranen biggelen over mijn wagen, zoete herinneringen dansen door mijn hoofd. Ik laat je los… Het is goed zo…. Daag leeve, dag lieve Mon.

Na een tijdje loop ik terug naar het pad terug naar Epen. Brede kasseiwegen leiden me langs beschermde dorpsgezichten van de dorpjes Kuttingen en Terziet. Bij het Bovenste Bos rust ik even op een bankje. De tranen zijn onderweg opgedroogd. Het is goed zo… Dan voorbij mooie meidoornhagen en langs dikke, stoere eikenbomen is het een flinke klim omhoog. De uitzichten over het heuvelland overweldigen me als altijd. Over de dikke keien van brede veldwegen daal ik weer. Hier op een bankje dronken we wat water en aten het meegebrachte fruit. Ook die herinnering is er weer. Het laatste stuk gaat door prachtig groene weilanden langs de Heimansgroeve waar het carboon aan de oppervlakte komt. Bij Volmolen steek ik de Geul weer over.

Stroom je langs nu? Dat zou zomaar kunnen. Maar ik laat je los. Tegelijkertijd vind ik je overal en elke dag weer. Wanneer ik je favoriete pepermuntjes in een jaszak vind. Of je joggingschoenen waarmee je destijds in de revalidatiekliniek opnieuw leerde lopen. Of je Parker pen, jullie waren voor je ongeval onafscheidelijk. In een oude rugzak op zolder vind ik jouw hevig verfrommeld zakje Fischerman Friend. Die ene schroevendraaier voor alles in de keukenla. Je multi-tool voor van-alles-en-nog-wat handig op ooghoogte in de garagekast. De druivensuiker in het middenvakje in de auto. Ik heb veel opgeruimd, maar kom je nog steeds overal tegen. Ik hoop dat dat zo blijft. Hopen…? ik weet het zeker. Daag leeve, laat ik je gaan? Ja, ik laat je los en houd je tegelijkertijd stevig vast. Niet loslaten maar anders vasthouden. Daag leeve… ik zal je nooit vergeten…