‘Het was maar een dier,’ hoorde Antoinnette Scheulderman regelmatig toen ze rouwde om haar overleden hond Bubbels. Maar iedereen die ooit een huisdier heeft gehad, weet hoe innig de band tussen mens en dier kan zijn. Tachtig procent van de baasjes beschouwt hun huisdier als volwaardig onderdeel van het gezin, toch lijkt verdriet om de dood van een dier nog altijd taboe, iets waarvoor je je zou moeten schamen. In Dan neem je toch gewoon een nieuwe schrijft Scheulderman openhartig over haar eigen ervaringen, gaat ze te rade bij bekende baasjes die vertellen over de liefde voor en de lol met hun dieren, maar ze schrijft ook over het verdriet en het gemis als ze er opeens niet meer zijn. Het lijkt een treurig boek, dat is het zeker niet. De liefde die mensen voor hun trouwe viervoeter hebben maakt het al bij al tot een mooi, blij boek.
