De geraniums

Leven in balans 33 Reacties

Is het geraniums of gerania? Ik denk aan de uitdrukking: “achter de geraniums zitten”. Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit wat het taalkundig is, want mijn echtgenoot komt achter de geraniums uit binnenkort….. vandaag is zijn scootmobiel geleverd. Sinds het ongeval, bijna 4 jaar geleden is hij nauwelijks van huis geweest. Naar de huisarts, de revalidatiekliniek, het ziekenhuis, soms even in de auto naar de Gamma of op zondagmorgen een uurtje ontbijten in een groot restaurant met een toekan op het dak. Een of twee keer naar een verjaardagsfeestje, altijd met de auto, een chauffeur (meestal ik) en de rolstoel achterin.

De eerste tijd na het ongeval ben je vooral bezig met overeindkrabbelen, overeindblijven, verwerken, accepteren, ontdekken hoeveel hij nog kan herstellen en zo veel meer. Dan komt er een fase waarin je je nieuwe leven leert leven en vervolgens zoek je de grenzen binnen de beperkingen op. De scootmobiel van zijn moeder stond al een tijdje ongebruikt in onze garage. Grenzen opzoeken is eerst een rondje in de achtertuin, dat gaat goed. Grenzen verleggen is de scootmobiel van zijn moeder op straat uit proberen, samen een blokje om, hij op de scootmobiel en ik te voet ernaast met de hond aan de lijn. Niet te ver, want hij is immers niet verzekerd op een andermans scootmobiel, maar als een gelukkig gezinnetje zonder zorgen. Alsof we dit allemaal met het grootste gemak doen. We ontdekken dat hij best zo’n scootmobiel met alleen zijn rechterhand kan bedienen, zonder te vallen en nauwelijks hulp bij op- en afstappen. Hij geniet van elk kiezeltje in iedere voortuin. En van zijn onafhankelijkheid! Hij zit zelf aan het stuur.

Drie keer hebben we de gemaakte afspraak moeten annuleren, zijn dag begon toen slecht, met te veel pijn en erge vermoeidheid. Begin september op een donderdag was het dan toch zover: de afspraak met de scootmobiel-leverancier staat. Voor mij was extra spannend, want tot het moment dat we thuis in de auto stappen kan het feestje immers niet door gaan. Vermoeidheid kan zich bij hem heel plotseling openbaren. Maar het ging goed, tegen 9.00u reden we richting Maastricht voor een afspraak bij de scootmobielenmeneer.

We hebben gekozen om zelf de scootmobiel aan te schaffen en niet de WMO-procedure bij de Gemeente in te zetten. Na veel omzwervingen weten we dat we waarschijnlijk een hoge eigen bijdrage betalen. Toch vreemd dat de Gemeente je pas je eigen bijdrage kan aangeven nadat de scootmobiel is afgeleverd. En dan is het zelfs nog een voorlopige schatting, omdat de eigen bijdrage definitief gemaakt wordt op basis van een jaarsalaris dat ze op dat moment nog niet kennen. Zou het moeilijk zijn om hier een procedure-aanpassing te doen? Het is alsof je een TV aanschaft en als thuis in de woonkamer de doos opengaat je dan weet hoeveel je moet pinnen. Beetje vreemd…..Het is toch logischer om bij het beslissen over de wel/niet eigen aanschaf de hoogte van de eigen bijdrage in je afweging mee te nemen, want dat is volgens mij eigen regie.

Na een kopje koffie worden drie scootmobielen uitgeprobeerd. De duurste bevalt natuurlijk het beste: cruise control, digitaal dashboard, achteruitrijpiepje, zwaardere accu, kan 70km ver enz. Het assortiment is groot, er is momenteel ook een aanbieding voor een inklapbare scootmobiel. Toch ook handig, die kan mee in de auto voor ritjes door het heuvelland of naar de Floriade. En altijd prettiger dan een hele dag een rolstoel duwen.

Na afloop nemen we enkele brochures mee, de offerte sturen ze per mail. Thuis kruip mijn man gelijk achter het beeldscherm en hij googlet naar de fabrikant. Vervolgens heb ik een deja-vu en zie ik hem zitten alsof hij de allernieuwste Volkswagen uitzoekt. Hij zoekt naar allerlei accessoires en mogelijkheden. Het rustuurtje slaat hij over.

Als ik erover op twitter schrijf, komen gelijk veel tips langs over navigatiesystemen, stoelverwarming en instelbare dashboardverlichting enz. We hebben een leuke avond samen, we genieten.

De 2e afspraak met de scootmobielmeneer is bij ons thuis. We bespreken de offerte en thuis wordt flink geoefend met de garage in- en uitrijden, een rondje door de tuin, trottoirs en verkeersdrempels. Alle aanpassingen worden besproken, ook de offerte wordt aangepast en ik geniet stilletjes. Hij zit met de leverancier aan de keukentafel en het tafereel ziet eruit alsof hij een auto koopt. Hij wikt en weegt over alle toeters en bellen. Ik geniet van zijn ondernemersgeest.

Dan toch nog even kijken naar die inklapbare. Toch wel handig…..en het is een aantrekkelijke aanbieding. Dan is de keuze snel gemaakt: de mooie gepimpte en de inklapbare. De offerte is aantrekkelijk bij de aanschaf van 2 scootmobielen. We hakken de knop door: Ja, we schaffen beide scootmobielen aan.

Aan vrienden vertelt hij dat trots over de aanschaf, over alle accessoires en dat hij hem wel wil opvoeren, net als zijn bromfiets enkele decennia geleden (ja,ja de puberteit openbaart zich opnieuw). En het werkt aanstekelijk: een gehandicapte vriend zoekt gelijk ook naar een scootmobiel op marktplaats. Prachtig mooi allemaal.

Ik rij nog een keer naar Maastricht om te bekijken of de inklapbare scootmobiel in onze auto past. Het moet je niet overkomen dat deze niet in onze auto past….een andere auto kopen? Gelukkig, hij past precies in de kofferruimte.

En vandaag is het zover: de scootmobielen worden geleverd. De inklapbare wordt eerst even geprobeerd en krijgt een eigen plekje in de bijkeuken. Alle aandacht is er vervolgens voor de 70km-scootmobiel. Hoogte van de stoel, spiegels goedzetten, hoe werkt het slot, het contact en de verlichting. De bediening rechts doet het prima, links is uitgeschakeld, hij bedient immers alles met zijn rechterhand. Alles werkt prima en hij glundert.

Ik droom van zijn eigen (wereld)reizen, alleen op stap, eerst door het dorp naar vrienden en kennissen. Of dat hij boodschappen doet. Of tochtjes met de hondjes en een kop koffie op een mooi terras langs de Maas. Zijn wereld wordt vast steeds groter en groter. Geëmotioneerd denk ik aan de afgelopen 4 jaar: voor hem heel, heel veel thuis zijn, aan de keukentafel zitten, voor zijn PC, soms even in de tuin en de vele, vele rustuurtjes, zo gaan tot nu toe zijn dagen voorbij.

Na 4 jaar voor het eerst alleen op stap, zijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid gaan vast en zeker groeien en groeien. Het wordt wennen, maar dat geeft echt niet. En de geraniums, die zijn overbodig. Een leven op rozen komt eraan…..

17 oktober 2012

< VorigeVolgende >

Reacties 33

  1. Wow met een brok in mijn keel en het besef dat je wereld zo groot en mooi is als dat je hem zelf keer op keer maakt! Soms iets groter soms iets kleiner! Ben benieuwd naar de ondernemingen, veel plezier!

  2. De wereld in!
    Hupsakee, de deur uit met de ´opgevoerde´ scootmobiel. Wat een vrijheid. Terugpakken van onafhankelijkheid. Mooi beschreven, ik voel jullie blijheid er doorheen knallen. Daar word ik ook weer blij van.
    Heel veel genieten toegewenst met deze herwonnen vrijheid.
    Op avontuur:)
    x

  3. En het werkt zo stimulerend dat die ‘gehandicapte vriend’ vandaag een scootmobiel voor 210,- via Marktplaats heeft gekocht om het te proberen. We gaan hem vanavond halen. Komen we een weekendje door Heuvelland crossen!
    Liefs en groeten aan Mon
    Cora

    1. Hallo Freke,

      Dank je voor je lieve woorden. Ja, de keuze is enorm (we hebben er slechts 3 gezien) maar er is nog veel meer mogelijk. Leuk dat je reageert op mijn blog. We spreken gauw weer eens af, oké?
      Groet,
      Marjo

  4. Tjee, wat geweldig en heel slim op beide scootmobielen aan te schaffen. Complimenten voor de wijze waarop je alles opschrijft. Misschien tijd voor een boek. Hopelijk hebben jullie beiden vanaf nu wat meer vrijheid. Gun het jullie allebei van harte!

    1. Dank je Mieke voor je mooie compliment. Het boek, tja, dat zou een mooie zijn.
      Maar of het dat wordt, dat weet ik nog niet. Wel weet ik dat ik mijn ervaringen en belevenissen wil blijven uitdagen op een of andere manier.
      Dank je.
      Groet,
      Marjo

  5. Marjo, weer een heel mooie blog! Zo schrijf je langzaam maar zeker je eigen boek! Dat zou een fraaie bekroning kunnen zijn voor het gevecht van jou en van Mon. Jullie wereld en momenten van vrijheid worden na jaren voor jullie allebei weer groter. Ik gun het jullie zo! Binnenkort treffen wij elkaar; ik verheug mij daarop!
    Het is écht geraniums 🙂

  6. prachtig Marjo dat Mon wel zover is om in een scootmobiel plaats te nemen.
    Het klinkt misschien heel gek maar ik ben er na 6 jaar nog steeds niet klaar voor,
    Krijg nu wel een rolstoel dus ben langzaam op de goede weg zeggen mijn vrienden maar kan je zeggen dat dit al een enorme overwinning voor mij is Het is niet dat ik mij schaam om er plaats in te nemen maar tussen mijn oren kan ik het nog steeds niet accepteren.
    Ik denk dat veel mensen zich niet realiseren wat voor een stap dit vergt en ben voor Mon heel blij dat hij deze stap wel kan nemen.
    Eens zal ik ook zover zijn.

    1. Hallo Hein,

      Dank je voor je lieve woorden. Het is inderdaad een mijlpaal die hij bereikt heeft. Net zoals die rolstoel jouw mijlpaal nu is. En er komen vast meer mijlpalen, grote en kleine stappen, ook voor jou. Dat het allemaal niet gemakkelijk is ervaren wij ook dagelijks, maar met jouw wilskracht en positieve kijk op de dingen komt dat voor jou beslist ook goed. Wanneer dat kan niemand je vertellen, maar het komt goed, vast….

      Groet,
      Marjo

  7. Lieve Marjo, je weet me steeds te raken met jouw blogs. De ene keer met een traan, de ander keer met een lach of een knipoog. En steeds ben ik na het lezen, niet meer dezelfde… Sinds een paar dagen kijk ik namelijk meer dan aandachtig na scootmobiels die mij passeren! Haha! Ik kijk niet alleen naar de verlichting, hoogte, mandjes of wat ook, maar vooral naar de mensen die het besturen. Wie zijn deze mensen…? En op welke manier verbreed dit voertuig letterlijk en figuurlijk hun wereld… Jij laat me door jouw woorden, jouw blogs stil staan waar anderen rennen en nauwelijks nog om zich heen kijken… Vooral blijven doen! Het maakt mijn wereld niet alleen net als die van Mon, groter maar vooral rijker.

  8. Prachtige blog Marjo, ik leef helemaal mee… kan me jullie blijdschap zo voorstellen. Zie je zitten genieten van je man’s ondernemerschap en zijn onderzoek en van jullie herwonnen vrijheid.

    1. Dank je Marja,
      Het is voor ons allebei een grote stap, een mijlpaal. Vorige week zondag gingen we voor het eerst op stap. Ik te voet met de hondjes, hij naast ons op de scootmobiel. Een beetje onhandig, beetje koud voor hem, maar de koffie onderweg was extra lekker. Je leven wordt rijker door zulke grote gebeurtenissen als zijn ongeval in 2008: Je geniet van een “gewone” maar oh zo’n bijzondere kop koffie.
      Dank je voor je lieve woorden, het houdt me draaiende.
      Groet,
      Marjo

  9. Ik kan alleen maar zeggen…geweldig de gevoelens en emotie beschreven Marjo…op deze manier je verhaal vertellen aan de wereld geeft andere mensen een kans of tip deze manier om ook op avontuur te gaan..prachtig..
    liefs Truus…xxx

  10. Lieve Marjo,
    Ik zeg maar “lieve”. Na het lezen van uw blog, ben ik ervan overtuigd dat u dat bent.
    Zo herkenbaar. Het raakt me, want ik kom net “uit de kast”: Van de geraniums. Pas nu kan ik weer goed genoeg lezen.
    Ik blijf graag uw blogs lezen!
    Sterkte, van een ex-geraniums blogster

    1. Hallo Ilse,
      Dank je voor je mooie, lieve reactie bij mijn blog. Reacties als die van jou houdende me draaiende.
      Voor jou ook veel sterkte. Doe vooral rustig aan, neem de tijd….

      Groet,
      Marjo

  11. Prachtige blog! Wij zijn dan een commercieel bedrijf maar dit is de reden waarom wij graag in deze sector werken: d.m.v. hulpmiddelen krijgen mensen zoveel rijkdom terug, namelijk hun vrijheid. En dit houdt automatisch in dat ditzelfde geldt voor de betrokken partner. HEEL MOOI!

  12. Hallo Marjo,

    Door de kleine Twitterberichtjes lijkt het net of ik je al een beetje ken.
    Een chronische ziekte met zijn beperkingen is steeds weer stapjes acceptatie en je grenzen verleggen. Niet zozeer in wat je kunt doen, maar meer in hoeverre je toegeeft dat je iets alleen kunt met een aanpassing.
    Zo ook deze scootmobiels. Je beschrijft het zo mooi en uitdagend, dat ik er ook bijna één wil gaan uitzoeken…… Gelukkig kan ik mij prima redden met een electrische fiets.

    Dank je wel!

    En tot Tweets 🙂

    Yvonne Schoolderman

  13. Bij toeval op jouw blog terecht gekomen lees ik deze blog over deze mijlpaal…
    Hoe herkenbaar… Wij hebben wel al heel snel een scootmobiel aangevraagd ( toen nog zonder eigen bijdrage) maar het moment dat manlief er echt zelf op weg ging heeft even geduurd… de knop moest echt even om… Nu geniet hij volop van deze vorm van zelfstandigheid en een stukje wereld wat weer bereikbaar is…. Ik geniet weer daarvan… wens jullie veel geniet momenten toe

    tine

    1. Dank je, voor je mooie reactie bij mijn blogs. Je hebt gelijk, ik heb ook geleerd dingen de tijd te geven.

      Ook wij wensen jullie veel geniet-momenten toe. Pluk de dag.

      Groet,
      Marjo

  14. Lieve Marjo wat kun je ontzettend mooi schrijven, en wat klinkt de liefde, bewondering en steun voor je man mooi door in je zinnen. Na het lezen van dit stukje liet ik mijn tranen de vrije loop. Het was als een dejavu van toen ik zelf na 10jaar dwarslaesie mijn eerste handbike kreeg. Fietsen, ik kon weer fietsen! Heftige emoties en tranen bij het simpel horen van de rateltjes van de versnellingen.. en wat werd mijn wereld ineens een stuk groter. Dit is nu al weer 15jaar geleden. Je liet me het even herbeleven, in je groei ga je namelijk al snel dingen weer gewoon vinden. Ik hoop dat dat voor jouw man en jullie samen ook geldt. Ik dacht ook zoveel niet meer te kunnen.. maar ik realiseer me door jouw blog ook weer wel dat ik wellicht erg veel geluk heb ondanks mijn dwarslaesie maar dat ik totaal pijnvrij ben. Ik ga nog veel meer stukjes van je lezen en ik hoop jou en je man nog een heel mooi leven toe, jullie halen er duidelijk al uit wat er in zit, hoe klein die momentjes soms ook zijn, jullie maken ze groot!

    1. Dank je Monique, voor je lieve reacties. Het doet me goed als mensen aangeven dat ze veel herkenning in mijn verhalen zien. Dank je.
      Ik ben blij dat je je draadje weer hebt gevonden en opgepakt hebt. En de uitdagingen aangaat, dat lees ik ook.
      Vier je feestjes, groot of klein, vier ze allemaal! Ze zijn van grote waarde.
      Groet,
      Marjo

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *