Als Madeleine Albright in 2001 terugtreedt als eerste vrouwelijke minister van Buitenlandse Zaken van de VS wordt haar gevraagd hoe zij herinnerd wil worden. ‘Ik wil niet herinnerd worden,’ antwoordt ze, ‘ik ben er nog steeds en ik wil dat elke fase van mijn leven spannender is dan de voorgaande.’ Op dat moment overziet Albright haar mogelijkheden: ze kan schrijven, lesgeven, reizen, lezingen geven, een bedrijf beginnen, strijden voor meer democratie, opkomen voor vrouwen, campagne voeren voor politieke kandidaten en meer tijd besteden aan haar kleinkinderen. Ze besluit om het allemaal te doen. Al meer dan twintig jaar is ze constant bezig en ze leert nog elke dag. Ze bewandelt haar eigen pad en is tegelijkertijd in staat om een stem te geven aan de miljoenen mensen die smachten naar respect, ongeacht hun gender, achtergrond of leeftijd. De hel en andere bestemmingen van Madeleine Albright is de inspirerende autobiografie van een uitzonderlijke vrouw met een weergaloze levenslust. Madeleine Albright op haar best: openhartig, grappig, persoonlijk en serieus. Ik ben erg onder de indruk van haar energie en haar leergierigheid tot op latere leeftijd. Het is een interessant boek dat ook laat zien hoe Amerikanen zoeken naar onbegrensde mogelijkheden en in de veel ontwikkelingen kansen zien. Maar ik lees in dit boek ook over het zelfbeeld en eigendunk die de VS van zichzelf heeft. Hoe zij andere naties hun politieke ideologieën aanreiken, vaak zelfs opdringen. Of dit verstandig is? Ik denk van niet, de tijd zal het leren.
