Vandaag is het 5 maanden geleden dat Mon overleed. Het is raar wanneer ik bedenk hoeveel er inmiddels veranderd is in mijn leven. Wat ik inmiddels ondernomen, ondertussen gedurfd en ontdekt heb. Hoe nieuwe dingen doen soms uitdagingen voor me zijn, maar ook vaak verrassend goed uitpakken.
Ik deel zulke verwonderingen vaak met een goede vriendin. Vandaag wandelen we samen en praten we over al die veranderingen in mijn leven. We kozen deze maandagochtend voor een boswandeling bij het Belgische Lanaken. Vlak over de grens bij Maastricht ligt het domein Pietersheim omgeven door een prachtig bos. Een stil, nat bos stond in de beschrijving. Stil, dat klopt wanneer je vogels had willen horen.
Nat was het ook. Heel nat…heel erg nat. De grindpaadjes rondom het kasteel Pietersheim aan het begin van de route en ook de paden bij de kinderboerderij waren goed te doen. Over de bospaadjes was het soms manoeuvreren langs flinke modderpoelen. Maar ons ‘ruimtelijke inzicht’ hield ons regelmatig overeind net als de losse afrastering van de paardenwei waar we gemakkelijk onderdoor konden en zo via het weiland de meters pratschj konden mijden.
Verderop langs het Asbeekje hield een lang plankenpad ons moddervrij. Het is een prachtig mooi natuurgebied waar het Asbeekje doorheen slingert. En inderdaad, langs het Asbeekje hoor je de stilte.
We volgen het beekje over een lang stuk, gaan er soms overheen via een houten bruggetje, dan weer over een spiegelglad vlonderpad of via natte stapstenen. Voordat we voorbij de stoeterij Zangerheide komen gaat de route door Lepelvorm, een moerassig gebied midden in het bos.
De grindpaden en zandpaden zijn goed begaanbaar. Stilletjes hopen we dat we de ergste modder hebben gehad… maar dan ligt opeens, zomaar de grootste uitdaging van vanmorgen voor onze voeten: meterslange graspaden die veranderden in kleine beekjes. Dapper gaan we verder. Biedt het gras langs de kant uitkomst? Eventjes…dan staan we vast en kunnen geen kant meer op…overal water….toch teruggaan proberen en dan de route ‘omleggen’. Het lijkt een metafoor voor al die uitdagingen die bij mij voorbij kwamen sinds het overlijden van Mon.
Voorzichtig zetten we opnieuw onze voeten in de tot beekjes getransformeerde gradpaadjes…. Ook de terugweg is niet goed meer te zien maar het lukt. Ik ben – denk ik – nooit zo blij geweest met een zandpad. Eentje zonder modder ook. Dan gaat het verder via grindpaden en bredere bospaden.
Onderweg blikken we best wel trots, opgelucht en met droge voeten terug op ons natte avontuur. Op het einde van onze route lopen we via een mooie brede beukenlaan langs twee oude mergelstenen die de voormalige oprijlaan naar kastgeel Pietersheim markeren.
Bij de koffie en het broodje praten we verder na over ons modderavontuur, hoe we onverwachts nieuwe wegen konden inslaan. En dat dat lukte. Een metafoor voor het nieuwe jaar 2023? Misschien. Van mij mag het.
