Wat een prachtig, ontroerend en tegelijkertijd wijs boek is dit. Opnieuw schrijft Mohamed El Bachiri mooie, wijze woorden in zijn tweede boek De odyssee van Mohamed. Hij schrijft over de impact van de aanslagen in Brussel op 22 maart 2016, over de liefde voor zijn daarbij overleden vrouw, over rouw en verdriet en hoe zijn leven na maart 2016 verder ging en gaat. Over de dingen in het leven die hij eerder niet zag, maar waarover hij zich nu steeds meer verwondert. Misschien is het mooiste deel van zijn boek daar waar hij geloof en samenleving overbrugt. Wat dat is wat hij samen met David van Reybrouck doet: overbruggen en verbinden. Het is zondermeer indrukwekkend beschreven en raakt je in je ziel. Maar het raakt niet alleen, de woorden van Mohamed zetten vooral aan tot begrip voor de ander. Ik ben diep onder de indruk.
