Het gemis, de herinneringen, de dankbaarheid en de vele koestermomentjes. Deze week zitten mijn dagen er vol mee. Vandaag is het een prachtige zonnige lentedag, ik wandelde bij Kerkrade door de Anstelvallei en mijn week gaat daarbij behoorlijk heen en weer door mijn hoofd.
Het is een prachtige omgeving hier met mooie uitzichten over de glooiingen van de Anstelvallei, afgewisseld met mooie stukken langs vijvers en beekjes. In het bos word ik omringd door het frisse lentegroen. Ik loop over soms nog wat drassige bospaadjes en grindwegen, die via bruggetjes en vlonderpaden over de vele waterpartijen en beekjes met elkaar verbonden zijn. Langs de Anstelbeek, een zijbeekje van de Worm. Over grasvelden en door een mooie essenlaan. Zo af en toe stijgen de paadje flink.
Voorbij de Winselerhof, een voormalige carréhoeve (1155) wijst een bordje me de weg naar de top van de Wilhelminaberg. Dapper en met gepaste tempo begin ik mijn klimtocht. De paadjes slingeren – als de wegen in de Alpen – over de steenberg van de voormalige steenkolenmijn Wilhelmina omhoog.
Dan sta ik zo waar naast het imposante dak van de overdekte skibaan, een dak dat je op veel plekken in Zuid-Limburg van veraf kunt zien. Het fenomenale uitzicht over Zuid-Limburg en een stuk Duitsland overweldigt me en is een prachtige beloning na mijn pittige klim. Genietend van het 360º-uitzicht zoek ik naar waar ik woon. Het is magisch, net als mijn gevoel dat ik nu een beetje dichter bij de hemel ben. Dichter bij Mon denk ik. Ik vertel hem over zijn mailtje dat ik eerder deze week vond. In het opruimen van oudere mails stond daar begin deze week ineens in hoofdletters op mijn scherm: ‘Marjo, kun je mij de kiwi geven?’
Een mail uit januari 2022 die dus nu niet naar de prullenbak gaat. Want het herinnert me aan hoe het nog niet zo lang geleden was: hij beneden in de woonkamer aan zijn pc, ik boven op mijn werkkamer aan mijn laptop. Hoe ik vergeten was zijn fruit in stukjes te snijden, dat ik zijn bel niet hoorde en diep verzonken zat in dat wat ik las op mijn scherm. Daar op de top van de steenberg van de voormalige steenkoolmijn Wilhelmina waande ik me een stukje dichter bij de hemel en gaat praten met mijn lief als vanzelf.
Na een tijdje daal ik de 535 trappen van de langste trap van Nederland af. Beneden volg ik het Winselerpad naar de voormalige hoeve Overstehof. Een bruidspaar en hun gezelschap genieten op het zonnige terras. Ik loop verder langs frisgroene meidoornhagen naar kasteel Strijthagen waar ik door de tuin mag en de enorm kunstwerken me imponeren. Voorbij de Strijthagenmolen kom ik opnieuw in een mooi deel Limburgse natuur. Ik steek de ringweg weer over en via een hoog klaphek loop ik opnieuw langs de flanken van Gaia Zoo. Over een mooi graspad terug naar de prachtig gerestaureerde hoeve Nieuw Erenstein waar mijn auto staat.
Het was een mooie dag vandaag, met een warm gevoel over hoe ik stukjes liefde kan vasthouden. Hoe ik de hemel op aarde kan vasthouden, ook al is dat slechts een mailtje van een enkele regel.
