Adembenemend, lerend, helend. Dat is het eerste wat in me op komt bij het lezen van Doorlevers van Danielle Hermans & Barbara Slagman. In dit prachtige boek vertellen vijftien mensen – jong en oud, man en vrouw, met en zonder gezin – hoe zij omgaan met het leven met kanker. Door nieuwe, soms experimentele, medische behandelingen leven mensen met levensbedreigende kanker maanden, zelfs jaren, langer dan verwacht. Iedereen haalt opgelucht adem: “Het gaat weer goed.’ Maar zo simpel ligt het niet. De ziekte is nooit weg, de spanning om voortijdig overlijden is er altijd. En hoe pak je de draad weer op als er zoveel onzekerheid is over je toekomstperspectief? Begrijpen je werkgever en bedrijfsarts in wat voor wereld je je nu bevindt? En jij? Begrijp jij jezelf nog? Veel doorlevers lopen er bijna dagelijks tegenaan dat er voor hen weinig plek in de maatschappij is. Hoe zit het met je partner en hoe leg je het aan je kinderen uit? En hoe pakken je vrienden het op? Gaan ze dichter bij je staan of nemen ze juist afstand? Het zijn allemaal vragen die deze vijftien mensen (en zeker ook vele andere kankerpatiënten) zich stellen. Die ons aan het denken zetten en het beter te leren begrijpen. Dat begrip voor hen vooral ook aan hen te tonen. Maar zij leren ons vooral de lat niet steeds hoger leggen. Ga eens op die lat zitten en ben niet te streng voor jezelf. Dat is wat ik leer van deze sterke, moedige mensen. Helend vind ik de verhalen ook, deze mensen helpen mij op boven de kleine akkefietjes en ergernissen van alledag uit te stijgen. Het grotere geheel van mijn leven van 24/7u zorg te blijven zien en op de juiste waarde te schatten. Ik heb weer veel geleerd.
