‘Je gaat dit dragen. Met dat wat je van je ouders meekreeg, ga je dit dragen.’ Het zijn de woorden van een dierbare vrouw, die kort na het ongeval van Mon in mijn leven kwam. Ik denk nog regelmatig aan haar mooie woorden van toen en aan het zorgzame van mijn moeder, dat ik in mijzelf herken. Aan het doorzettingsvermogen en het krachtige van mijn vader, ook die zie ik in mijzelf. Het ongeval van Mon was een aardbeving in ons leven. Zorg en liefde voor elkaar kregen een heel andere relatie. Er ontstond een nieuw soort afhankelijkheid van elkaar, terwijl de zorg ook steeds intensiever werd. Telkens risico’s goed inschatten en dan doen wat kan. En soms net effe wat meer. Er vooral voor hem zijn en tegelijkertijd goed voor mijzelf zorgen. Waarbij ondernemingsgeest en veerkracht zich steeds meer openbaart. Nu, 13 jaar later, voelt het niet meer als dragen maar steeds meer als een prima, nieuwe balans met elkaar. Balanceren deed ik ook vandaag letterlijk, in Schinveld. Ik loop samen met een dierbare vriendin in de uitgestrekte Schinveldse bossen. Zo vlak aan de Duitse grens genieten we volop van de natuur. Van de grote diversiteit in begroeiing en bomen. Naaldbomen op de zandgronden, oude loofbomen op de Limburgse loss, varens en grassen langs graven en vijvers. Overal liggen omgewaaide bomen en takken, tot diep in de bossen kun je de verwoesting van de februaristormen zien liggen. Stoere paardenbloemen en prachtig paars bloeiende maagdenpalm bedekken op veel plaatsen de bodem van bos en berm. We komen langs indrukwekkende kuddes Schotse Hooglandrunderen die hier vrij rond lopen. De eerste die we zien blijven op afstand maar later is het effe spannend. Moeten we echt zo dichtbij langs? Maar de dieren zijn gewend aan wandelaars, zo lijkt het. Ze blijven rustig liggen en staan waar ze staan. Ook als we fout lopen en weer terug langs de kudde moeten, poseren de dieren geduldig voor onze foto’s. Het maakt indruk op ons. Net als de afwisseling in landschappen hier. Soms over smalle, avontuurlijke bospaadjes, dan langs vijvers en poelen en door klaphekjes en stapstenen. Langs uitgestrekte vochtige graslanden midden in het bos. Langs de Roode beek dan weer langs een groot stuk akkerland. Met de kerktoren van het Duitse Gangelt aan de horizon lopen we om het in 1934 aangelegde zweefvliegveld heen. Het is nog steeds in gebruik. Op het einde van onze route liggen behoorlijk wat omgewaaide bomen op ons paden. De klim- en klauterpartijen daar, da’s nog wel effe een dingetje….maar gelukt! Een laatste stuk via een brede veldweg langs uitgestrekte groene weilanden. Dan sluiten we de ochtend af met koffie en vlaai op een gezellig terras aan het water. Ik durfde langs loslopende dieren lopen, dieren waarvan ik het gedrag niet ken. Ik kan over bomen springen, nou ja springen… behoedzaam over alle omgewaaide bomen en door de storm afgerukte takken stappen. Balanceren tussen durven en voorzichtig zijn, het is alsof ik thuis rond loop.