Mijn vriendin is er vandaag eerder dan de thuishulp. ‘Gaan we?’ vraagt ze gelijk en kordaat. Ik twijfel even…de thuishulp is er immers nog niet. Mon vindt het prima en zonder dat ik een paar ‘instructies’ aan de thuishulp kwijt kan, stap ik bij mijn vriendin in de auto. Loslaten Marjo, hij kan zelf goed aangeven wat nodig is en wat hij wil. Dat loslaten lukt. Ik geniet gelijk van mijn gezelschap en luister naar haar drukke bezigheden. Vandaag rijden we richting Roosteren en steken we de Maas over naar België. Op slechts een kwartier van thuis ligt op de andere Maasoever het bedevaartsoord Heppeneert. Daar parkeren we de auto voor een mooie lentewandeling. We nemen ons voor om straks het prachtige kerkje en het bijbehorend hofje voor bezinning en rust te bezoeken, maar eerst verkennen we de mooie frisgroene omgeving. We lopen langs lieflijk stromende beekjes, uitgestrekte akkers en weilanden, langs geurig en kleurig bloesemende fruitbomen en hoge populieren. Het is een prachtig mooi stukje Belgisch Limburg. Hier en daar zien we enkele historische kenmerken van deze streek en lezen over het Maria-beeldje van dit bedevaartsoord. Vogels fluiten vanmorgen hun mooiste lied, eendjes laten hun vliegkunsten zien en een vrolijk rennend paard laat zich het appeltje uit mijn rugzak heerlijk smaken. Het is een vrolijke ochtend, met mooie kletsgesprekken maar ook diepere gedachten delen we. We praten over dat loslaten. Hoe ver gaat dat of kan gaan. Dan vertel ik haar over mijn behoefte aan meer dan twee halve dagen van huis. Met de angst dat ik me daardoor schuldig ga voelen. Of ontevreden. Ook nu reageert mijn luisterende vriendin gelijk en kordaat: “Het heeft absoluut niets te maken met niet genoeg aan twee dagen voor jezelf! Het zit heel anders: Je durft weer te verlangen. Dat kon of mocht lange tijd niet van jezelf, maar je maakt steeds meer ruimte om dat verlangen weer toe te laten, dat is wat je doet nu. En dat is goed!” Ik voel mijn spanning verdwijnen bij de inzichten die ze bij me aanboort. Zo zag ik het niet….maar zo is het wel. Precies zo. We lopen terug naar het Onze-Lieve-Vrouwe-kerkje in Heppeneert. Mensen uit de wijde omgeving komen naar Heppeneert om een kaarsje aansteken met een gebedje om bevrijd te worden van angsten en kwellingen, om inzicht te verkrijgen in moeilijk te nemen beslissingen of gewoon om tot rust te komen. De rust vind ik vooral buiten in de natuur. Inzicht in keuzes ook. Soms – zoals vandaag – helpt een meewandelende vriendin mij daarbij. ‘Angst wordt hoop’ lees ik bij een gedenkteken in het hofje van bezinning en rust. Dat past bij vandaag….dat past bij mij. In de kapel steek ik een kaarsje op uit dankbaarheid voor de mooie gesprekken van vanmorgen, op de rust in mijn hoofd en hoe mijn angst verschuift naar hoop. Ik heb weer veel geleerd.
