Een Berlijnse Muur

In mijn blog Steile hellingen en drempels vertelde ik al kort over het gedoe bij de aanvraag van een gehandicaptenparkeerkaart. Mijn man is sinds het ongeval in huis in december 2008 gehandicapt. Hij kan een paar meter lopen en zijn linkerhand en –arm is verlamd, rechts is hij beperkt. Hij kan koffie zetten met zijn rechterhand, maar met een bal gooien lukt niet. Toen ik in dat blog inging op alle beperkingen die we in het dagelijks leven ervaren zei hij over de aanvraag van de gehandicaptenparkeerkaart: “Over die Berlijnse Muur kun je een heel blog schrijven.” Hier is dit blog. Maar ik waarschuw mijn lezers: je moet er wel even voor gaan zitten.

De muur is beklommen en we zijn er overheen en eigenlijk – achteraf gezien– heeft deze muur me wel het nodige geleerd, ook over mijzelf.

Hoe het allemaal begon: Ergens in maart 2010 stapte ik bij het gemeentelijk zorgloket binnen op zoek naar informatie voor ondersteuning van mijn man en mijzelf. Ik zocht met name informatie over de aanvraag van een gehandicaptenparkeerkaart. Huiverig voor het gedoe eromheen hadden we besloten geen aanvraag voor woningaanpassingen te doen. Bovendien konden we de gewenste woningaanpassingen zelf betalen en wilden we zeker geen onnodig beroep doen op gemeenschapsgelden. Maar zo’n parkeerkaart is met zijn beperkingen en zijn rolstoel toch wel erg handig. En gezien zijn handicap ook logisch (denk ik).

Bij het zorgloket kreeg ik een heel pakket met formulieren en folders mee. Ik kan dit dan allemaal op mijn gemak thuis doorlezen, aldus een vriendelijke mevrouw aan het loket. Dat klopt, maar als je dan toch vragen hebt (en die had ik), dan moet je terug naar het loket (= verlof nemen) of even bellen. Zij zijn elke werkdag tussen 9.00 en 10.00 uur telefonisch bereikbaar. Dat is niet echt handig, door de zorg voor mijn man ben ik bijna elke dag later op mijn werk en om dan gelijk privé te bellen….vind ik best vervelend. Dus zoek ik verder in de folders en op internet. Voor de gehandicaptenparkeerkaart zitten in het informatiepakket 2 formulieren, die veel op elkaar lijken…?.., ik vul ze beiden in. Moeten 2 recente pasfoto’s…die hebben we niet… dus ik “duw” mijn man in de auto en rij naast het volgende dorp voor pasfoto’s. (De fotozaak in ons eigen dorp is door brand verwoest). Man weer uit de auto, in de rolstoel, fotozaak in, pasfoto’s maken, rolstoel in, rolstoel uit, auto weer in, rolstoel inklappen en naar huis ….

8 april 2010: Bij het zorgloket hoeven ze maar 1 formulier, het andere is verouderd en de pasfoto’s willen ze pas van me aannemen wanneer de aanvraag is gehonoreerd… Vreemd, ik heb nergens kunnen lezen dat de procedure zo werkt. Misschien had ik toch even de moeite moeten nemen om te bellen.

28 april 2010: afspraak bij de GGD bij een keuringsarts m.b.t. de aanvraag van de kaart. De arts wil graag aanvullende informatie opvragen bij de revalidatie-arts alvorens hij de Gemeente adviseert. Prima, we vertellen erbij dat mijn man sinds hij een jaar geleden uit de revalidatiekliniek kwam veel slechter loopt en beweegt dan toen.

25 juni 2010: Vol verbazing lezen we de brief van de Gemeente: de keuringsarts ziet geen medische noodzaak voor de parkeerkaart. Gemeente is voornemens om dit advies te volgen, we kunnen nog reageren voor 14 juli 2010. We sturen een brief op 13 juli en attenderen nogmaals erop dat de informatie van de revalidatiekliniek oude informatie is en dat het lopen van mijn man ernstig verslechterd is.

Op 15 juli (dat is snel!) ontvangen we de definitieve beslissing van de Gemeente: AFGEWEZEN. Onze brief gaf geen nieuwe inzichten, aldus de Gemeente. Ik word er moedeloos van. Het voelt zo verschrikkelijk onrechtvaardig. Het is al zo zwaar ons leven weer opnieuw op te pakken, nu dit weer. De energie ontbreekt bij ons beiden om bezwaar aan te tekenen. Het blijft pijnlijk, maar we laten het los.

In november van dat jaar is er een mevrouw van de Gemeente bij mijn schoonmoeder op bezoek. De Gemeente wil meer doen voor de ouderen en bezoeken alle bejaarden van het dorp. Zij ontmoet mijn man tijdens dit bezoek en ziet hem gehandicapt zijn, ze vraagt waarom hij geen aanvraag voor woningaanpassingen bij de Gemeente doet. We zullen erover nadenken en samen met de ergotherapeut en fysiotherapeut van mijn man bekijken we de opties. Toch maar doen dan. We denken aan een extra trapleuning langs de muur i.p.v. een traplift en een beperkte aanpassing in de douche: een stoeltje, een extra steun aan de muur en het wegnemen van de kunststof douchewand. De aanvraag wordt ingediend, het is eind december 2010. Lange tijd is het stil. In maart 2011 verzoekt de GGD-arts voor aanvullende informatie van de huisarts en op 16 juni 2011 ontvangen we een brief van de Gemeente: AFGEWEZEN!!!! Afgewezen op basis van het dossier uit 2010 dat toen al niet actueel was, bovendien staat in dit dossier niets over de beperkingen van zijn bovenlichaam, dus concludeert de arts dat zijn bovenlichaam oké is. WAT?!?!?! Met een totale linkszijdige verlamming en een beperkte rechterarm???

We willen een gesprek met de Gemeente – samen met onze ergotherapeute. Bezwaar kan daarna nog, maar door de opeenstapeling van misverstanden willen we gewoon eerst een gesprek. In dat gesprek, op 6 juli 2011, zien de ambtenaren zijn beperkingen en kunnen het advies van de keuringsarts ook niet verklaren/bevatten. We kiezen gezamenlijk om alles opnieuw indienen, nu in een gecombineerd verzoek: een aanvraag voor de woningaanpassingen en gehandicaptenparkeerkaart. Ik ervaar en leer dat gesprekken meestal meer helderheid geven dan elkaar alleen via formulieren en brieven informeren.

De gecombineerde aanvraag wordt ingediend, het is 11 juli 2011. Een telefoontje de dag erna volgt: een ambtenaar uit de bezwarencommissie geeft aan dat het toch 2 procedures moeten zijn, want er kunnen straks 2 aparte bezwaarprocedures volgen en het zijn tenslotte 2 verschillende bezwarencommissies. Ik vertrouw op het gesprek van 6 juli en vertel de ambtenaar dat we niet van plan zijn om 2 keer naar de keuringsarts te gaan voor hetzelfde handicap. We horen niets meer tot begin augustus de uitnodiging voor het spreekuur bij de keuringsarts in de brievenbus valt. Op 9 augustus 2011 is de afspraak. Onze ergotherapeute is erbij. De keuringsarts schrikt als hij mijn man ziet, hoe die probeert uit de rolstoel te stappen en een poging doet om 5 stappen te lopen. Ik lees op het gezicht van de arts het onbegrip voor de eerdere beslissing van zijn collega. We reiken, zoals afgesproken met de Gemeente, schriftelijke informatie aan van de ergotherapeute, de fysiotherapeute en de huisarts. Toch wil de keuringsarts ook nog informatie van de neuroloog, hij vraagt het rechtstreeks op. Pfff….hoeveel informatie en betrokkenen nog meer….?

Op 1 september volgt er een verzoek van de Gemeente: de keuringsarts heeft nog geen bericht van de neuroloog. Of wij de neuroloog zelf willen herinneren aan de vraag van de keuringsarts. Ik word er langzaam moedeloos van….ik zucht, maar bel toch met de neuroloog. Ik krijg haar gelijk aan de lijn, hoe moeilijk kan het zijn….?

Op 12 oktober 2011 komt het bericht van de Gemeente: de aanvraag voor de gehandicaptenkaart is TOEGEWEZEN! De kaart is geldig voor de duur van een jaar. Nee, ik kan niet alleen komen, mijn man moet die kaart persoonlijk afhalen, het is immers een waardedocument, net als een paspoort of rijbewijs, aldus de mevrouw van de Gemeente.

Oké, mijn man in de auto, in de rolstoel, kaart afhalen aan het loket, man weer in de auto, rolstoel inklappen, rolstoel in de auto en weer naar huis. Blij met de kaart, eindelijk. Dat de gehandicaptenparkeerkaart slechts een jaar geldig is is natuurlijk jammer, maar om hier nu bezwaar over te maken, we zijn al blij met dit jaar.

Op 6 december 2011 valt de toewijzing van de Gemeente in de bus voor de woningaanpassing. We volgen het advies van de GGD-ergotherapeute maar besluiten om de kosten van de woningaanpassingen geheel voor onze rekening te nemen. Bijkomend voordeel is dat we de aanpassingen geheel naar eigen wens kunnen laten doen.

Het is juli 2012 en we vragen bij de Gemeente naar de vervolgprocedure bij verlenging van de kaart. De gezondheidstoestand en motoriek van mijn man is niets verbeterd, moeten we dan toch de hele procedure doen? Nee, dat hoeft niet. Verlenging wordt bij de WMO-afdeling opgepakt. Prima, we zijn er blij mee. Op 2 oktober vragen we nogmaals na hoe het zit: is de vervolgkaart tijdig beschikbaar. Ze beloven iets te laten weten.

Op 10 oktober belt inderdaad een mevrouw van de Gemeente: met het verzoek om een nieuw aanvraagformulier in te vullen, want de kaart verloopt op 12 oktober 2012, ze stuurt het formulier toe…..Adem in, adem uit, Marjo….

Loslaten en iedereen gewoon zijn werk laten doen, niet het werk van iemand overnemen vind ik nog steeds moeilijk. Mijn man helpt me daarbij en zegt: Onze ergotherapeute heeft de aanvraag gedaan, ze deed dat altijd prima, laat haar dit nu ook afronden. Hij heeft helemaal gelijk, maar jeetje wat vind ik dit moeilijk. Je bent zo gewend als mantelzorger alles te regelen, te organiseren, op te pakken of ergens achteraan te zitten. Toch doe ik het en vul rustig het formulier in, doe er een pasfoto bij en maak een afspraak met de ergotherapeute. Ze reikt alles aan bij de Gemeente. Er gaan 3 weken overheen. J.l donderdag belde mevrouw Hounjet van de Gemeente Stein. De kaart is klaar en ze wil ons in een brief hierover informeren. Omdat we haar brief waarschijnlijk pas krijgen nadat het gemeenteloket gesloten is, belt ze. Zodat we nog voor het weekend de kaart kunnen ophalen. Prachtig, heel erg attent. Ik bedank haar daarvoor. Mooi, dit begrip. Dat is eigenlijk alles wat we willen, begrip. En dat is er nu.

Vrijdagmorgen haal ik de kaart op, neem legitimatie van mijn man en mij mee, maar is allemaal niet nodig. Superblij rij ik met een nieuwe gehandicaptenparkeerkaart naar huis. In mijn hoofd doe ik een dansje.

10 november 2012