Mijn moeder overleed in 2003. Mijn vader 17 jaar eerder. Het maakte haar eenzaam, ze kon uren in haar armstoel bij de open haard zitten. Mijn moeder was in veel dingen een voorbeeld voor me, maar haar eenzaamheid was voor mij een beeld hoe ik het niet wil. ‘Ik ben blij dat je er bent’, zei ze steevast en gelijk als ik binnen kwam. ‘Ik heb de hele dag mijn stem nog niet gehoord, fijn dat je er dus bent nu.’ Ik moest er aan denken toen gister een doos met oude, breekbare spullen die ik wilde opruimen uit mijn handen viel en ik de kapotte inhoud weliswaar met een vloek opraapte. Met nog wat gemopper er achter aan. He, mijn stem gehoord! Ik hoef dus niet op gezelschap te wachten, ik kan gewoon praten in mijzelf. Of nog beter gezelschap opzoeken. Op bezoek bij vrienden, in mijn eentje naar de film of theater en daar leuke ontmoetingen hebben. Naar een museum en met andere bezoekers het hebben over wat we daar zien of ervaren. Of samen te wandelen met een fijne vriendin, zoals vandaag. Het is een mooie vlakke wandeling, afwisselend ook. Begeleid door een mooie herfstzon lopen we vanaf Ittervoort naar Thorn, het bekend witte stadje in het midden van de provincie. Het beschermd dorpsgezicht is zeer zeker terecht. Terwijl ik haar vertel over de eenzaamheid van mijn moeder lopen we over de vele goedbegaanbare veldwegen langs de bosranden hier en in het witte stadje vooral over kasseienwegen. Gelukkig hebben we goede wandelschoenen aan, op hoge hakken zou dit wel anders zijn. Het is stil in huis, maar ik hoef het niet stil te laten, zo vertel ik mijn vriendin naast me. Ze begrijpt het en waardeert hoe ik mijn nieuwe leven inricht nu na het overlijden van Mon. De recreatieplas Grote Hegge maakt indruk op ons, net als de mooie bospaden langs de Itterbeek en de Thornerbeek. Overal komen we langs mooie kapelletjes, ik tel er wel acht. In en rondom Thorn lezen we over 13eeuwse stadsrechten en over de geschiedenis van verschillende prachtige monumentale panden. Ons pad gaat langs het imposante beeld van de stichter van de abdij. Op de muur bij de abdij lezen we de namen van alle abdissen van deze abdij. Mooi hoe historie hier bewaard bleef en er langs de weg over verteld wordt. In het openluchttheater waar we langs lopen zal ook vast veel verteld worden. In het natuurgebied ‘t Vijverbroek zien we een razendsnelle eekhoorn en horen we de vogels zingen. Na dit mooie rondje door en rondom Thorn gaat het langs het wijngoed Thorn door het open veld terug naar Ittervoort. ‘Zing je ook?’, vraagt ze dan. Nee, nog niet…..maar misschien ga ik dan wel doen….
(Vanmorgen heb ik een andere goede en jarige vriendin toegezongen in een app-berichtje….Het begin is er….)
