Met mijn bruidsjurk mooi opgevouwen in de kofferbak reed ik vorige week naar een dierbare vriendin. Na 32 jaar krijgt mijn trouwjurk een tweede leven. Mijn vriendin en haar man zorgen voor een pasgeboren baby, die even niet bij zijn ouders kan wonen. Op zoek naar allerlei bruikbare babyspulletjes zocht ze nog een soort van insectengordijn voor over de babybox – buiten in het zonnetje. Een bruidsjurk met 3 lagen tule, nutteloos op zolder weggestopt, komt dan goed van pas.
Een nieuwe investering voor mijn bruidsjurk…. Dat staat ook wel een beetje symbool voor de ontwikkeling die ik momenteel onderga. Na een groeiend besef dat goed-voor-mijzelf-zorgen betekent dat ik mijzelf vooral nadrukkelijker zie, krijgt ook die bewustwording een nieuw hoofdstuk.
GEZOND EN FIT
De zorg voor mijn man is deel van mijn leven en dat is oké zo. Maar ik wil dit over 10 jaar nog net zo goed kunnen. En als dat niet meer nodig is, dan wil ik zelf ook dan nog een leuk leven hebben. Een leven waarin ik fit ben en nog steeds kan ondernemen, ontmoeten en ontdekken.
Dus google ik naar sportscholen en hoe-blijf-ik-fit-programma’s. Midden in die afweging over hoe/waar/wanneer ik meer kan bewegen kondigen zowel onze tuinman en ook de hulp in huis aan dat ze willen stoppen. Daar gaan al mijn gezonde voornemens. Ik voel de gebondenheid aan thuis verder toenemen en zuchtend bedenk ik hoe, waar en bij wie ik nieuwe hulp kan zoeken.
Maar onverwachts ben ik er toch vrij snel uit: Ik ga het gewoon zelf doen! Want het is de uitgelezen kans om – in de gebondenheid die de zorg voor mijn man van me kan vragen – thuis te werken aan meer beweging en fit-zijn. Het voelt een beetje als omdenken: niet met name het werk in en rondom het huis zien, maar mijn huis en tuin benutten voor meer beweging.
OPRUIMING
Sindsdien breng ik minder tijd door aan mijn laptop en dweil of stofzuig ik. Ik zeem de ramen en maai het gras. Ik zorg voor de plantjes en geef onkruid in onze tuin geen kans. Nou ja, bijna geen kans. Ik schrob tuinmeubels, was gordijnen en ruim op, ik ruim heel veel op: de garage, de schuurtjes, de zolder (daar lag mijn trouwjurk al 32 jaar), de kelder, hier en daar een kast, wat kleding die weg kan. Ik sorteer op nog-bruikbaar, verkoopbaar, weg-te-geven-spul, goed-voor-de-kringloopwinkel, oud-papier, oud-ijzer (het 06-nummer van de oud-ijzer-handelaar hangt inmiddels op het keukenprikbord) en het milieupark. Ik ben druk, maar ik beweeg en voel niet alleen mijn lichamelijk conditie verbeteren.
VERRASSEND EFFECT
In eerste instantie kijkt mijn man zwijgend toe. Ik denk zijn frustraties te zien: frustraties omdat hij het zelf allemaal niet meer kan en vooral zo graag wilde doen. Maar mijn opruimwoede en gerommel in huis werkt vooral aanstekelijk. Ik zie steeds nieuwe klusjes. Dan is er een soort eureka: het aanstekelijke werkt niet alleen bij mij: Mijn man ziet hoe hij wel kan helpen, bijvoorbeeld met wat moet met dat gekke spul in die etiket-loze flessen die ik tussen de tuinplantenvoeding vind. Hij helpt met sorteren van alle losse kabels en stekkers en zoekt uit welke verfpotten nog bewaard moet blijven.
VRIJE GEVOEL
`Ja, je staat er inderdaad alleen voor,’ zegt een dorpsgenote terwijl ik de voortuin onder handen neem. Letterlijk heeft ze gelijk. De doe-dingen thuis zijn voor mij. Mijn man kan dat niet meer. Maar zo bedrukt als het klonk, voel ik het helemaal niet. Ik geniet vooral van het vrije gevoel om mijn dagen en mijn drukte zelf te bepalen. Ik doe elke dag een bijzondere klus(je) en de dagen met te veel spierpijn vul ik met een goed boek.
Een beleidsmedewerker van de gemeente knikt begrijpend als ik vertel hoe ik nu mijn leven leid. ‘Die vraagverlegenheid is typerend voor mantelzorgers,’ zegt ze. Ze heeft het toch niet helemaal begrepen….
INVESTEREN IN MIJZELF
‘Wat een opgeruimd verhaal!’ mailt een vriendin als ze hoort over mijn keuze. ‘Knap hoor! Zo kiezen voor jezelf.’ Ze heeft gelijk, het is kiezen voor mijzelf. Ruimte maken in mijn huis is ruimte maken in mijzelf. Het is investeren in mijzelf. Een hele goede investering, ik voel me er goed bij.