Het boek Een klas apart van Nadia Bouras is een echte eyeopener. Dit boek rekent af met het gangbare beeld dat bijzondere scholen met hun rug naar de samenleving staan. Nadia gaat terug in de tijd met betrokkenen van de Arabische School van Amsterdam en bewijst – op een prachtig, geloofwaardige wijze – het tegendeel. In 1971, lang voor de huidige discussie over bijzonder onderwijs, richtte het predikantenechtpaar Boiten-Du Rieu de Arabische School van Amsterdam op. Een aparte school, midden op de Wallen, met alleen maar kinderen van Marokkaanse gastarbeiders. De leerlingen kregen er naast het Nederlandse onderwijs elke dag Arabisch ter voorbereiding op hun terugkeer naar Marokko. Maar de gezinnen bleven, en de school veranderde mee op de golven van de Marokkaanse vestiging in Nederland. In dit boek vertelt oud-leerling Nadia Bouras hoe het haar en haar klasgenoten en leerkrachten is vergaan, destijds op de Arabische School en in de jaren daarna. Hoe is het om als kind van migranten op te groeien tegen de achtergrond van verhardende debatten over integratie, identiteit en de multiculturele samenleving? Nadia Bouras verweeft het heden met het verleden en het persoonlijke met het politiek-maatschappelijke. Zo probeert ze antwoorden te vinden op vragen waar de huidige samenleving meer dan ooit mee worstelt. We zien steeds een eenzijdig beeld over migratie en migranten geschetst in de mainstream- media of op social media, vooral gebaseerd op angst en sentimenten. Ik ben blij dat mijn oog viel op dit boek en ik de mogelijkheid kreeg om het te lezen. Nadia draagt op een heldere, inspirerende en geloofwaardige wijze bij aan de bredere blik die in de samenleving m.b.t. migratie en migranten nog steeds nodig is.