Een prachtige vraag

Buiten, Levensles Geef een reactie

‘Vertel eens hoe jullie het samen doen.’ Dit was de eerste vraag van de thuiszorgmeneer, toen zij vorig jaar starten met de zorg voor Mon. Ik vind het nog steeds een geweldige vraag. Geen kritische blik omdat ik alle zorg zelf deed of gefronste wenkbrauwen omdat ik niet ben opgeleid in de zorg. Of gelijk hun aanpak en werkwijze in beeld brengen. Nee, gewoon als eerste deze eenvoudige en prachtige vraag. Open belangstelling en geen oordeel. Het voelt respectvol, ik voel me gezien. Het werd dan ook de basis voor een hele fijne, goede samenwerking. Sindsdien komt er niet alleen een paar keer per week passie voor de zorg, maar ook een boel vrolijkheid bij ons binnen. Voor Mon was het in het begin even wennen, maar het werd al snel ook afleiding voor hem. Andere mensen, andere gesprekken. Weliswaar meer mensen over de vloer, maar ons leven werd er aangenamer en rustiger door. Vol vertrouwen in hoe het vanmiddag thuis gaat, stap ik dan ook in de auto op weg naar de Limburgse heuvels. Het is een prachtige zonnige voorjaarsdag, perfect voor de vlakke wandeling van vandaag. Ik loop van Cadier en Keer via mooie veldwegen richting Margraten. Het is vooral groen vandaag met veel prachtige vergezichten over de glooiingen van de Limburgse heuvels. Door het bos geniet ik ook hier van het vele lentegroen en de dekens van witte bosanemonen en daslook om me heen. Bovenlangs de groeve Blankenberg, hier ook wel bekend als de Wolfskop. Wat een prachtige uitzichten vandaag! Via klaphekjes, stegelkes, langs kapelkes en veldkruizen ga ik voorbij het buurtschap Honthem bij Margraten achter langs de militaire begraafplaats. Hier liggen 8300 Amerikaanse militairen begraven, vooral slachtoffers uit WOII. Net zo indrukwekkend als de begraafplaats is het adoptieplan van de lokale gemeenschap. (Meer weten? Er is een site: www.adoptiegraven-margraten.nl) Mensen kunnen een graf van een gesneuvelde bevrijder adopteren, beheren en onderhouden en soms ook contact hebben met familie van de militair. Ik loop verder over de grubweg naar de voormalige Julianagroeve en de groeve Koeberg. Langs indrukwekkende mergelwanden gaat het verder. Een torenvalk vliegt over mijn hoofd. Geweldig al die indrukken vandaag. Het laatste groene deel van mijn route gaat over holle wegen en een uitdagend trappenpad. Ik steek een grindweg over. Het was ooit een deel van het voormalige trambaan-traject tussen Maastricht en Vaals (van 1925 tot 1938). Ik loop het dorp in en neem koffie en vlaai bij de bakker op de hoek. Het is er zelfbediening.  Aan het tafeltje naast me heeft een man in racefietstenue, inclusief schoentjes en speciale handschoenen zijn koffie op. Hij staat op en laat bekertje en bijbehoren staan. Nou ja…..! Er staat een giga-grote prullenbak op het terras (niet te missen). Als ik mijn dienblad en bestek terug naar binnen breng, komt de wielrenner naar buiten met een heerlijk vers broodje in zijn hand. Hij neemt weer plaats, de koffie was nog niet op….. en ik, ik heb weer (te snel) geoordeeld. Eerst kijken, eventueel vragen waarom het bekertje bleef staan en vooral niet oordelen. Wat de thuiszorgmeneer kan, kan ik toch zeker ook. 

< VorigeVolgende >

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *