Met een rechterkuit die dikker is dan de andere en met een rechteroor dat groter is dan mijn rechterkant, ga ik op pad vandaag. Zwellingen, pijn en jeuk….muggen! Dat van die blote benen, dat snap ik nog wel, maar hoe verzint een mug het om over het randje van mijn oor te wandelen en een steekje achter te laten….? Zes! muggenbeten tel ik…het is behoorlijk pijnlijk. Toch wil ik wandelen vandaag. In een bijzonder stukje Limburg. Ik geloof niet dat ik ooit eerder hier in de buurt van Bocholtz was. Aan het begin van de route steek ik een oude spoorlijn over. Het is de voormalige spoorlijn tussen Maastricht en Aken, de oudste internationale spoorwegverbinding van Nederland, die in 1853 werd geopend. Intercity’s rijden er niet meer, het lijntje is nu nog in gebruik door de Zuid-Limburgse Stoomtrein Maatschappij. Ik loop over mooie veldwegen, langs uitgestrekte akkers en graslanden. De bermen kleuren prachtig wit, paars en geel. De eerste graspaden in Duitsland zijn pittig. Ik voel mijn zere been door alle knoebels en boebels…..dan hoor ik een stemmetje in mijn hoofd: ‘Marjo, je zeurt…!! Denk eens hoeveel pijn Mon heeft….. veel pijn, altijd pijn, overal in zijn lijf….wat zeur je nou…?!’ Het is waar, Mon heeft veel en vaak pijn, het vreet energie en kan alles ontwringend zijn. Zoals vandaag ook. Douchen en dagelijkse verzorging met zoveel pijn, het valt niet mee voor hem. Toen ik vanmiddag van huis ging lag hij al op bed voor een vervroegde middagslaap. Ik probeer dus vandaag en hier mijn hoofd leeg te maken en ook afleiding voor mijn eigen ongemakken te vinden. Dat lukt goed. Op het plateau van Bocholtz is het uitzicht indrukwekkend. Aan de rand van het Duitse dorp Orsbach word ik begroet door een stel kippen die over de weg lopen. Later bij de kerk hoor ik muziek. Een koor? Een orgel? Op maandagmiddag een kerkdienst? Dan zie ik het. Tegenover de kerk zit een man op een krukje voor zijn huis met een accordeon op zijn schoot, hij speelt een gezellig deuntje. Wat een verrassende afleiding. Verderop in het dorp is het uitzicht over de Limburgse heuvels adembenemend mooi. De kerktorens van Vijlen en Lemiers zijn markante herkenningspunten. Ik sta stil om zoveel mogelijk in me op te nemen. Mijn pijnlijke kuit voel ik bijna niet meer nu. Ik daal af over een pad dat steeds smaller wordt. Het is een mooi stuk door het dal van de Selzerbeek, een meanderende beek die tussen Vaals en Mamelis de grens tussen Nederland en Duitsland vormt. Een prachtig beekdal met mooi zicht op de vakwerkhuizen in het buurtschap Mamelis. Dan gaat het weer via een holle weg behoorlijk steil omhoog. Boven even uitpuffen, de drang om te krabben aan al die bulten weet ik te bedwingen. De weg terug gaat door een mooi laantje tussen de weilanden. Aan de koffie na afloop voel ik een pijnlijk ringvinger…muggenbult nummer 7! Wat mij helpt is een afterbyte-middeltje of een nat washandje. Ben benieuwd of thuis het middagdutje heeft geholpen.
