Ik spreek haar zo ongeveer elke drie maanden. Het zijn fijne bijpraat-wandelingen met een collega van vroeger. Het fijne contact bleef al die jaren en steeds opnieuw zijn onze ontmoetingen hartverwarmend.
Vandaag pik ik haar op en rijden naar de zuidkant van Maastricht. Zoals vertrouwd vertelt ze over haar leven, haar werk, over zichzelf. Ik over wat ik onderneem, ontdek en wat anders is nu. Over hoe opruimen ruimte maakt in mijn huis, in mijn hoofd en in mijn hart. Ruimte voor al die mooie herinneringen met Mon.
Het is een mooie zondagochtend en meer mensen vonden de Sint Pietersberg vandaag. Dicht bij de stad is daar de overweldigende natuur van de Sint Pietersberg. Hoe mooi is dat? Het is nog wat heiig als we langs de Oehoe-vallei lopen. De voormalige Enci-groeve en eindpunt van het Pieterpad is als altijd indrukwekkend immens.
Ik vertel ondertussen over hoe dat opruimen plaats maakt in mijn huis, hoofd en hart. Over allerlei zorgspullen en zijn kleding als eerste, daarna alle oude PC- en andere digitale spullen. Vervolgens zijn PC leegmaken en bevrijden van antieke downloads en foto’s die ik niet meer wil bewaren. Slechte shots, onduidelijke foto’s en onfortuinlijke selfies.
Mon maakte in die paar dagelijkse uurtjes aan zijn PC veel selfies. Heel veel selfies. Hij gebruikte die als markering tussen twee zorgmomenten. Dat was gemakkelijker voor hem dan speuren naar de datum bij zoveel foto’s die zo hetzelfde lijken. Wij (de thuiszorg en ik) maakten foto’s van zijn wonden die hij zelf niet kon zien. Zoals de decubitus wonden op zijn billen. Allerlei selfies dus als markering: een gekke bek, ogen met pijn, rillend van de kou of regelmatig niet fit, soms opgewekt, dan weer scheef in zijn stoel. Of de andere keer weer met een dekentje over zijn schouders. Ik ruim ook hier op, het zijn honderden selfies. De betere foto’s wil ik bewaren.
Terwijl we een pittige klim doen naar de top van Sint Pietersberg, vertel ik er over. Een mooi uitzicht over het Belgische Kanne en als de nevel weg trekt ligt Chateau Neercanne in de verte prachtig te zijn.
Dan herinner ik me dat ik ook een filmpje vond. Gemaakt met het kleine cameraatje op de hoek van zijn bureau, hoe Mon dat wilde uit proberen. Ik klikte en zag opeens zijn rechterhand bewegen in de lucht, zwaaiend voor de camera, het filmpje is gelukt dus.
Dan nog een filmpje. Eerst niets in beeld, dan zijn buik, de camera is duidelijk te laag gericht. Dan zie ik hem, hij bukt en buigt langzaam voorover. Hij kijkt over zijn bril heen me recht aan in de camera. Dat komt effe binnen!!…..het is even slikken, maar ook wel weer geweldig mooi. Het is hem, helemaal hem, steeds experimenteren en uitvinden hoe het werkt.
Ik bewaar die filmpjes. Tussen alle wandelfoto’s krijgen ze in de cloud een speciaal plekje. Samen met een deel van de serie selfies van Mon, vertrouwd elke dag aan zijn PC. Net als de foto’s van zijn laatste dagen en tot aan de crematie. Ik bewaar ze. Niemand heeft deze gezien nog. Ze zijn (voorlopig) alleen voor mij.
