‘Je moet de garagepoort dicht doen, want straks loopt Tuufke over straat.’ Mon kon de garagepoort niet zien vanuit zijn bed en de hond hebben we vorig jaar mei laten inslapen. De mevrouw van de thuiszorg zei het al. ‘Bij een urineweginfectie zijn mensen vaak verzwakt en behoorlijk in de war’, vertelde ze. Dat werd bij Mon gedurende de week alleen maar erger, zeker op maandag toen hij met de ambulance naar de eerste hulp van Zuyderland werd gebracht. Mon was enorm verzwakt en flink in de war. Alsof hij het allemaal niet meer mee kreeg. Van zijn bed naar een brancard, naar een bed op de eerste hulp. Alle slangetjes, infuusdingen. Nog een andere matras want decubitus. Niet in staat om er op te reageren, wel voelde hij pijn toen ze zijn verlamde linkerarm te hoog optilden. En op mijn stem reageerde hij door mij met zijn ogen te volgen. Praten lukte hem niet na al dat gedoe om en aan hem. Ik probeer me ons laatste gesprek thuis (van voor de verwarring) te herinneren. Ging het over zijn boterham, over het bakje fruit, over de glucosemeting….over mijn wandelingen…over Max Verstappen…ik weet het gewoon niet meer. Ondanks dat ik heel vaak en uitgebreid vertelde over die laatste week. Bij elke bezoek of telefoontje…helaas..…ik ben het kwijt. Misschien als ik mijn hoofd leeg kan maken. In alle rust en stilte graven naar die herinnering. Ik probeer dat vandaag tijdens een prachtige, schaduwrijke wandeling door het Swalmdal bij Swalmen. Het is een prachtig gebied, ik loop over bospaden die vlak langs de Swalm kronkelen door het bos. Ik steek regelmatig over bruggetjes de Swalm over en loop over vlonderpaden door het mooie Groenwoud, een moerassig gebied dat fantastisch is opgeleukt met overal kleine houten dierensculpturen langs de paden. Kunst met een kettingzaag, het is kunst met een grote K. Mijn route gaat verder langs de Swalm, over met dennenappels bezaaide paden. Het is een zonnig, warme dag. Onder de bomen is het koel en stil. Ik loop richting het dorp Swalmen, langs de kerk en over een mooi pad achterlangs achtertuinen richtig kasteel Hillenraed. Het statige gebouw schittert in volle glorie prachtig in de zon. Ik loop verder door uitgestrekte bossen over brede graspaden en zanderige bospaadjes richting Duitse grens. De uitgedroogde en verdorde maisvelden rechts van mij, het is een troosteloze boel. Na een laatste bospad loop ik vanuit de schaduw door een Duitse weiland in de volle zon. Enkele mooie vennen in het natuurgebied Elmpter Schwalmbruch zijn het laatste stukje Duitsland. Nog een mooi bruggetje over de Swalm en ik passeer de landgrens weer. De koelte, de stilte vandaag, het was ontspannend en inspirerend. Maar de herinnering aan ons laatste gesprek…helaas. Dinsdag, de tweede dag in het ziekenhuis, was hij een beetje monterder. Hij zag me, noemde mijn naam en viel weer in slaap. Dinsdagavond ging de koorts plotseling enorm snel om hoog. Om 23.00u is hij overleden. Ondanks koelte van vandaag, de schaduwrijke bossen, de uitgestrekte akkers en weilanden, de stilte overal om me heen…nog steeds herinner ik me de gesprekken niet van voordat hij ziek werd. ‘Maar dat hij mijn naam riep, dat Marjo zijn laatste woord was……..dat is een enorme troost.
