‘Ik weet niet hoe ik met Mon moet omgaan. Ik doe mijn best, maar ik vind het moeilijk, besef je dat wel?’ Een vriendin van vroeger zei het een tijd geleden. Vertrouwde me dat toe als het ware. Wat ik al eerste dacht: Oh nee, niet ook dat nog op mijn meer dan overvolle bordje. Los dat zelf maar op. Wat ik als eerste zei: ‘Wat vind je dan precies moeilijk?’ Het is al een aantal jaar geleden, maar ik herinner me nog goed hoe ik vooral wilde helpen. Altijd en overal willen helpen. Het was (is soms nog) een valkuil om dat soort moeilijkheden van anderen als hulpvraag te beschouwen. Hoezo wil een mens toch zo graag helpen….omdat een ander helpen je een goed gevoel geeft, denk ik. Maar wilde ze wel hulp? Misschien wilde ze gewoon eerlijk zijn. Mon moppert ook regelmatig over vanalles wat er mis is, niet goed gaat of anders zou moeten. Inmiddels heb ik geleerd hem te laten, mopperen is niet hulp willen, het is vaak even je hart willen luchten. Tijdens de wandeling van vandaag gaat door mijn hoofd hoe anders ik er nu naar kijk en wat ons leven mij ondertussen leerde. Ik loop vandaag vlak bij thuis. Net over de grens bij Sittard ligt het Tüdderner Fern, een mooi natuurgebied van 57 ha. Het is er heerlijk koel op deze warme (vanmiddag snikhete) dag. Prachtig afwisselend, dichtbegroeid met loof- en naaldbomen, kronkelende bospaadjes en verschillende vennen en vijvers. Bomen die tot aan de hemel groeien en je omhoog doen kijken. Om dan prachtig mooie blauwe luchten zien. De bospaadjes rijkelijk bezaait met dennenappels, het zand voelt zacht onder mijn voeten. De uitkijk over de meren midden in het bos is overweldigend. Het groene water ook. Ik weet niet of het alg is of zo, maar het heeft iets mysterieus. Tussen 1968 en 1990 lag midden in het Tüdderner Fenn een heus safaripark. Je kunt je er nu geen voorstelling meer van maken, nergens in het landschap zie je enige herkenning van deze recente geschiedenis. Een vervallen houten schuurtje langs een vijver, is dat dan een restant van die wilde geschiedenis? Het gebied is ook jaren verder bedenk ik, net als mijn leven. Het veranderde hier in een prachtig natuurgebied met stoere bomen en dichte begroeiing. De rust en de stilte met hier en daar enkele vrolijke vogels omarmen me. Net als de zon die tussen de bomen door die bomen en bodems doet glanzen. Prachtig groen is het, heel veel groen. Het was niet zo’n lange wandeling vandaag, na de koffie op een gezellig terras ben ik voor het warmste deel van de dag weer thuis. Daar was de ochtend intensief. Mon zit hartstikke scheef van vermoeidheid in zijn stoel, maar wil vooral het dagelijks bakje fruit. Vermoeidheid? Soms mag het probleem er gewoon zijn en hoeft niet opgelost…. soms is het gewoon geen probleem. Ik heb weer veel geleerd vandaag.
