Tussen de vele reacties op mijn wandelingen zit vaak de vraag: ‘Is dat niet eenzaam, zo alleen wandelen?’ Nee, dat is het zeker niet. Regelmatig loop ik samen met een goede vriendin. Dat zijn afwisselend fijne bijkletsenpraatjes of mooie diepgaande gesprekken. Nee, alleen lopen is zeker niet eenzaam, het is in de stilte van de buitenlucht eerder vooral een aangenaam gevoel van vrijheid, van vrij zijn. Ik geniet daar enorm van. Zoals gisteren in een bijzonder en afwisselend stuk natuur tussen Geulle en Bunde, tussen Maas en Bunderbos. Ik ontdek steeds meer hoe bijzonder Limburg is in de afwisseling van landschappen: heuvels, onverwachte hellingen, uitgestrekte weilanden en akkers, de vele bronnen, beekjes en de prachtig meanderende Maas. Het zat er gisteren weer allemaal bij. Prachtig, zelfs de korte regenbui was onderdeel van die prachtigheid.
