Maak eens een foto van me’, vraagt Mon. Hij wil zien hoe lamlendig hij zich voelt en in de ziekenhuiskamer waar we zijn hangt geen spiegel. Wij waren jl vrijdag in het ziekenhuis voor een chirurgische ingreep, die voor ‘normale’ mensen poliklinisch kan, maar voor Mon gaat dat toch even anders. Allereerst moeten we met de ambulance heen en terug. Op de dagverpleging werd hij voorbereid voor de operatie. Na afloop van ingreep (dat ging helemaal prima) terug naar de dagverpleging waar het voor Mon veel te warm is, het onbekende bed niet alleen pijnlijk is voor zijn hoofd en voeten, maar vooral de decubitus-wonden op zijn zitvlak het zwaar hebben. Daarbij opgeteld alle verschuivingen van en naar brancard-bed-behandeltafel-bed-brancard, die ook niet echt bevordelijk zijn voor zijn kwetsbare billen. Vermeerderd met de lange wachttijd op de ambulance (ze hebben het erg druk) en pas ‘s avonds laat weer thuis. Kortom, het was een pittige dag. Een bijzondere ervaring ook, ik heb veel gezien en beseft. Het hele weekend maalde ik en ook tijdens mijn wandeling van vandaag gaan de beelden van vrijdag nog steeds door mijn hoofd. Ik reed naar Mesch vanmiddag. In dit meest zuidelijke dorp van Limburg kwamen op 12 september 1944 de eerste Amerikaanse bevrijders Nederland binnen. Een gedenksteen bij de kerk herinnert er dagelijks nog aan. Al snel loop ik voorbij een mooie grenspaal in de prachtige Belgische Voerstreek. Mijn wandeling gaat ook in België over holle wegen en mooie veldwegen. Over graspaden, door weilanden en via klaphekjes en stegelkes. Toch zie je aan alles dat het Belgisch is hier. De nostalgische gehuchten als Ketten en Vitchen. Ketten waar de Voer doorheen stroomt. Vitchen waar het riviertje de Noor langs stroomt. Vlinders kleuren de bloemen in de bermen extra mooi. Ook hier word ik beloond met prachtige uitzichten over de heuvels en hellingen. Ik word er rustig van. Ik kom langs met verse bloemen versierde kapelkes. Langs fruitbomen en bosranden gaat het omhoog over een prachtig panorama-pad. De wijdse blikken creëren ruimte in mijn hoofd. De ziekenhuisbeelden komen weer voorbij. Terwijl ik hem zo zag liggen in dat ziekenhuisbed, zijn scheefliggen, pijnlijdend en ontzettend hulpeloos, besefte ik: Lieve help, hij is echt zwaar gehandicapt….! Verpleegkundigen waren aardig, deden hun best maar de tillift (die na lang zoeken gevonden werd) gecombineerd met een niet-echt-een-modern bed….het paste niet….dus tillen en effe met de benen naast het bed…helaas. De onhandigheid was confronterend, de hulpbehoevendheid van Mon nog meer. Hoe is het mogelijk dat ik dat allemaal thuis niet (meer) zie? Door alle gemak van en onze handigheid met de juiste hulpmiddelen? Door wetend hoe hij het beste zonder pijn vastgepakt of getild kan worden? Door alle fantastische hulpverleners die ons thuis omringen en precies aanvoelen wat Mon nodig heeft en belangrijk vindt? Doordat het gewoon werd? Op een bankje met een prachtig panorama voor me vind ik antwoorden op al die vragen. Veelal is dat gewoon Ja! ‘Ik was blij dat je vrijdag bij me was.’ Mon zei het de afgelopen dagen misschien wel zes keer. Ons leven is regelmatig behoorlijk heftig en hectisch, maar samen en met wat creativiteit lukt het ons vrij aardig. Dat realiseer ik me nu ik hier op dat bankje midden in de natuur terugkijk naar vrijdag, naar ons tweeën kijk. Eigenlijk, eigenlijk doen we het best goed samen. Op het einde van mijn tour nog een mooi gedicht of gebed. Het past bij mij vandaag. Opgewekt loop ik terug naar Mesch waar de koffie en vlaai vandaag extra lekker smaakt.
Reacties 2
Ha Marjo!
Al jaren volg ik je, op een hap-snap manier. Ik wil je graag laten weten hoeveel respect ik heb voor de manier waarop je blogt over jullie leven. Het is mooi hoe je vaak je optimistische, veerkrachtige en sterke kant laat zien. Iedereen die iets heeft meegemaakt (iedereen dus) weet dat je ook andere momenten hebt. Knap
Author
Dank je Jeannette voor je mooie warme woorden. Inderdaad, zoals een goede vriendin laatst zei: ‘Wiens leven is alleen maar leuk?’ Ik kon niemand bedenken….. ☺️