‘Hallo allemaal. Wie heeft komende zaterdag zin en tijd om mee te wandelen in de buurt van Rimburg.’ Een berichtje in de groeps-app van mijn wandelvrienden. We lopen 2 vaste dagen per jaar samen, op Hemelvaartsdag en een dag in de kerstvakantie. En zo als nu zo af en toe spontaan, wie kan en wil gaat dan mee. Dat spontane was altijd ingewikkeld voor me, hoe regel ik snel en op zo’n korte termijn thuishulp voor Mon. Dat hoeft niet meer…… ik kan gewoon mee…. Nog wat onwennig app ik terug dat ik zin heb in zo’n extra en gezellige wandeldag. Dus rijden we zaterdagmorgen richting Rimburg, een mooi nostalgische Zuid-Limburgs (bijna Duits) dorpje vlak aan de Duitse grens. Het is frisjes, een beetje heiig ook vanmorgen, maar er is voor vanmiddag zon beloofd. We lopen het dorp uit over de oude Romeinse weg Vila Belgica over de landsgrens naar het natuurgebied Mariental, de voormalige zand- en kiezelgroeve Marienberg. Tussen alle groen door is de kerktoren van het Duitse Scherpenzeel te zien. In het open veld is de watertoren van Rimburg goed te zien. Dit 35,7 meter hoge rijksmonument is gebouwd in 1926 en na de sluiting van de steenkolenmijnen (in 1974) buiten gebruik gesteld. Beklimming van de toren is vandaag helaas niet mogelijk, maar de toren zelf zien we tijdens onze wandeling steeds links of rechts van ons, hoog boven alle bomen uitsteken. Alsof we een rondje rond de toren lopen. Het is een prachtig afwisselend gebied hier. Het wordt steeds zonniger, warmer en gezelliger onderweg. Over de Duitse grens markeren de twee steenbergen van Übach – Palenberg en Alsdorf het landschap. We lopen over veldwegen, avontuurlijke bospaadjes en een mooi stuk langs de vele paardeweien bij de manage. Het is even flink klimmen en ook weer dalen door het Rimburgerbos. Over en onder omgevallen bomen door komen we boven in het bos bij de mooie St.Jozefkapel die in 1951 ter nagedachtenis aan de oud-strijders WOII van Rimburg. Het gaat verder over holle wegen en bospaadjes die al behoorlijk herfstgekleurd zijn. Over een mooi pad langs de rivier de Wurm die hier de grens tussen Nederland en Duitsland vormt gaat het verder richting een zonnig, gezellig terras. Het was fijn vandaag mij omringd te voelen met vrienden, met mensen die me laten praten over Mon en het besef dat hij er niet meer is. Mensen die hun herinneringen over Mon met mij delen. Mensen die me aan het lachen maken. Thuis sluit ik met een glas een mooie dag af, het was gezellig en hartverwarmend. Zeker voor herhaling vatbaar.
