Een aantal jaren was ik met collega’s voor een tweedaagse teambuilding in de Ardennen. Gelet op de zorgbehoefte van Mon – ook toen al – vond ik het best moeilijk om twee dagen EN nachten van huis te zijn. We deden allerlei ‘oefeningen’ in de prachtige natuur daar. Met een blinddoek ergens gedropt worden en dan je weg terug vinden of later ergens abseilen. Dat abseilen vond ik nogal ingewikkeld en raakte lichtelijk in paniek. Ik wilde vooral heelhuids thuiskomen. Mijn zorgen werden gezien en ik kreeg een aangepast programma-onderdeel. Opnieuw werd ik ergens in de verlatenheid van de natuur gedropt, nu met de opdracht om een halfuur op een rots te blijven zitten. Niet opstaan of rondlopen maar zo stil mogelijk blijven zitten. En daar zat ik dan. Eenzaam en alleen. Ik kon alleen maar kijken en luisteren. Ik zag geen mens, alleen maar natuur om me heen. En 30 minuten kan lang zijn. Na een minuut of 5 ongemakkelijk-zijn werd ik rustiger en genoot steeds meer van wat ik zag. Het uitzicht over het dal van een ik-weet-niet-meer-welke rivier was prachtig. Indrukwekkend, rustgevend. Ik zag ook steeds meer. Ook binnen in mij. Terug in de groep deelde ieder zijn of haar ervaringen. Dit deelde ik: “Ik heb veel gezien maar vooral mijzelf gezien. Ik weet nu dat ik niet onzeker hoef te zijn. Ik zag dat ik oké ben zoals ik ben. Ik ben helemaal oké.” Ik denk nog vaak terug aan deze openbaringen daar in de Ardennen. Thuis en in mijn dagelijks leven helpt het me regelmatig. Ook vandaag als ik alleen wandel en de natuur mij opnieuw spiegelt. Ik loop vandaag vanaf Gronsveld naar Eckelrade door de prachtige hellingbossen van het Savelsbos. In een mooi voorjaarszonnetje over avontuurlijke bospaadjes. Via veldwegen van kiezels en keien langs geurige akkers en groene weilanden. Een mooie afwisselend landschap van fraaie glooiingen en panoramische vergezichten. Langs wijnstokken en fruitboomgaarden waar de bloesem steeds meer plaats maakt voor frisgroene bladeren en uiteindelijk in de zomer kleurig, geurig fruit. Ik geniet van het lentegroen en de stilte in de bossen, het enige geluid dat ik hoor zijn de liedjes van allerlei soorten vogels die hier wonen. De gigantisch hoge bomen, die hoog boven de diepe grubben uitgroeien, maken behoorlijke indruk op me. Fascinerend mooi zijn ook hier de vele witte bosanemonen en de daslook, als dekens lang en breed uitgestrekt over de bodems van de bossen. De hellingen in het Savelsbos zijn vaak erg steil en grillig ook. Sommige klimmen en diep-uitgesleten paden dagen me behoorlijk uit. De natuur in Limburg laat me weer zien wat ik kan, wat ik durf. Mijn aanpak blijkt de juiste, ik kom heelhuids boven in het bos aan en later zonder kleerscheuren of verzwikte enkels weer beneden in het dorp. Misschien is dit, hoe de natuur mij spiegelt, dat wat mijn liefde voor wandelen heeft aangewakkerd. Aan de koffie met vlaai na afloop realiseer ik me mijn bespiegelingen van vandaag: het was weer helemaal oké, ik ben helemaal oké.
