Herinneringen meenemen

Buiten, Nieuwe balans 4 Reacties

Vanmiddag regent het lees ik op mijn telefoon. Dus zit ik vanmorgen al vroeg in de auto voor een wandeling in de buurt van Wijnandsrade. Na mijn verkoudheid van vorige week heb ik weer behoefte aan buitenlucht. Nog niet helemaal fit passen de lichtere glooiingen van het plateau van Schimmert me vandaag beter dan de Limburgse heuvels. Bovendien vind ik ook dit een mooi stukje Limburg met veel goed-begaanbare veldwegen en graspaden. Zelfs de bospaadjes zijn vandaag goed te doen. Hier en daar een plas of modderpoel, maar echte pratschj is het niet. 

Mijn wandeling begint langs de kasteelgracht van kasteel Wijnandsrade. Daar loop ik langs een mooie rij eiken het bos in. De herfstkleuren beginnen voorzichtig, het is eigenlijk best nog groen overal. De kleuren in het landschap worden nog vooral bepaald door de monumentale hoeves en de witte vakwerkhuizen. 

Ik heb Nederland en de Limburgse natuur gemist. Amerika was prachtig. Niet te geloven dat ik alweer een maand thuis ben van een fantastische reis door het Noord-Oosten van de VS. De emotionele kant van de reis, de vele gesprekken die ik daar had over mijn leven, over Mon, zijn overlijden, de zorgjaren. Het heeft onverwachts veel bij me losgemaakt. Ik zag ineens en nadrukkelijk de intensiviteit en de complexiteit van mijn leven op de voorgrond bij al die terugblikken. Het maakte me na mijn thuiskomst neerslachtig. Vertwijfeld vroeg ik me af waarom dit mijn positiviteit en veerkracht zo ontzettend kon overschaduwen. Zo ken ik me niet, bovendien wil ik niet verzuipen in alle herinneringen en daar voortdurend in blijven ronddraaien. Tegelijkertijd: dat deel van mijn leven was er ook gewoon. 

Knusse, nostalgische buurtschappen hebben hier klinkende namen als Nierhoven, Hunnecum, Brant en Tervoorste. Over de veldwegen langs uitgestrekte akkers en weilanden word ik regelmatig verrast door indrukwekkende vergezichten. De watertoren van Schimmert steekt regelmatig boven alles uit. Ik draai een half rondje op het pad, in die verte is de skibaan van Snowworld in Landgraaf goed te zien, net als de contouren van de stad Heerlen. 

Steeds op zoek naar de eerste kleine plukjes herfstkleuren zie ik opeens hoe de wolken hun tekeningen in de lucht maken. Ik zie nu pas hoe waanzinnig prachtig dat is. Misschien moet ik anders kijken om het andere te zien….ik hoor in mijn hoofd een vriendin die vooraf aan mijn vakantie zei:  ‘Je gaat weliswaar alleen, maar Mon is bij je terwijl je daar nieuwe herinneringen maakt.’

Herinneringen maken, dat klinkt mooi. Maar nog mooier vond ik de reactie van vriendin die ik een foto liet zien van het nieuwe terras in mijn tuin. De hardstenen tegels die daarin zijn verwerkt komen van de oude houten tuintafel. Die tafel die ik ooit met Mon samen uitzocht. ‘Herinneringen meenemen, mooi is dat’, zegt ze treffend. Het ontroert me ook, want ik wil vooral herinneringen meenemen en mij er niet in verliezen. Niet in verzwelgen maar meenemen. Ik vind het prachtig gezegd. 

Anders kijken, de andere kant zien, herinneringen maken en meenemen. Vooral meenemen. Ik heb weer veel geleerd vanmorgen.  

In mijn gepieker en gepuzzel kom ik bij de visvijvers van Nuth en via een mooi pad langs een meanderende Platsbeek loop ik terug naar Wijnandsrade. Als ik in mijn auto stap vallen de eerste regendruppels op de voorruit.

< VorigeVolgende >

Reacties 4

  1. Lieve Marjo,

    Fijn dat je er weer bent (in de blog). Ik heb je wandelverhalen en mooie foto’s gemist. Ik vind je moedig en een sterke vrouw die zich ook kwetsbaar opstelt , een prachtige combinatie. Weet dat je nooit alleen bent, ook je beschermengel is altijd bij je.
    Lieve groet,
    Jacqueline

    1. Post
      Author
    1. Post
      Author

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *