Herinneringen met een glimlach

Buiten, Nieuwe balans Geef een reactie

Sinds een paar dagen voel ik vervelende pijnscheuten in mijn linkervoet. Het verbaast me, ik heb regelmatig spierpijn na het wandelen, maar nooit last van mijn voeten. Toch heb ik sinds een paar dagen heftige pijnscheuten in mijn linkervoet. Ik probeer het allemaal te negeren. Wegkijken? Eigenwijs? Vastberaden? Of van alles een beetje, want de pijn houdt me niet tegen vandaag. Ik ga wandelen bij Landgraaf. Wat preciezer: bij Waubach, een mooi rustig dorpje in het zuid-oosten van Limburg vlak tegen de Duitse grens. In mistig weer loop ik vanaf het dorpscentrum al snel die Duitse grens over en ga zo op weg naar de Teverenerheide. Verschillende mensen tipten me over dit mooie natuurgebied met uitgestrekte heidevlaktes, voormalige kiezel- en zandgroeves en opgestoven duinen, ooit – miljoenen jaren geleden – veroorzaakt door de Maas. Hoe vreemd kan het zijn, de Maas stroomt nu tientallen kilometers verder naar het westen. Een pijnlijke linkervoet dus, ik doe voorzichtig over de modderbrede veldwegen en de drassige graspaden. Gelukkig zijn de zandpaden op de Teverenerheide goed begaanbaar. Het is er prachtig, ik geniet van de mooie uitzichten over de heide, de mistige horizonnen en de prachtig glanzende vennen. De herfst kleurt de bomen in 50 tinten geel en rood en onder de vele berkenbomen ‘regent’ het gele blaadjes. De enorme uitgestrektheid en tegelijkertijd prachtige glooiingen van voormalige kiezel- en zandgroeves zijn indrukwekkend, zelf nu die in nevel zijn gehuld. Het is hier vast in elk jaargetijde indrukwekkend mooi. Boven de kerktorens van Scherpenseel en Waubach uit zie ik in de verte de steenberg van de voormalige Duitse steenkolenmijnen in dit gebied. Met aandacht voor mijn pijnlijke voet manoeuvreer ik zo af en toe tussen plassen en pratschj op de veldwegen en ruiterpaden. Het trappenpad omlaag is prima te doen. Bijna vergeet ik de pijn. Dan weet ik het: de pijn in mijn voet komt waarschijnlijk van vorige weekend. Ik was op een geweldig gezellig verjaardagsfeest, in een leuk zaaltje, mooie gasten, heerlijke muziek en ik heb daar heerlijk gedanst…..gedanst ja.  Het is meer dan 15 jaar geleden sinds ik op een discovloer stond. De zorg (en mijn liefde) voor Mon hield me de afgelopen jaren thuis. Maar vorig weekend genoot ik de hele avond van de heerlijke dans- en disco-muziek. Zonder Mon nu…fysiek althans….want hij was zeer zeker bij me…Ik voelde de herinnering: hoe Mon altijd kon genieten van vooral swingende muziek en voor zijn ongeval vaak als eerste op de dansvloer stond. Die herinnering aan Mon tovert een glimlach op mijn gezicht. Het was een heerlijk feest, ik genoot de hele avond van de muziek, van mooie gesprekken met oude bekenden en van die herinnering aan Mon. Dat was geen pijnlijk gemis, maar ik had hem graag het plezier van deze mooie muziekavond gegund. Hij had genoten, vast en zeker. Van de muziek en de gezelligheid en de mensen. Of hij me ziet nu…..? Dat weet ik niet, maar hij zou vast genoten hebben van mijn genieten. En die pijnlijke voet…? Die voel ik niet meer, maar de herinnering aan de liefde van mijn leven, die is blijvend. 

< VorigeVolgende >

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *