‘Vertel me eens Marjo, wat was het belangrijkste waardoor je de zorg voor Mon 14 jaar lang kon volhouden?’ Die vraag is me de laatste tijd verschillende keren gesteld. Ik vind het een interessante vraag. Interessant allereerst vanwege het woord volhouden. Het klink alsof ik me door die jaren heen sleepte, maar zo voelde het niet. Ja, het kon heftig en intensief zijn, maar ik besef steeds meer dat die 14 jaar zorgen voor Mon vooral een verrijking voor me waren. Ik praat geregeld met een goede vriendin over al die levenslessen. Ook vandaag als we samen wandelen door een zuidelijk stukje Nederland in de buurt van Epen. Het is een prachtige herfstdag, heerlijk zonnig en met een prima wandeltemperatuurtje. We zetten onze eerste stappen over mooie graspaadjes en langs meidoornhagen zien we de dauwdruppels in de weilanden prachtig schitteren in de zon. We komen al snel bij de Geul, het snelst stomende riviertje van ons land. We volgen de rivier een tijdje en lopen voorbij prachtige vakwerkhuizen en mooie vakantiewoningen. De kleine buurtschappen als Bommerig, Cotessen en Kuttingen liggen prachtig tegen de hellingen geplakt. Hier en daar wordt druk getimmerd en geklopt, klaargestoomd voor het volgend voorjaar denk ik. Via een lange holle weg lopen we omhoog naar het Elzetterbos, het is een pittige, lange klim. Het is prachtig herfstgekleurd hier, we ‘spelen’ met de bladeren onder onze voeten. Alsof we dansend onze weg vervolgen. Ondertussen ‘kijken’ we regelmatig terug op de jaren die achter me liggen. Waar ik nu ben, hier boven op de heuvel, maar ook in mijn leven nu. Ik mis hem, maar voel ik ook rijk. Rijk door alle levenslessen, mooie ontmoetingen, de liefde voor elkaar en de mooie jaren samen. We staan ook letterlijk regelmatig stil en genieten van alles om ons heen. Komoot leidt ons naar de bosrand en ook een stukje naar beneden waar we genieten van een adembenemend uitzicht over het heuvelland. Het gaat verder omlaag over holle wegen en brede veldwegen, door klaphekjes en stegelkes. Langs de Heimansgroeve komen we opnieuw dichter bij de Geul en volgen de kronkelingen van deze rivier, soms op afstand, soms heel dicht erlangs. Mooi om te zien hoe de rivier verder kronkelt. Niet verder kunnen kijken dan de eerste bocht. Het fascineert me. Niet verder kijken dan de eerste bocht….niet verder kijken dan het nu. Dan besef ik dat dit misschien wel een van de belangrijkste dingen was in de afgelopen 14 jaar. Leven in het nu, kijken naar wat er wel is en nu kan. Nu, want je weet immers niet hoe het leven er over een week uitziet. We lopen het laatste stuk van onze route langs en over de Kuttingerbeek en de Terzierterbeek, kleine beekjes die verderop in de Geul stromen. Steeds opnieuw zijn de vergezichten over de Limburgse glooiingen een feestje. Genieten van hier en nu. Leven in het nu. En dat is precies dat wat ik ook nu doe.
