‘Zijn grapjes ga ik zeker missen’, schreef een mevrouw van de thuiszorg op het condoleancekaartje. Ja, dat doe ik ook. Dagelijks. Ik vertel bezoek vaak over de mooie woorden die mensen schreven op al die kaartjes, in appjes en via social media. ‘Ja maar, hij kon ook wel depressief en zwaar op de hand zijn…’ Nog zo’n ‘fijne’ bezoeker….Tja, mensen zeggen van alles… Mijn verbazing (en irritatie) hierover bespreek ik met een lieve vriendin. We wandelen vandaag vanuit het Zuid-Limburgse Rijckholt door het Savelsbos naar Sint-Geertruid en weer terug. De weersvoorspelling was dreigend, dat zijn de wolken ook. Maar het tegendeel blijkt: het is prachtig zonnig vandaag en een heerlijk wandeltemperatuutje. We lopen het dorp uit, via een mooie veldweg en holle wegen gaat het al snel bergop. Het Savelsbos is regelmatig pittig steil, hier en daar wat pratschj, maar het is vooral prachtig. Zeker nu de zon tussen de bomen door schittert en prachtige doorkijkjes maakt. Al pratend over de grapjes van Mon die veel mensen in herinnering houden, over hoe zwaar hij het wel niet heeft gehad. Het komt allemaal langs vanmorgen. Ik praat, zij luistert. Na een flinke klim komen we bij de Henkeput, een trechtervormige put van 12 m diep, waarschijnlijk uit de Romeinse tijd. Er is veel onderzoek gedaan naar de oorsprong van de put en het waarom ervan. Maar veel bleef onduidelijk en de put is nog steeds een mysterie zo lezen we op het info-bord. Elk onderzoek maakte weer wat meer duidelijk. Of wat anders, het is maar hoe je bekijkt. We lopen verder over kronkelende bospaden, de bladeren beginnen te vallen, op boomstammen zie je de eerste prachtige zwammen. Het wordt duidelijk herfst. Ons pad gaat verder richting Eckelrade en over mooie veldwegen naar Sint-Geertruid. Over smalle paden tussen meidoornhagen en langs kilometers laagstamboomgaarden. De appels en peren kleuren de bomen en de grond eronder. Het is een schitterende wandeling in een machtigmooie omgeving. Dan gaat het weer terug door het Savelsbos en na een koffiepauze klimmen we een 180-treden! trappenpad omhoog. Dat valt niet mee, maar te bedenken dat hier hardlopers in een jaarlijkse hardloopwedstrijd omhoog rennen….het kan altijd erger dus, het is maar hoe je het bekijkt. We lopen het bos uit, een laatste stuk over graspaden met opnieuw prachtig gekleurde fruitboomgaarden langszij. Langs het statige kasteel Rijckholt terug naar het dorp waar de lunch op een zonnig terras ons heerlijk smaakt. We hebben alle tijd, mijn vriendin gunt me ook nu weer dat ik over Mon praat en mijn overpeinzingen met haar deel. Het leven was voor Mon de laatste jaren zeker niet eenvoudig. De beperkingen waren enorm belastend en de pijn was vaak onmenselijk, alles overheersend en diep ontwrichtend. Dat was vaak erg lastig voor hem. En ja, dan kon hij behoorlijk neerslachtig zijn. Dat was voor mensen in zijn buurt niet altijd fijn. Tegelijkertijd heb ik me vaak afgevraagd hoe ik zou zijn met zoveel heftige pijnen en ongemakken. Ik weet niet hoe ik dat allemaal gedragen zou hebben. Dat hij daarentegen nog vaak allerlei grapjes kon maken, dat hij vol levenslustig en opgewekt kon zijn. Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Wat neerslachtig of depressief? Het is maar hoe je het bekijkt.
