Het leven binnen laten!

Deze week was een bijzondere week. Een week van bijzondere ontmoetingen en allerlei verrassende indrukkingen. Waarin vooral passie en dromen van mensen centraal stonden. Ook mijn eigen droom. Niet zo raar dus dat ik de afgelopen nacht daarover droomde. Maar soms (soms…?) zijn die nachtelijke dromen een beetje gek of doorspekt met fantasie. Zoals vannacht: ik droomde dat het woord mantelzorg was afgeschaft…..

Op de rand van mijn bed liet ik – nog niet helemaal wakker – mijn ‘avonturen’ van de afgelopen nacht nogmaals voorbij komen. Heel raar, het woord mantelzorg bestond niet meer. In geen enkel woordenboek, nergens in de media of in een of ander beleidsstuk, op geen enkele website of in nieuwsbrieven was het woord mantelzorg nog te vinden. Overal was het geschrapt, gedeleted of weg-getippexed. Mantelzorg zat niet meer bij staatssecretarissen, wethouders of ambtenaren in hun vocabulaire. In zorginstellingen had niemand van mantelzorg gehoord en als je er op straat naar vroeg: niemand die wist wat mantelzorg was. Was het een nachtmerrie?

Want stoppen we dan met zorgen voor een naaste? Hoe moet dat dan verder in onze samenleving, waar momenteel de zorg drastisch hervormd wordt en aan burgers gevraagd wordt om nog meer naar een naaste om te zien? En wie zorgt er dan voor Mon?

Een beetje gekke droom dus. Mantelzorg afschaffen kan natuurlijk niet. Volgens mij wil niemand zorgen voor een naaste afschaffen. Toch raakt mijn nachtelijke droom mijn eigen grote droom: Ik droom van een samenleving waarin iedereen ruimte kan maken om voor een naaste te zorgen. Dat het mogelijk gemaakt wordt, dat het als meerwaarde gezien en gevoeld wordt. Dat het bijzonder is, maar eigenlijk ook weer heel gewoon is wanneer je voor een naaste kunt en wilt zorgen.

Daarvoor hoeft voor mij het woord mantelzorg niet afgeschaft, maar ik beken: ik heb een soort van haat-liefde-verhouding met dat woord. Het is fijn als mensen gelijk weten wat je bedoelt, maar wanneer het als in-een-hokje-gestopt voelt, dan voelt het als beklemmend en betuttelend. Blijkbaar weet ik dus wel waar die droom van vannacht vandaan komt. 😉

Donderdagavond was ik bij het jubileumfeest van Rob Meesen en Patrick Vroomen. Zolang ik hen ken zie ik vooral hun drive, hun inspiratie en enthousiasme over je talenten en je passie leven. Het thema van de avond: Droom niet je leven, maar leef je droom. Wat mijn droom is? Zoals ik al zei: ik droom van een samenleving waarin iedereen ruimte kan maken om voor een naaste te zorgen. Maar hoe leef ik die droom dan, wat wil ik dan van de samenleving en hoe maak ik daarvoor ruimte in mijn eigen leven? Of doe ik dat al?

Een tijdje geleden sprak ik met een aantal HBO-V-studenten. Mooie gesprekken over mantelzorg en zorg met prachtige feedback na afloop: ‘U hebt het leven boven de zorg en de ziekte uitgetild.’ Het raakte me, want zo voelt het ook. De zorg een rol geven, maar niet (meer) in de hoofdrol in mijn, in ons leven. Het zit vooral in ruimte geven aan je relatie en aan jezelf, aan het leven zelf. Het leven binnen laten.

‘Het leven binnen laten!’ Dat waren dinsdag na afloop van een symposium over mantelzorg de woorden die bleven hangen. José Franssen vertelde daar haar verhaal over de zorg voor haar dementerende moeder. Op de vraag ‘Wat zou je willen dat verandert in de zorg?’ hoeft ze niet lang na te denken. ‘Het leven binnen halen! Ook letterlijk. Kleine kinderen, studenten, honden…. letterlijk binnen laten in verzorgings- en verpleeghuizen. Want dat geeft een enorme impuls aan welbevinden van mensen en het komt de zorg en de relaties (met families) alleen maar ten goede. En bijkomend voordeel: medewerkers genieten ook weer, je voelt de passie en hun hart weer. Systemen, protocollen en werkafspraken worden bijna vanzelf minder dominant in hun werk. Er ontstaat energie en durf om regels en bureaucratie los te laten.’ Zo eenvoudig kan het zijn. Het leven binnen laten.

Is dit misschien hoe in een samenleving voor iedereen ruimte is om voor een naaste te zorgen? Door het leven binnen te laten, want zo ontstaat beweging en ruimte. Kan dit ook een sleutel voor werkgevers zijn: ruimte geven aan het leven van werknemers die voor een naaste willen zorgen? Of voor de overheid en instanties? Mensen de kans geven het leven binnen te laten waardoor regels en controle minder of zelfs niet meer nodig zijn, zou dat kunnen? En voor zorgverzekeraars? Kunnen zij ook de deur openzetten en het leven binnen laten? Vast wel. A.s. woensdag word ik – samen met een managementlid van een grote zorgverzekeraar (een van de vier) geïnterviewd over mantelzorg en langdurige zorg. Dat is een mooie gelegenheid om te vragen hoe zij het leven binnen laten. Want het blijft zingen door mijn hoofd. Het leven binnen laten. Het klinkt zo eenvoudig als het is.

Dit weekend barbecueën wij – bij ons thuis – samen met mijn zus en zwager. Misschien dat het voor Mon lukt om buiten te zijn. En anders zet ik gewoon de schuifpui open en eet Mon zijn sateetje vanaf de bank in de woonkamer. Het leven binnen laten…..letterlijk.

Durf je droom te realiseren, durf keuzes te maken en ga er vol voor, dat besefte ik donderdagavond heel intens. En dus laat ik alvast het leven binnen en vertel het iedereen die het wil horen.

‘If you can dream it, you can do it’ – Walt Disney

12 juni 2015