De achterflap van Het zoutpad van Raynor Winn schept verwachtingen: ‘Het zoutpad is een inspirerend, openhartig en schitterend geschreven verhaal over het omgaan met verdriet, de helende kracht van de natuur en de herontdekking van de ware betekenis van het leven, als je alles bent kwijtgeraakt.’ Door deze woorden getriggerd hoopte ik meer te lezen over de levenslessen van Raynor Winn die na een aantal dramatische gebeurtenissen in het leven besluit om samen met haar man het zoutpad langs de Engelse zuidwestkust te lopen. Een wandeltocht van 1014 km door weer en wind. De verwachtingen van de achterflap komen wat mij betreft niet uit. Raynor schrijft vooral over de ontberingen onderweg, maar de daadwerkelijke effecten van al die ervaringen, haar levenslessen, raakt ze in mijn ogen nauwelijks aan. Ze schrijft mooi beeldend dat is zeker waar, maar ik miste de echte inspiratie die ik uit dit boek dacht te halen. Het is mijn eerste boek dat ik in het nieuwe jaar lees, maar hopelijk ga ik toch ook in 2020 – net als in 2019 – nog veel boeken die me meer inspireren lezen.
