Nieuwe baan
Begin 2009 solliciteerde ik naar mijn huidige job bij de Belastingdienst. Tijdens deze sollicitatieperiode was mijn man opgenomen in een revalidatiekliniek in Zuid-Limburg, herstellende van een ongeval in huis op 21 december 2008. Hij raakte bij dat ongeval geheel verlamd. Diagnose was een kneuzing op het zenuwstelsel, hoog in zijn nek. Kneuzing wil zeggen dat het kan herstellen, maar in hoeverre dat herstel doorzet en hoelang dit gaat duren kon niemand ons zeggen. Tijdens mijn sollicitatieprocedure kon hij weer een beetje lopen en de vingers van zijn rechterhand een klein beetje heen-en-weer bewegen.
Het gesprek
Daar zit je dan, in je sollicitatiegesprek met meer dan een gezonde dosis nervositeit. De voorafgaande dagen lopen wikken en wegen of je de thuissituatie wel of niet moet vertellen. Kwetsbaar en eerlijk zijn heeft veel voordelen, maar gelijk problemen meenemen naar je nieuwe werkgever kan doorslaggevend zijn voor een nieuwe baas om jou niet te selecteren. En je wilt al helemaal niet nadenken in hoeverre je doorgroei-mogelijkheden beïnvloed kunnen worden. Uiteindelijk koos ik er voor om het gewoon aan het moment over te laten. Tijdens de 2e ronde, in het arbeidsvoorwaardengesprek, heb ik verteld over de thuissituatie en gevraagd naar parkeergelegenheden bij het kantoorgebouw waar ik kwam te werken. Want openbaar vervoer betekende voor mij dat ik 2x meer tijd nodig had voor woon-werk-verkeer en met een parkeerplaats en eigen vervoer was ik in staat om mijn man zelf te gaan verzorgen.
Snel begrip maar toen..
Mijn leidinggevende had snel begrip, ik kreeg de voor mij belangrijke parkeerplaats. Ik ben hier nog steeds ontzettend blij mee, het helpt me om de balans tussen werk en privé goed te houden. Achteraf gezien is het met name het begrip van mijn werkgever dat belangrijk voor me is geweest. In de loop der tijd was ik daardoor goed in staat om mijn thuissituatie te bespreken of gewoon mijn hart te luchten. Ik had dus ook steeds een beeld dat mijn collega-mantelzorgers bij hun leidinggevende voor begrip konden aankloppen. Dat beeld bleef totdat ik bij de directie het idee opperde om op 10 november 2010, de dag van de mantelzorg, alle mantelzorgers van de Belastingdienst/Limburg in het zonnetje te zetten. Het idee om de mantelzorgers die dag aandacht van de directie te geven door met hen in gesprek te gaan over hun balans in werk en privé, en dat onder het genot van koffie en Limburgse vlaai, sloeg enorm aan bij de toenmalige directeur van de Belastingdienst/Limburg. Een prima idee, totdat we het gingen uitwerken. Toen kwamen de eerste vragen, protesten en wat nog meer van het management: “Moet ik die mensen dan gaan toespreken?”; “Moet ik koffie en gebak drinken met mensen die daarna de weg gemakkelijker vinden voor ziekmeldingen of extra verlofaanvragen?” enz.
Na enige uitleg aan het management, volgde de protestronde door het middenkader (en ik kan het niet anders noemen) : “Ik weet niet wat mijn medewerkers privé allemaal hebben?” ;“Veel mensen willen niet weten dat ze mantelzorger zijn” ; “Ik praat hier met mijn mensen niet over”, “Stel dat ik iemand oversla”; “Bij mij komt niemand vragen voor zorgverlof.” enz.
Verbaasd
Ik heb me destijds verbaasd over deze reacties. Verbaasd omdat ik zelf alle begrip en ruimte bij mijn eigen leidinggevende had ervaren. Hoe kan dat nu dat het voor mij zo eenvoudig leek, terwijl mijn collega-mantelzorgers met hun chef er niet over spraken? Ik heb er lange tijd geen echte verklaring voor gehad. Uit cijfers die ik nu ken, blijkt dat 46% van alle leidinggevenden in Nederland geen idee heeft van eventuele mantelzorgtaken van zijn/haar medewerkers. De reacties van het management zijn dus niet zo raar geweest. Maar gezien de vergrijzing zal de behoefte aan mantelzorg alleen maar toenemen.
Samen zoeken naar mogelijkheden
Balans in werk en privé wordt steeds essentiëler. Ook door de toekomstige krapte op de arbeidsmarkt worden gemotiveerde en gezonde medewerkers belangrijker. Ook werkgevers hebben hierin een taak: de taak om ervoor te zorgen dat medewerkers gemakkelijk de weg naar hun leidinggevende vinden om het gesprek aan te gaan. En samen te zoeken naar mogelijkheden voor het houden van balans tussen werk en privé. Een mooie uitdaging de komende tijd voor heel werkend Nederland.
19 juli 2011
Reacties 10
Mijn man is aan het solliciteren. Hij heeft een aantal maanden voor mij gezorgd nadat zijn contract bij zijn vorige werkgever is beëindigd.
Ik ben net als je man na een ongeval aan het revalideren en doe dat nog steeds. Zijn mantelzorgtaken nemen af en hij wil graag weer aan de slag. Dat is financieel gezien ook hard nodig.
Maar dan. Hoe verklaar je het gat in je CV? Ben je open over je situatie? En maakt het verschil uit wat je dan hebt? Is een demente ouder minder afschrikkend dan een partner met MS of hersenletsel?
Wij zijn er niet uit en vinden het moeilijk.
Ik zou het liefst wegkruipen en pas weer tevoorschijn komen als er een baan is voor hem en weer meer zekerheid. het leven is al moeilijk genoeg.
Hoi Marjo,
Wat een mooi verhaal. Ontzettend goed dat jij het lef hebt gehad dit bespreekbaar te maken op je werk. Je bent een goed voorbeeld waar vele anderen nog wat van kunnen leren! We zien ons donderdag. Gezellig. Tot dan,
Nancy
Marjo, gefeliciteerd met je blog. Prachtig! Ik heb het met veel respect gelezen.
Llilian Sjollema
Hallo Marjo,
Nu natuurlijk toch wel erg benieuwd naar je blog, ben ik het ff gaan opzoeken! Wat een mooi verhelderend verhaal. Denk inderdaad dat veel LG niet op de hoogte zijn van wat de werkgever aan zorgtaken heeft. Erg spijtig eigenlijk hoe goed ken je iemand? Waardoor er voor heleboel bedrijven, mensen kansen onbenut blijven. Kwaliteiten niet gezien worden als kwaliteiten maar alleen als last, doordat het niet duidelijk of concreet is uitgesproken. Ben het met je eens maak zaken bespreekbaar. Okay soms krijg je niet de gewenste reactie, maar in elk geval krijg je niet te horen, dat wist ik niet of had het maar gezegd.
@anoniem, een gat in het CV hoeft absoluut niet, je kunt op het CV aangeven dat je tijdelijk mantelzorger bent geweest, hieruit spreekt vaak een verantwoordelijkheidsgevoel, loyaliteit, betrokkenheid, daadkracht, prioriteiten kunnen stellen. Volgens mij allemaal competenties die een werkgever graag ziet. Dat je vragen kan krijgen in het sollicitatiegesprek is denk ik goed. Je kunt dan aangeven dat de mantelzorg nu niet meer nodig is, of dat de zorgtaken nu goed zijn verdeeld waardoor het risico niet bestaat dat de werknemer te pas en te onpas zijn werk moet verlaten.
Heel herkenbaar allemaal. Mijn partner heeft drie jaar geleden de diagnose dementie gekregen, Body Lewy. Ik heb het verteld aan mijn leidinggevende maar het resultaat was dat ik geen zorgverlof kreeg, ik werd weggepest en ik ziek thuis zat. Toen ze me probeerden te ontslaan ben ik dankzij een goede advocaat overeind gebleven. Weer een paar maanden later vond ik een nieuwe baan met de ondersteuning van een coach op de achtergrond. Ik heb pas over mijn thuisituatie verteld toen ik aan het werk was. Het begrip is hier veel groter maar ik loop nog steeds op mijn tenen. Dat zal ook wel zo blijven, de druk is groot je emoties zijn niet helemaal te sturen en elke dag dienen zich nieuwe problemen aan. Ik ben nu 59 jaar en hoop tot mijn 65e door te kunnen gaan met werken.
Als leidinggevende denk ik zelf dat ik de collega’s genoeg ruimte bied indien de thuissituatie dit vraagt. Je blog heeft me echter aan het denken gezet. Kijk en luister ik wel goed? Kies ik niet te snel voor het organisatiebelang? Zoek ik wel goed met mijn medewerker naar de balans tussen werk en privé? Mooi dat je de discussie over mantelzorg in relatie tot leidinggeven aanzwengelt. Hoop nog veel van je te horen.
Prima blog Marjo… zet veel mensen aan het denken. Goed dat je er open over bent en er over schrijft. Mooi ook wat Anita schrijft. Zulke leidinggevenden laten zien dat ze wat kunnen leren en nadenken over hoe ze om gaan met werknemers.
Beste Marjo,
Wat goed dat je jouw situatie en ervaringen op deze manier deelt met anderen. Hopelijk worden andere werkende mantelzorgers door jouw verhalen geinspireerd om dezelfde stap te zetten bij hun werkgever. In ieder geval bedankt voor je openheid. Jouw verhaal kan ik weer als mooi voorbeeld gebruiken als ik bij een werkgever aan tafel zit. Het bewijst maar weer dat maatwerkoplossingen, in jouw geval de parkeerplek, werkende mantelzorgers erg kunnen ondersteunen bij een betere werk/prive balans.
Ik krijg kippenvel van je verhaal, ik bewonder je openheid. Tegelijkertijd schrik ik dat 46% vd leidinggevenden geen weet heeft van de manterlzorg taken van hun medewerkers. Jouw blog is hoop ik een klein stapje dichterbij een veel lager percentage!
Marjo,
Ziet er professioneel uit ! Je snapt dat dit verhaal mij het meeste aansprak. Zal in Oost-Brabant niet anders zijn.
Ik denk dat de mantelzorg geen betere ambassadeur kan hebben, succes !
Marcel de Graaf