‘Wat ga jij doen vandaag? Hoe laat is de thuiszorg hier? Wie komt er vandaag? Was die al eens eerder hier? Word je opgehaald of rij jij? Hoelaat ben je weer thuis? Waar ga je wandelen?’ Mon vraagt meestal honderduit en wel tien keer hetzelfde. Ik ben er inmiddels aan gewend. Ik weet dat hij steeds meer veel vergeet, stiekem verdenk ik hem soms ook wel van gemakzucht. Maar ik antwoord meestal met alle geduld en veerkracht die ik heb, soms ook niet, soms vertel ik hem dat ik het niet weet, soms verwijs ik hem naar zijn agenda of zijn digitale zorgplan. Beetje afhankelijk van zijn of mijn gemoedstoestand, denk ik. Vandaag is er een nieuwe thuishulp, ze was nog niet eerder. Ik maak haar een beetje wegwijs in ons huis, Mon kan haar precies zeggen hoe hoog, laag en vast de douchestoel moet, hoe de wondzorg moet enz. Komt goed dus…..dan stap ik in de auto van een vriendin die vandaag meewandelt. De keuze viel op Midden-Limburg vandaag. Op het prachtige Kranenbroek, een mooi bosgebied bij Pey-Echt. We hebben als altijd elkaar veel te vertellen…. Een mens spreekt gemiddeld 15.000 woorden per dag….we halen dit gemakkelijk vandaag…. Het is een vlakke wandeling, veelal over onverharde wegen en mooi zandpaadjes bezaaid met dennenappels en eikeltjes. De verharde paden delen we met enkele fietsers en hondenwandelaars en dat ging prima samen. We lopen eindeloos en dwars door de bossen, langs het Kranenbroeker-ven en uitgestrekte akkers en delen ondertussen onze belevenissen van de laatste tijd. Over gelukjes en levens die soms onrustig zijn. Over hoe fijn het samen wandelen is. Dat het zomaar kan, wat een enorme rijkdom dat is. De uitgestrektheid en zo ver als je kunt kijken, het geeft ons allebei een enorm gevoel van vrijheid. Opvallend vaak lopen we langs de rand van het bos. Links het prachtig groen, soms ondoorgrondelijk bos, aan mijn rechterhand uitgestrekte akkers en weiland. Of andersom uiteraard. Grote grasvelden, mais tot in de hemel en aspergeplanten die uitgroeien tot spannende groene netwerkjes. Het is stil in het bos, de vogels hoor je nauwelijks. Of hebben wij teveel gespreksstof? We lopen door het groene Marisheem, ontmoeten een Pieterpadwandelaar en maken een praatje over ‘zijn tweede keer en nu andersom’ en ‘ooit gaan wij dit ook doen’. Op de terugweg langs het herdenkingsteken van de hier in 1944 neergeschoten Amerikaanse bommenwerper. De zeven militairen kwamen daarbij om het leven. Op de bodem is er niets meer van te zien, toch mooi die herinneringszuil hier. Om WOII nooit meer te vergeten. We koesteren onze kleine gelukjes nu nog meer. Als ik de sleutel in het slot van de voordeur steek, hoor ik al van achter zijn PC: ‘De foto’s zijn er al!’ Dus ik hoef niet opnieuw te vertellen waar ik was? Nee, dat hoeft niet. Frisgedouched en helemaal tevreden zit Mon aan zijn boterham met een glaasje verse jus. Geen honderd vragen meer. De nieuwe thuishulp, het kwam allemaal goed. Ik had niet anders verwacht.
