Deze week viel een nieuw flitsend tijdschrift over mantelzorg in de brievenbus. Met veel ervaringsverhalen van mensen die voor een naaste zorgen. Ik blader erin…eventjes….want al snel raak ik er behoorlijk mismoedig van. Ik merk de energie wegvloeien uit mijn lijf. Het zijn alleen maar verhalen over de negatieve kant van mantelzorg. Opsommingen van hoe zwaar of complex mantelzorg kan zijn, over wat niet (meer) kan, van wat er niet is of hoe erg dat het allemaal is. Met de nadruk ook op de bezuinigingen en bureaucratie in de zorg. Niets over hoe je kunt omgaan met al dit soort factoren in je leven. Ik snap dat niet. Tuurlijk is ook mijn leven niet altijd eenvoudig. Ik heb ook dagen dat ik het liefst in een hoekje wegduik of naar het einde van de wereld wil, maar ik weet inmiddels dat dat me niet helpt. Wat wel helpt is te horen van anderen hoe zij hun leven op de rails houden en naar kansen en mogelijkheden zoeken in hoe en wat wel kan. Met name dat ondernemend-zijn is inspirerend. En daarbij dan ook ontdekken hoe creatief ik kan zijn of waartoe ik zelf in staat ben, dat geeft heel veel energie. Dat besef neem ik vandaag mee op mijn route door de vallei van de Geul in een prachtig stukje Limburgs land tussen Houthem en Valkenburg. Ik loop langs uitgestrekte weilanden en over machtig mooie wandelpaden langs de Geul. De zon danst al vroeg in de ochtend tussen behoorlijke wolkenpartijen door en laat de graslanden schitteren en glanzen. Sneeuwklokjes en narcissen langs de paden laten weten dat de lente eraan komt. Het water in de Geul staat behoorlijk hoog, ook de graslanden langs de Geul zijn behoorlijk drassig. Een hond rent een door zijn baas weggegooide stok achterna, het water in en schrik dan (denk ik) van de forse stroming in de Geul. Even flink zwemmen en dan lukt het hem toch de oever te bereiken en de stok kwispelend bij zijn baasje terug te brengen. Op zo’n momenten mis ik onze Kito en Tuufke, niet dat die zo goed met stokken en water waren, maar toch. De ravage die hardwerkende bevers langs de oevers van de Geul hebben aangericht is enorm. De drie stormen van afgelopen weekend hebben ook in het natuurgebied Ingendael voor veel omgevallen bomen en geknapte takken gezorgd. Maar desondanks is het prachtig wandelgebied met slechts hier en daar een beetje pratschj. Zo dicht langs de mergelwanden lopend is best bijzonder. De koffie met vlaai kan vandaag buiten op een gezellig verwarmd terras. Na nog een laatste kilometer langs grote plassen water in de graslanden langs de Geul, langs de vijvers van het klooster Monfortanen waar 3 opgewonden ganzen ook hier een waanzinnig verhaal vertellen, gaan de wandelschoenen in de achterbak. Met nieuwe energie rij ik naar huis. Daar gaat het tijdschrift direct in de oud-papier-krat.
