De huisarts vindt ons tweeën een mooie symbiose. ‘Het is een mooie samenspel tussen jullie beiden’, zegt hij. Dat ervaar ik ook zo. Symbiose. Ik vind dat een mooi woord. Op wikipedia lees ik: een wederzijds voordelige co-existentie. Hoe mooi is dat! De thuiszorgmensen herkennen ons samenspel, zij vinden het vooral erg prettig dat Mon heel goed kan aangeven hoe en wat hij qua zorg wenst. ‘We willen immers heel goed voor hem zorgen, dat gaat daardoor heel goed.’ Zelf heb ik lange tijd zijn ‘instructies’ als minder prettig ervaren. Irritant zelfs alsof ik nog steeds niet weet wat hij wil en voelde me vaak dan als een kleuter behandelt. Of als het-is-nooit-goed of mannen-leggen-je-altijd-alles-uit. Zulke gedachten kwamen bij me op. Maar zo zie ik het inmiddels al lang niet meer. Ik weet inmiddels dat hij zijn manier is van controle over zijn leven te houden, dat hij op deze wijze de regie kan en wil houden over zijn eigen leven en welzijn. Er op deze manier naar kijken geeft mij rust, het is immers zijn leven. Het stelt me ook in staat er anders (niet meer kribbig of ongeduldig) op te reageren. Zulke levenswijsheden leer ik zien tijdens mijn wandelingen in de Limburgse natuur. Zoals vandaag, ik loop tussen Hulsberg en Wijnandsrade. Het is een mistige morgen, ik zie het zonnetje vechten met de wolken om te voorschijn te komen. Dat zijn prachtige luchtgevechten en geeft schitterende wolkenpartijen. Uiteindelijk ‘wint’ de zon en kleurt op onverwachtse plekjes 50 tinten herfst. Het is een vlakke route, de modder is hier en daar een echte uitdaging. Maar de prachtige herfstkleuren van de bomen en hagen maken heel veel goed. Die 50 tinten herfst onderweg is net zo’n mooi samenspel als thuis.
