‘Lieve help, wat een groot huis! En voor jou alleen….!’ Het is het eerste wat ze zegt als ze binnenkomt. Ze wilde op bezoek na het overlijden van Mon. Ik vond het goed. Ik dacht: Waarom is dit het eerste wat je tegen me zegt, 7 weken na het overlijden van Mon? Maar ik zei netjes en beleefd: ‘Nou ja, ik wil ontdekken hoe dat is, alleen in dit huis. Ik was hier nog nooit alleen.’ Gelukkig reageren mensen vaak heel fijn en hartverwarmend, maar dus niet allemaal. Later tijdens het bezoek was er weer een best-wel-botte-opmerking, weer bleef ik beleefd. Toen ze wegging vond ze opnieuw het huis veel te groot voor mij. Ik dacht er nog lang over na, ook tijdens de wandeling vandaag rondom Klimmen en Valkenburg. Het is een mooie, zonnige zondag, misschien wel de laatste deze zomer. Die zon wil ik vandaag op mijn gezicht voelen en met de wijdse vergezichten ruimte in mijn hoofd maken. Buiten de bebouwde kom van Klimmen heb ik al gelijk rondom me een mooi uitzicht met in de verte de watertoren in Schimmert. Waarom zeg ik niet wat ik denk? Waarom blijf ik vooral beleefd? Het cirkelt door mijn hoofd. Ik verlaat de asfaltweg en ga de eerste veldweg van vandaag omlaag. In het buurtschap Heek even over een fietspad en dan weer over een stijgende veldweg tussen weilanden en akkers omhoog. Boven op de Goudsberg blijf ik even staan bij de herinneringsborden aan WOII en laat het imposante uitzicht over Valkenburg op me inwerken. Het pad loopt omlaag met steeds de contouren van Valkenburg voor me. De 30 m hoge uitzichttoren Wilhelmina, Thermae 2000, de kasteelruïne en het Casino-gebouw voor me. Indrukwekkend wijds en mooi. Dan weer omhoog en dan weer langzaam dalend langs een mooie meidoornhaag loop ik richting spoorlijn bij Kasteel Oost. Er zijn hier meerdere wandelaars vandaag, zo af en toe wordt het een zondagochtendpraatje of een aai voor een enthousiaste hond. Ondertussen ‘oefen’ ik in mijn hoofd wat ik wel kan zeggen. Zonder boze stem maar gewoon zeggen wat ik wil zeggen. Het is nog niet zo eenvoudig. Langs mooie mergelwanden loop ik al peinzend naar een prachtig meanderende Geul. Het is het snelst stromende riviertje in ons land. Nu rustig kabbelend maar vorig jaar nog venijnig buiten haar oevers. De zon schittert in het water, het zijn ware schilderijen vandaag. Voorbij Schin op Geul gaat het weer omhoog. De luchten dreigen maar het blijft droog. En zonnig ook. Het is een prachtige herfstdag. Voorbij de buurtschappen Termaar en Walem, links zie ik de Remigiuskerk van Klimmen. Ik ben op de terugweg zo te zien. Nog een stukje langs groene akkers, een parkje aan de rand van Klimmen. Het laatste stukje door de bebouwde kom naar de ijssalon waar mijn auto staat. Naar huis, maar niet voordat ik in het herfstzonnetje in alle rust geniet van een heerlijk verwenijs met vers fruit. Ik voel me rustig worden van binnen. Dan weet ik het. Beleefd blijven…? Uitleggen? Verdedigen? Ik doe het niet meer, besluit ik dan. Ik zeg in het vervolg gewoon dat zij/hij me kwetst. Want dan ben ik het kwijt en kan de ander ervan leren. Ik heb weer veel geleerd vandaag.
