Ik doe het zelf

Leven in balans, Mantelzorg 8 Reacties

“Ik doe het zelf.”, zegt Mon als hij van de bank op wil staan en ik oplettend naast hem sta. Sinds zijn ongeval in december 2008 is het een vaste gewoonte om bij mijn partner in de buurt te zijn en op te letten waar, wanneer en hoe hij hulp nodig heeft. Door zijn partiële dwarslaesie is hij immers beperkt. En nu dus vastberaden en zelfverzekerd: “Ik doe het zelf.” Hoe anders is dat dan een paar weken geleden. Toen was het een groot hoopje ellende dat op de bank zat of eigenlijk nog vaker in bed lag.

In drie voorgaande blogs vertelde ik over hoe ziek Mon het hele jaar al is, vooral door heel veel aanpassingen in de medicatie. Mon knapte nauwelijks op. De huisarts gaf ons een ziekenhuisopname in overweging. De fysiotherapeut, de thuiszorg en ander professionals bekeken met ons de situatie, luisterden en toonden begrip, maar lieten allen de keuze bij Mon en mij. Kies ik met mijn hart, dan blijft hij thuis, kies ik met mijn hoofd, dan is het misschien beter dat hij opgenomen wordt. Op enig moment besefte ik dat ik hem ernstig beperkte in zijn autonomie, wanneer hij naar het ziekenhuis zou gaan. Het voelde alsof ik hem naar een gevangenis stuurde. Wie ben ik om dat voor hem te bepalen? Dat mag en kan ik niet beslissen en dus kozen we voor thuisblijven met de hulp van zorgverleners en met een intensief thuisprogramma revalideren. Professionals voelden onze eigen kracht en gaven die de ruimte. De huisarts bepaalde niet, maar prikkelde als het ware die eigen kracht.

En nu, nu is hij al zoveel beter, de bijwerkingen en ontwenningsverschijnselen zijn verdwenen. De pijn is nog niet alle dagen acceptabel, er zijn dagen met giga-veel pijn, maar er zijn steeds meer goede dagen. Dagen dat hij een uurtje alleen kan zijn, dagen dat hij de zorg van een ander dan mij accepteert, dagen dat hij zelf een kopje thee maakt.

Dan zijn er mooie dagen met mooie gesprekken, gewone man-vrouw-relatie-gesprekken, over huis-tuin-keuken-dingen, over politiek of een of ander Tv-programma. Dat zijn mooie dagen zonder vragen als “Wil je me even overeind helpen?” of “Wil je dat even voor me pakken?”.

Natuurlijk is nog niet elke dag een feest, minder fitte dagen zijn er nog steeds, maar steeds meer af en toe. Dagen met heel veel pijn, dagen die te druk zijn, dagen met bezoek of veel aanloop aan huis of te snelle stappen in het revalidatieprogramma. Dat zijn de mindere dagen. De fysiotherapeut voelt dat feilloos aan: Gedoseerd fysiotherapie en dat wat die dag kan. Mon bepaalt het tempo, die ruimte heeft hij en neemt hij. Hij doet dat zelf.

In onze slaapkamer staat een pakpaal naast zijn bed. Die gebruikt hij steeds als hij ’s nachts uit bed wil en naar het toilet gaat. Hij hoeft mij dan niet meer wakker te maken, hij doet het zelf. Zelfstandig, onafhankelijk en ook bezorgd om mij en mijn nachtrust.

De afspraken met Buurtzorg zijn gemaakt en het gaat goed zo. Ik leg zijn kleding en het wasgoed gereed en Mon regelt verder alle afstemming met Buurtzorg over zelf hoe en wat hij wil. Hij doet het zelf. En in dat kader had ik een mooi gesprek met de thuiszorgmedewerkster. Terwijl ik altijd aan Mon vraag: “Doe je het zelf?” zegt zij tegen hem:  “Zal ik het voor u doen, want dan spaart u energie voor andere dingen?” Ik stimuleer zijn onafhankelijkheid, zij biedt hem hulp.

“Ik doe het zelf.” En “Doe je het zelf?” Dat zijn de zinnetjes die steeds vaker te horen zijn bij ons thuis.

De huisarts is iedere week op huisbezoek. Hij neemt de tijd en luistert. Mon vertelt zelf, soms vul ik aan, maar laat hem vooral zijn verhaal doen en vragen stellen. Hij doet het zelf. De huisarts adviseert en helpt Mon ook bij zijn acceptatieproces: “Accepteren is ook niet alles willen analyseren maar het zo te laten zijn.”

Hij gaat vooruit, in kleine stappen. Inmiddels voelt het goed voor hem als een ander hem helpt, ik hoef er niet steeds te zijn. En op een fitte dag blijft hij een uurtje alleen, ik doe dan boodschappen zonder vervangende zorg of een buurvrouw die stand-by is. En ja, die fitte dagen die zijn er weer.

En ik kan weer mijn wekelijks #zorgvoormijzelfavondje weer doen. Ik laat de zorg die avond los. Die avonden zijn energiegevers, het is belangrijk voor me om mijn eigen invulling te geven aan die #zorgvoormijzelfmomenten, dat hoeft een steunpunt mantelzorg niet voor me te organiseren. Hulp bij vervangende zorg dat zou handig zijn, wat kan bijvoorbeeld handeninhuis of wehelpen.nl voor me betekenen. Ik zoek het uit, het zijn volgende stappen in onze eigen kracht, onze eigen regie.  In kleine stappen weer grenzen opzoeken en verleggen.

Maandag, 28 oktober, op de guurste dag sinds jaren, stapte ik ‘s morgens om 6.30 uur in de auto om weg naar een conferentie in Den Haag. Het koste hem moeite om me te laten gaan, “Als er maar niets gebeurd onderweg….”  Zijn herstel gaat in kleine stapjes, maar mij loslaten, dat is op dit moment een reuzenstap voor hem. Ik ben trots op hem en houd later die dag met een bijzonder gevoel mijn presentatie.

De fysiotherapeut leerde ons een paar dagelijkse oefeningen. Eenvoudig, niet belastend voor me om hem te helpen, mooi om samen te doen, enkele minuutjes per dag. Ook leerde de fysiotherapeut mij hoe ik hem kan helpen met lopen: ik loop niet meer achter Mon om op hem te letten, maar loop naast hem, neem zijn rechterhand in mijn rechterhand, mijn linkerhand in zijn rug en Mon loopt op mijn loopritme mee. Een soort ritmisch bewegen, het lijkt alsof we dansen.

We walsen nu dagelijks en regelmatig door onze woonkamer, we doen een dansje: een #mantelzorgdansje.

6 november 2013

< VorigeVolgende >

Reacties 8

  1. Marjo wat Fijn dat hij zegt ik doe t zelf en ook fijn voor jou dat je weer je tijd voor jezelf kan invullen Lieve knuffel van mij voor jullie en jullie zijn een top team respect en bewondering voor jullie

  2. Mooi hoe je het verschil beschrijft tussen jouw aanpak en de aanpak van de Thuiszorg. En vooral fijn voor jullie beiden dat er weer wat vaker fitte, ontzorgende dagen zijn.

  3. Pingback: Meer dan een déjà vu… | Marjo Brouns

Laat een antwoord achter aan Karin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *