Je ziet er goed uit!’ Ik tref een goede kennis bij de zaterdagboodschappen. Het is een tijd geleden dat ik haar sprak, toen vooral over mijn slechte nachtrust; dat ik er vaak, heel vaak uit moest voor Mon. Omdat hij ook ‘s nachts tig keer moest plassen. Wat leuk dat ze het opmerkt, ik voel me ook goed. Fit ook. Mon heeft sinds een paar weken een blaaskatheder. Sindsdien slaapt hij door (en ik ook!) Het was zeker even wennen, zo’n ding (alles wat mis kon gaan ging ook mis) en Mon vindt het beslist geen gezellig feestje….maar ik, ik vind het een verademing…! Naast de betere nachtrust merk ik aan Mon dat hij meer energie heeft, langer kan zitten bijvoorbeeld. Hij hoeft immers geen 20 keer per dag meer met de sta-op-hulp van en naar de toiletstoel en weer terug in bed of trippelstoel. Ik kan nu wat beter (en minder gehaast) van huis, iets langer op een keukentrapje staan en ramen lappen zonder hem tussendoor te moeten helpen. Ik kan weer douchen met de badkamerdeur dicht (want anders zou ik hem niet horen roepen). Ik kan de komende zomer weer wat langer in de tuin werken en hoef daarbij niet meer met gespitste oren op zijn belletje te letten. Allemaal niet meer nodig. Het verrast me nog dagelijks hoe we allebei volkomen gewend raakten aan die vele energievretende onderbrekingen. Ontwennen dus, maar ook aan dat nieuwe normaal zal ik vast weer wennen. Het gaat door mijn hoofd als ik mijn wandelschoenen aantrek voor een wandeling over het mooie plateau van Ubachsberg. Het voorjaarszonnetje houdt me vanmiddag volop gezelschap. Ik geniet van hoe de seizoenen in bossen, velden en bermen verschuiven en mij ook vandaag weer mooie kleuren laten zien. Bijzonder mooi frisgroen zijn de vele meidoornhagen langs weilanden en akkers. Ik loop door de pittoreske buurtschappen als Winthagen, Colmont en Trintelen. Het Limburgse is hier overal goed te zien. De vele huizen en hoeves in de typische kunradersteen, de prachtige frisgroene glooiingen van graslanden en ingezaaide akkers. Kenmerkend zijn ook de vele wegkruizen en mooi versierde kapelletjes langs de kant van mijn wandelpaden. De enorme vergezichten waarbij de lentekleuren vandaag schitteren in de voorjaarszon. Dan weet Komoot even niet verder en adviseert om de kaart te volgen. Ik twijfel en vraag een oudere dorpsbewoner die met twee toerfietsers een praatje heeft. En voor ik het weet heb ik een mooi intens gesprek met de fietsende mevrouw over haar afasie en haar veranderend gedrag na een herseninfarct. Het gaat weer goed met haar, zij en haar man fietsen weer samen. Ik voel me gezegend omdat Mon ‘goed is in zijn hoofd’ en goed kan aangeven wat hij wil en nodig heeft. Ik loop verder en geniet volop van de uitgestrektheid om me heen. Ik sta regelmatig even stil, het grote gevoel van vrijheid dat ik in de natuur ervaar is onbeschrijfelijk. Het gaat de hele middag behoorlijk op en af, zoals de glooiingen in het landschap, zo zijn ook de paden vandaag. Mijn appel deel ik met twee paarden die nieuwsgierig naar het hek komen lopen. Op de terugweg naar huis besef ik opnieuw hoe een gezegend mens ik ben: twee keer per week zo heerlijk onbezorgd kunnen wandelen, de mooie ontmoetingen onderweg, een fijne thuishulp en een echtgenoot met meer energie. En een goed hoofd. Hoe prachtig is dat allemaal. Ik zou er zomaar aan kunnen wennen. Ook aan het tellen van al die zegeningen.
