Stel je eens voor dat er geen spiegels zijn. Stel je eens voor dat je je gezicht niet meer kunt zien. Niet in je eigen huis, niet buitenshuis, nergens. Het gaat je voorstellingsvermogen te boven, toch is dit wat Ahmet Altan overkomt. In de gevangenis zijn geen spiegels. Je gezicht niet kunnen zien, dat alleen al raakt me diep bij dit boek. Ik zal de wereld nooit meer zien is een heftig boek. Ahmet Altan tekent op hoe barbaars het in de Turkse rechtspraak en gevangenissen toegaat. Diep weggestopt weet je dat wel, maar het is heftig als het zo zwart op wit staat. Toch was ik vooral onder de indruk over Ahmet zich staande houdt in die gevangenschap. Hij laat zien hoe je met je lijf gevangen kunt zitten maar vrij bent in je geest. Je geest zit nooit gevangen, in je hoofd kun je vrij zijn, aldus Ahmet Altan. Een mooi verwoorde waarheid. Ik ben diep onder de indruk.
