Hoe doe je dat? Alleen verder gaan? Ik wandel vandaag met een vriendin en het is de rode draad in onze gesprekken. Alleen verder, voor mij begon dat 5 weken geleden. In een hele andere situatie ging zij jaren geleden alleen verder. ’Ik neem de hond mee’ zegt ze als we afspreken over het samenwandelen. Dat is helemaal prima, het herinnert me aan mijn tot vorig jaar dagelijkse wandelingen met onze Tuufke. De weersvoorspelling beloofde niet veel goed. Maar het zonnetje schijnt vrolijk en het is nog een heerlijk temperatuurtje ook. Prima weer voor een fijne wandeling rondom Sweikhuizen. Al gelijk druk pratend beginnen we met een mooi stuk langs de eendjes in de Geleenbeek. Bij de manage gaat het direct goed omhoog het Danikerbos is. Het doolhof van paden en holle wegen heeft iets fascinerends en met de goede hulp van de Komoot-app lukt de klim prima. Ondertussen vergelijken we onze situaties en delen onze ervaringen en gevoelens. Soms is er herkenning, soms ook niet. En soms zijn er eyeopeners. Bijvoorbeeld als ze wat meer vertelt over hoe het haar destijds verging. Dingen die ik niet besefte en niet zag ook. Maar als ze er over vertelt begrijp ik het helemaal. We komen boven op de helling uit bij mooi grasveld. Daar zijn vanaf de heuvel de contouren van Sittard goed te zien. De grote kerk, het Zuyderland ziekenhuis, het markante dak van het hoofdkantoor van Sabic en in de verte zelfs de Clauscentrale in Maasbracht. Na een mooie holle weg lopen we richting Puth langs uitgestrekte akkers en weilanden. De ruimte om me heen, het is ook gelijk ruimte in mijn hoofd. Ons gesprek verdiept zich terwijl een vrolijke hond om ons heen dartelt. Grappig hoe zij telkens zijpaadjes in rent, dan ziet dat wij rechtdoor lopen, een spurtje trekt en zo weer bij ons aansluit. Ze ziet daardoor onderweg duidelijk andere dingen dan dat wij zien vandaag. Het water van de beek is aantrekkelijk, maar op veel plaatsen mag ze er niet in. Maar vrolijk en onvermoeibaar komt ze telkens terug gehold. ‘Alleen verder kan vreselijk moeilijk zijn’ zegt mijn vriendin naast me. Ze vertelt hoe ingewikkeld ze het vond maar ook hoe ze nieuwe dingen leerde als rijden met een aanhanger achter de auto, vooral het achteruitrijden was wel effe een ding. Een boel gedoe en ergernis maar gelukt. En dan ook wel heel trots zijn op jezelf. Dat gekoemel dat herken ik wel. Dat trotse gevoel ook. Klusjesdingen lukken mij uiteindelijk ook, maar aan Mon raad kunnen vragen…helaas. Vanaf Puth lopen we via veldwegen langs mooie akkers en weilanden. Met paarden, geitjes, ezeltjes of alcapa’s. In elke wei is wel iets levendigs te spotten. Via een mooi pad door het bos naar kasteel Terborg om vervolgens weer over een holle weg omhoog te klimmen naar een mooi terras. Bij een drankje vertel ik over hoe anders mijn leven nu al is. Hoe ik elke dag op weg ben naar een nieuw houvast. ‘Als buitenstaander sta je er niet altijd bij stil’, zegt mijn vriendin, je ziet immers niet alles wat er is. Het herinnert me aan de theatervoorstelling van Pauline Redlich waar ik zondag was. Pauline hield een rood koffiekopje met twee handen vast. Haar linkerduim door het oortje. Ze hield het kopje dicht tegen zich aan en vroeg aan de mensen in de zaal wie het oortje kon zien. Niemand…maar zijzelf zag het oortje overduidelijk. Ik vond het een prachtige metafoor voor dat wat er is maar je niet ziet of kunt zien. Vanmiddag gaat het na onze koffie verder over de veel smalle kronkelende paadjes door het Stammenderbos. Goed kijken waar we onze voeten kunnen zetten. Het gaat flink omlaag naar een helder stuk van de Geleenbeek. Bijna terug aan de auto…..eindelijk mag het…we horen in het struikgewas een plons en zien pas later een vrolijke hond rennend door het water van de beek. Je ziet immers niet alles wat er is.
