In balans…

Mantelzorg 13 Reacties

Deze week ontving ik een verslag van een bijeenkomst waarbij ik een dag eerder aanwezig was. Ik citeer dit verslag: “de echtgenoot van mevrouw Brouns is gehandicapt, zij heeft de mantelzorgtaken op zich genomen……” Einde citaat. Pardon?  Mijn eerste reactie was er een van niet geloven wat er staat, van onbegrip en boosheid hoe dit verwoord is en vervolgens boosheid over het onbegrip van de verslaglegger. Het klopt  wat er staat, mijn man is gehandicapt en ja, de mantelzorgtaken zijn voor mij, maar op zich genomen?!?! Had ik een keuze toen mijn man in december 2008 gehandicapt raakte door een ongeval in huis? Deze situatie overkwam ons, overkwam mij.  Op dat moment koos ik  wat het beste voor hem was. En ik realiseerde me echt niet dat ik toen ook een andere keuze had.  Ik heb destijds niet de tijd genomen om hier over na te denken.

Waarom ben ik  zo geïrriteerd over dat ene zinnetje? Want het klopt gewoon wat er staat. Maar het voelt als onbegrip bij de verslaglegger, het staat er zo simpel terwijl het ongeval van mijn man een enorme impact op ons leven had en heeft. Ik besluit het verslag aan de kant te leggen en probeer mijn boosheid te laten zakken….Meestal help dat wel, dit even afstand nemen. Ik besef dat mijn irritatie te maken heeft met het onbegrip dat ik regelmatig ervaar, onbegrip als mensen om ons heen niet beseffen hoe ons leven veranderd is. Onbegrip van zorg- of welzijnmensen die het allemaal vanuit hun eigen perspectief, vanuit hun eigen afgebakende taak zien en hoe alles daarbij moet passen in hun regelgeving.  Is dit ook het onbegrip van de verslaglegger?

Of komt het doordat me dit nieuwe leven me ook regelmatig zwaar valt? Zegt mijn irritatie soms meer over mijzelf dan over de schrijver van het verslag? Ik kijk in de spiegel en realiseer me dat ik de wereld niet kan verbeteren en van iedereen begrip kan verwachten. We wijzen professionals  steeds op de regie die we zelf willen hebben, dat is belangrijk.  En het is mooi dat familie, vrienden en kennissen meeleven en (even) met je stilstaan, maar het is vooral goed dat hun leven gewoon verder gaat. Want ook wij pakken de draad weer op en leren ons nieuwe leven leven.

Is de irritatie er dan omdat mantelzorg mij zwaar valt? Is het zwaar? Ja, soms wel. Als zijn handicap voor gaat op mijn eigen ik bijvoorbeeld. Als je confronteert wordt met de beperkingen die hij heeft en je steeds anderen voor hulp moet vragen, dat is zwaar. En wanneer ik mijn werk  goed wil  doen of onbegrip ervaar, dan is het zwaar.  Het valt zwaar als je geen slachtoffer wilt zijn, terwijl anderen je zo zien en jou, de mantelzorger, vooral willen redden. Het kost veel energie om hierin aan te geven wat jezelf wilt. Wanneer leuke gebeurtenissen in vriendenkring en sociale omgeving erdoor heen lopen en het me moeite kost om nee te zeggen. Ja, dat is ook zwaar. Wanneer ik teveel aan ons oude leven wil vasthouden en vooral kijk naar wat niet meer kan of er niet meer is, dan is het zwaar. Wanneer ik mijzelf vergeet of verwaarloos, dat is ook zwaar. Zwaar is het als ik mijn grenzen niet bewaak en geen Nee kan zeggen. Zwaar is als ik te veel dingen wil, als ik niet in balans ben…….

Zwaar is het niet wanneer het zorgen voor elkaar je dichter bij elkaar brengt, zwaar is  het ook niet omdat je relatie versterkt en je een groot samen-zijn-we-sterk-gevoel krijgt. Zwaar zijn zeker niet de mooie gesprekken die we voeren. Zwaar is het ook niet wanneer ik ruimte voor mijzelf weet te houden. Zwaar is ook niet als ik eerst kies voor mijzelf en Mon vraag om even te wachten op mijn hulp. Zwaar is ook niet als ik merk dat hij ook voor mij wil zorgen.  Zwaar is ook niet als ik besef dat ik steeds Nee kan zeggen. Zwaar is zeker niet het besef dat ik kan kiezen, telkens weer. Dan is het helemaal niet zwaar, want dan verrijkt mantelzorg mijn leven.  Zwaar is het niet wanneer ik in balans ben……

In balans zijn tussen de zorg voor mijn echtgenoot en de zorg voor mijzelf is belangrijk, dus ook dingen kunnen doen waar ik energie van krijg. In balans zijn tussen de zorg en de liefde voor de ander. Gewoon voor hem een kopje koffie maken, niet uit zorg maar gewoon omdat ik van hem houd. De balans houden tussen wij tweeën  met onze vrienden en familie. Nee durven zeggen als het niet kan. En niet vergeten de balans houden tussen  privé-leven en mijn werk.

Ik leer dagelijks vooral balans te houden en al deze grenzen te bewaken. En leer ook bewust over de grenzen te stappen omdat het nu even moet en omdat ik dat dan wil geeft mij geen slecht gevoel. Ook dit is voor mij balans. Niet eenvoudig, maar ik leer elke dag.

Aan het eind van dit blog, realiseer ik me dat de irritatie over dat ene zinnetje niet nodig is. Het is zoals het is, ik leef mijn leven zoals het is. Ik heb de mantelzorg op me genomen…..dat was en is mijn keuze.

25 juni 2012

< VorigeVolgende >

Reacties 13

  1. Dag Marjo,
    Via een tweet van jou werd ik naar jouw blog ‘gelokt’; een erg mooi en open beschrijving van jouw leven. Dankjewel dat je dit hebt willen delen! Alhoewel je aan het einde jouw irritatie relativeert, ben ik toch erg benieuwd naar hoe een professional / verslaglegger naar jouw menig de situatie beter kan verwoorden. Misschien kan zo de irritatie helemaal vermeden worden? Of niet?

    Hartelijke groet,
    Wilco Kruijswijk

    1. Hallo Wilco,

      Dank je voor je complimenten bij mijn blog. Je zet mij aan het denken met je vraag. Ik weet het niet of het zou helpen als de ander de situatie anders verwoord. Door de verwoording in het verslag werd ik aan het denken gezet en ging ik vervolgens bij mij zelf te rade. Zo bracht deze schrijfwijze me verder in het zoeken/houden van balans. Daar ben ik blij mee. Ook wanneer mensen zich goed kunnen verplaatsen in de ander, zullen ze altijd hun eigen perspectief meenemen in hoe ze zaken (schriftelijk) verwoorden. Iedereen vragen om dit anders te doen, is onmogelijk. En hoeft ook niet. Ik haalde er weer een “kleine” levensles uit.

      Groet,
      Marjo

      1. Dag Marjo,
        Wat leuk dat je zo snel reageert. Ik ben het helemaal met je eens. Want dat was de eerste gedachte toen ik de eerste alinea had gelezen: maar wat moet die hulpverlener dan? Laat onverlet dat ook vanuit hulpverleners oog voor de situatie erg belangrijk blijft.

        Hartelijke groet,
        Wilco Kruijswijk

  2. Marjo, wat weet je dat echt prachtig te verwoorden die worsteling! dit is waar het zo om gaat bij mantelzorg. De open communicatie over wat je wel en wat je niet kunt en wilt, en het verlangen tegenover het moeten. De balans tussen zorg voor hem en zorg voor jouzelf en hoe je vrij kunt aangeven wat jij nodig hebt. dank voor je mooie blog!
    groet Marianne

  3. Marjo, ik heb genoten van je blog Balans. Geweldig!
    Overigens heb ik als eerste het laatste van je blog gelezen. Het was en is inderdaad jouw eigen keuze, hoe moeilijk ook. Als ik je blog dan weer “teruglees”, kijk ik er relativerender tegenaan. Wat zal jou dat rotverslagje interesseren!!!
    Jij hebt heel veel last op je schouders; dat hebben jullie allebei. Daar hebben jullie niet om gevraagd. Ik weet maar één woord: RESPECT!

  4. Jeetje Marjo, wat heb je het mooi verwoord! Zo herkenbaar. Het zit hem in hele kleine dingen of je je wel of niet gezien en serieus genomen voelt. Dat ene zinnetje van dat verslag…. ja. Tijdens onze vakantie was er iemand die zomaar opmerkte: ‘Maar mantelzorger zijn is toch heel zwaar?’. Nee, mantelzorg is soms zwaar, en soms heel erg fijn. Het gaat om de balans. Dat heb je in je blog prachtig aangegeven. Dank je wel!
    Cora

    1. Dank je Cora, ik twijfel toch altijd of de dingen overkomen zoals ik ze bedoel. Maar je bevestigt mij dat ik weer helder ben in mijn bewoording.
      Dank je voor je lieve woorden en begrip. Mensen zoals jij houden mij draaiende.
      Lieve groet,
      Marjo

  5. Lieve Marjo!!!

    Kippenvel, zo mooi geschreven echt you go girl!!!
    Zoals jij het verwoord en verteld….petje af!!

    Ik ben fan van je maar dat wist je al!!

    xx connie xx

  6. Marjo zo als altijd sla je de nagel weer precies op zijn kop
    ondanks dat ik zelf een handicap heb kan ik heel goed met je betoog meegaan en begrijp precies waar de schoen knelt
    een compliment voor je prachtige schrijfstijl dit hapt niet heerlijk weg maar leest heerlijk weg

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *